Mila is geboren!

Lieve meiden,

Het duurde even, maar ik ben er weer! Inmiddels ben ik al ruim tien dagen mama! Op 8 februari om 2.36 uur is Mila geboren, het liefste en mooiste meisje waar we ontzettend gek op zijn. De bevallng was pittig en de afgelopen dagen waren erg druk, vandaar dat ik nu pas iets kan plaatsen.

Eigenlijk begon de bevalling al donderdagavond om 23.00 uur. Ik had op dat moment al 1 centimeter ontsluting, daar liep ik al ruim een week mee rond. Helaas zetten de voorweeen steeds niet door en werd ik door mijn eigen lichaam voor de gek gehouden. Steeds zette ik me daar weer overheen en bleef ik dingen plannen, om maar niet te moeten wachten tot de aanvang van de bevalling. De uren zouden dan helemaal voorbij kruipen. Ik deed dus nog van alles en zou eigenlijk vrijdagochtend met vriendinnen naar de Primark gaan. Jan was voetballen die donderdag, ik vroeg of hij toch maar naar huis wilde komen want ik had duidelijk weer last van mijn rug en buik. We herkenden al snel een ritme, om de tien minuten kreeg ik weeen. Die kon ik nog wel goed opvangen, maar ze waren te aanwezig om te gaan slapen. De vorige keren stopte het steeds als ik een warm bad nam, dus om 2.00 uur besloot ik het water te laten stromen en te kijken of dit nu wel het echte werk zou zijn. In bad bleven de weeen aanhouden, dus ik kreeg goede hoop. Na het bad kwamen de weeen om de zeven minuten en rond 5.00 uur 's ochtends was het om de vijf minuten, ook nam de heftigheid van de weeen op dat moment toe. Mijn lieve vriendinnetje is ook mijn verloskundige, en zij zou zeker de bevalling gaan doen. Jan belde haar om 5.00 uur en al snel was ze er. De weeen hadden zeker wat gedaan, ik zat tussen de 1 en 2 centimeter. Niet veel, maar er kwam beweging in. Hannah zou over twee uur terug komen om te kijken hoe het ervoor stond.

Om 7.00 uur was ze terug en zat ik pas op 2 centimeter, dat is niet wat ik hoopte. Dit kon nog weleens lang gaan duren. De weeen begonnen steeds meer pijn te doen, maar ik redde het nog wel. Ik kon zelfs nog wat grapjes maken in de pauze tussen de weeen. Opnieuw wachtten we een paar uur en om tien uur was het zeker dat het begonnen was en niet zou stoppen, ik zat tussen de 2 en 3 centimeter. Hannah belde het ziekenhuis en we konden meteen die kant op. Fijn, ik vind het prettiger om in het ziekenhuis te liggen voor het geval dat... Rond 10.45 uur waren we in het ziekenhuis met al onze spulletjes. We kregen een mooie verloskamer toegewezen en namen onze intrek daar. We hadden toen nog geen idee hoe lang we daar zouden blijven, maar wilden na de bevalling wel een verdieping hoger in de Meiboom (kraamhotel) komen te liggen. Hannah raadde me aan een bad te nemen zodat de weeen misschien wat toe zouden nemen. De badkamer in het ziekenhuis was prachtig, en daar lag ik dan tussen mijn man en vriendin in, ik met een raketje om de dorst te lessen. Na het bad werden de weeen weer heftiger, maar helaas schoot de ontsluiting nog steeds niet op. Om 13.00 uur had ik nog maar 3,5 centimeter. Hannah besloot mijn vliezen te breken en daarna begon de pret. De ene heftige wee volgde de andere op en ik wist al gauw niet meer waar ik het moest zoeken. Natuurlijk probeerde ik goed door mijn buik te ademen, en te denken aan de oefeningen die ik tijdens de zwangerschapsyoga had geleerd. Het was snel gedaan met de grapjes, ik moest me volop concentreren en dan nog wist ik niet waar ik het moest zoeken van de pijn. Na een tijdje zat ik nog steeds niet op 5 centimeter en om 16.00 uur besloot Hannah om me over te dragen. Dit ging ik zo niet volhouden, ik had de hele nacht niet geslapen en de weeen waren zo heftig, maar de ontsluiting werkte maar niet zoals het moest.

Ik vond alles goed en we besloten toch voor een ruggenprik te gaan, terwijl ik dat eigenlijk niet wilde vooraf. Ik wilde het zelf kunnen doen, maar zag nu even geen andere uitweg. Het kon wel een uur duren voordat de anesthesist er was, een uur! Hoe ging ik dat volhouden? Ik was blij toen hij de kamer binnen kwam, helaas zette hij de ruggenprik eerst verkeerd... Het was lastig de weeen op te vangen terwijl ik naar voren werd geduwd om de ruggenprik te krijgen... Toen de epiduraal eindelijk begon te werken kwam ik weer een beetje tot rust, wat een genot. We wachtten en wachtten en om 0.00 uur 's avonds zat ik pas tussen de 8 en 9 centimeter. De artsen wisselden van dienst en een andere gynaecoloog deed opnieuw inwendig onderzoek. Ze vond dat ons kindje toch nog wel hoog lag en nog steeds niet was ingedaald, en voerde overleg met de andere artsen. Ze wilden het nog twee uur aankijken en als het dan nog niet was opgeschoten zou ik een keizersnede krijgen. Oei, dat was nieuwe informatie. Ik had twee uur de tijd om alles te laten bezinken, en voordat ik het wist kwamen de artsen terug en constateerden dat ik nog altijd op 8 a 9 centimeter zat en dat ons meisje nog steeds heel hoog lag. Er zat niets anders op.

De anesthesist werd gebeld, het operatieteam werd opgetrommeld en al snel werd ik met mijn bed de OK opgereden. Jan kreeg even de tijd om zich om te kleden en een operatieschort aan te trekken. De ruggenprik werd opgevoerd en al snel voelde ik totaal niets meer. Ze tilden me op de operatietafel en er kwam een groot blauw doek voor mijn neus te hangen. Jan kon meekijken en alles zien, ik lag gezellig met hem te kletsen. De start werd gegeven om 2.33 uur en om 2.36 kijk ik Jan aan, ik hoor gehuil, ons meisje was er al!!! We zijn papa en mama, Mila Anna is om 2.36 uur geboren... Jan mag mee met de artsen en ze wordt helemaal nagekeken. Ze maakt het perfect, het bleek dat de navelstreng wel twee keer om haar nekje zat, waardoor ze niet verder in kon dalen. Al snel werd Mila op mijn borst gelegd.

Dat was veruit het mooiste moment ooit, het gevoel is zo bijzonder en de liefde die ik voor dit kleine wezentje voel is niet te beschrijven. Ik vergeet meteen dat we hier 3,5 jaar voor hebben gevochten, het was het meer dan waard. Ik zou het zo weer doen... We leven nog steeds op een grote roze wolk en zijn dolgelukkig! Gelukkig is de borstvoeding ook meteen goed op gang gekomen, ze groeit goed en is een tevreden meisje. Sinds gister is de kraamhulp gestopt en redden we het prima met z'n drietjes en ons hondje Charlie.

Liefs,

Claudia