Bijna 15 weken zwanger!

Lieve meiden,

Tot mijn grote schrik heb ik niet eens met jullie gedeeld dat ik... opnieuw zwanger ben! Al bijna 15 weken, en het is weer zo mooi en fantastisch als de vorige keer. Zoals jullie weten hebben Jan en ik ontzettend lang moeten vechten om zwanger te worden van Mila, die op 8 februari vorig jaar is geboren.

Tijdens onze 3e ICSI-behandeling in Gent in 2013 (toen ik dus zwanger werd), konden de artsen nog één embryo invriezen. Jan en ik besloten in maart om voor een tweede kindje te gaan, Mila was toen net één. We wisten dat het zomaar weer jaren kon gaan duren. Ik heb op mijn website (waar ook het boek Spuiten & Snikken te bestellen is) www.claudiavanloon.nl weer meerdere blogs geplaatst over het verloop van de behandeling. Hier vat ik het even samen voor jullie: we gingen dus terug naar België voor een cryo-terugplaatsing, en dat mocht gewoon in mijn natuurlijke cyclus. Ik had nu dus een keer helemaal geen hormonen nodig! Heel bizar. Ik moest ovulatietesten van Clearblue gebruiken vanaf de 10e dag van mijn cyclus. Na een aantal dagen verscheen er een smiley, het teken dat ik een bericht kon sturen naar Gent. Niet veel later belden ze me met de instructies voor de terugplaatsing. 7 april zouden ze ons embryo ontdooien, en die moest het 24 uur overleven én nog doordelen. Je kunt je voorstellen hoe spannend die dag voor ons was. Woensdag 8 april belden ze me al vroeg in de ochtend. Aan de opgewektheid van de vrouw in UZ Gent hoorde ik meteen dat het goed zat. Ons kindje had het overleefd! Jan en ik sprongen meteen in de auto en scheurden naar Gent, wat toch 125 kilometer van Tilburg ligt. Om 11.30 uur de befaamde terugplaatsing: volle blaas, wachten voor de punctie/terugplaatsingskamer en daar de lach van dokter D. Het was fantastisch, ze zouden een embryo van 6 dagen oud (dat werd ingevroren op 22 mei 2013) gaan terugplaatsen. Een prachtige blastocyst, dat perfect was gedeeld.

Op het schermpje zag ik weer hoe het embryo via het slangetje in mijn baarmoeder werd geplaatst. Al een week later, op vrijdag 17 april, zou de bloedtest zijn. De dagen waren vreselijk spannend, want als dit niet zou lukken zou alles weer opnieuw beginnen en zouden we opnieuw met een ICSI-behandeling starten, inclusief alle hormonen, tegenslagen en misschien wel teleurstellingen. Mijn gevoel was goed, maar ik kon maar niet geloven dat het misschien wel weer gelukt zou zijn? Zouden we zoveel geluk hebben?

Die vrijdag liet ik netjes op tijd bloed prikken, maar eenmaal op mijn werk aangekomen hield ik het niet meer. Ik was nog niet ongesteld. Een goed teken. Maar ja, dat zegt natuurlijk niet altijd wat. Omdat het ziekenhuis in Tilburg de labresultaten de vorige keer ook zo laat pas doorzette naar Gent, was ik bang dat ik pas aan het einde van de dag zou weten of ik zwanger was. Dus op mijn werk plaste ik over het befaamde staafje en vervolgens gooide ik het in mijn tas. Ik durfde niet te kijken. Uiteindelijk waren er 2 hele lieve collega's die mijn spannend begrepen, en die met me mee bidden voor een positieve test. Ze keken... en sprongen een gat in de lucht! Het is gelukt!

Ongelofelijk, ik begrijp het nog steeds niet. Ik ben uitgerekend op eerste kerstdag, dus nu nog minder dan een half jaar. Het wordt een prachtig jaar: we hebben ons huis verkocht, een prachtig nieuw droomhuis gekocht waar we op 28 augustus de sleutel van krijgen en dus rond Kerst krijgen we een tweede wondertje. Ook met mijn boek heb ik het nog steeds erg druk, maar het zijn allemaal erg leuke dingen :)!

Liefs,
Claudia