Ziekenhuisbezoek #2
Afgelopen donderdag was een spannende dag voor ons. Na 3 maanden gewacht te hebben, mochten we eindelijk terug naar de gynaecoloog, nota bene op de dag dat we in ondertrouw gingen.
Vorige week had ik een mindere week. Ik had me 3 maanden lang vrij 'goed' gehouden, maar nu werd de spanning en onzekerheid me even teveel. Afgelopen maanden nog altijd niet zwanger, dus de kans wordt echt steeds kleiner dat het 'vanzelf' zal gaan. Ik heb me daar ook al op ingesteld, het is goed zo. We waren donderdag al snel aan de beurt en hadden dezelfde, lieve en betrokken arts. We moeten morgen (31 januari) het potje weer inleveren in een geavanceerder lab, zodat ze meteen kijken welke behandeling het best past zeg maar. We moesten nog altijd van ICSI uitgaan. Dat doen we dan ook maar.
Tegelijkertijd starten we deze week met het monitoren van mijn cyclus, die afgelopen keer gelukkig uitkwam op 30 dagen. Vrijdag en maandag een echo, en eventueel daarna nog een aantal. Dan hebben we ook meteen de uitslag van het zaadonderzoek van mijn lieve ‘bijna man’J. Spannende dagen, hij is vrijdag ook nog eens jarig. Maar we gaan er samen voor, gaan alles samen aan en zijn een ontzettend sterk team. We kunnen dit!
Wat hou ik veel van mijn lieve vriend, met hem wil ik mijn leven delen. Het is fijn dat we de bruiloft hebben dit jaar, dat is zo’n fijne afleiding. Het verbindt ons nog meer met elkaar.
Op dit moment zijn er geen wachtlijsten in het ziekenhuis in Tilburg (waar we wonen). Het fertiliteitscentrum is daar erg goed, dus dat geeft me goede hoop. De arts vertelde me dat we al vrij snel zouden kunnen starten, volgende week vullen we meteen de aanvraagpapieren in en zouden we wellicht volgende maand al kunnen starten. Dat voelt goed, ik wil weten waar we aan toe zijn. Al wordt het moeilijk of zwaar, we staan samen echt sterk. Ik heb er alles voor over om mama te worden. Het is pijnlijk soms, ineens die harde realiteit. Andere mensen die heel makkelijk zwanger worden of ons steeds vragen ‘enne, wanneer gaan jullie onderhand eens beginnen?’. Bam.. een klap in je gezicht. Maar ik houd me sterk, zij hoeven dit niet te weten.
Wij worden ooit echt papa en mama, ik voel het. Al moet ik er alles voor doen, het maakt met niet uit. Deze wens gaat ooit in vervulling komen.
reacties (0)