Twee weken bij ons

Lieve BB-vriendinnetjes,

En het is dinsdag. Vandaag is het twee weken geleden dat ons 8-cellige embryootje in m'n buik werd teruggezet. Ik ben nog niet ongesteld.

Maar wat ben ik bang! Gisteravond wéér dat ongesteldheidsgevoel, net als vorige week. Gisteravond weer heel heftig. Soms weet ik het dan niet meer, weer gehuild, dat was even geleden. Dan moet het eruit, de tranen, de angst, de spanning. Het lijkt soms onmenselijk, dat wachten op het verlossende antwoord. En ik ben zo bang, zo bang dat ik toch voor morgen (de bloedtest) ongesteld word. ALS het dan al niet gelukt was, had me dan na week 1 meteen ongesteld laten worden. Dat had ons heel veel spanning bespaard.

Natuurlijk hopen we nog, maar we hebben te vaak een teleurstelling gehad de afgelopen jaren. Daarom stel ik me zo in op weer een teleurstelling. Ik zeg niet dat ik niet durf te hopen of te geloven, maar ik móet mezelf in bescherming nemen. Heb er alles aan gedaan. Rust genomen, thuis gewerkt, natuurlijk niks gedronken, geen Red Bull meer (mijn verslaving, 1 per dag normaal), veel fruit, acupunctuur voor goede innesteling, granaatappelsap (ook dat zou goed zijn voor goede innesteling), etc.

Morgen om 13.00 uur krijgen we het verlossende antwoord. Eerst 's ochtends bloed prikken en daarna de uitslag. Ik wil nu wel graag naar het fertiliteitsspreekuur in het ziekenhuis bellen, omdat ik wil weten of de kans echt fors toeneemt als je nog niet ongesteld bent vóór de bloedtest. Liefst wil ik een percentage horen. Moet even een antwoord horen van een arts, want het wereldwijde web brengt me alleen maar in verwarring. Zoveel tegenstrijdige verhalen op internet, dat is echt ongelofelijk. Zo maak ik mezelf alleen maar gek.

Bidden jullie nog één dag mee?
Liefs,

Claudia