Kapot van verdriet
Lieve meiden,
Een update, dit keer een hele verdrietige update. Zoals jullie weten, zijn wij verloofd sinds 25 juni. Dat ligt alweer vier maanden achter ons. Toch is er veel gebeurd. We besloten toen om onze kinderwens heel even te laten voor wat ‘ie was. Begrijp me niet verkeerd, we willen niks liever, maar nu wilden we eerst trouwen. Vandaag zijn we precies een jaar bezig om zwanger te worden, zoals je weet liep mijn cyclus niet zoals ‘ie moest zijn. Daarom maakte ik een afspraak bij de gynaecoloog, daar kon ik 10 oktober terecht. Enfin, onderzoek, gesprekken, we gaan de molen in. Probleem lag waarschijnlijk bij mij, aan mijn cyclus. Niet erg, genoeg manieren om dat op te lossen. Week erna weer terug, bloedonderzoek, fertiliteitsverpleegkundige en ik kreeg te horen dat ook mijn vriend een onderzoek moest ondergaan.
Dat hebben we gedaan en dinsdag moest ik terug, om te bepalen: ‘hoe nu verder?’. We besloten in het voorjaar van 2012 weer een afspraak te maken, omdat ik niet hoogzwanger wilde trouwen. Totdat we ineens de uitslagen kregen: bloed van mij was goed. Echter, de uitslag van mijn vriend was verre van goed. Een klap in m’n gezicht, ik zat daar alleen (had mijn vriend ervan overtuigd dat ie gewoon kon gaan werken, het was alleen even afspraak maken, dacht ik), wist niet meer wat ik moest zeggen, voelen. Als verdoofd stond ik op, liep ik weg en ik sprak met de mevrouw af om volgende week met mijn vriend terug te komen. In de auto kwam het besef, het was echt niet goed, het was heel weinig en nauwelijks mobiliteit. In tranen belde ik hem, hij reed meteen terug vanuit Brussel. Zoveel vragen hadden we toen. Gelukkig mochten we de dag erop terug naar de gynaecoloog, voor al onze vragen. We hebben zoveel verdriet gehad, zoveel gehuild, maar we hebben elkaar en gaan dit samen aan. Hoe moeilijk het ook is of gaat worden. Want dat het heftig wordt, staat vast.
De vrouw was erg aardig. Gelukkig, dat voelde fijn. Ze legde ons uit dat we drie maanden moeten wachten, zaad wordt namelijk eens in de 3 maanden geproduceerd. 26 januari moeten we terug, op de dag dat we in ondertrouw gaan. Als de uitslag weer is zoals die nu was, moeten we eraan gaan geloven en is alleen ICSI de enige mogelijke behandeling. Onze vraag was: ‘kan de kwaliteit variëren?’. En ja, dat kan. Komt weleens voor, dat het de ene keer heel slecht is (zelfs nul zaadcellen) en de andere keer miljoenen. Maar daar moeten we niet vanuit gaan, die kans is klein. Je gaat meteen denken: ‘oei, hij heeft de week ervoor een MRI-scan gehad, en hij had een koortslip, en wat teveel gedronken op die zaterdag’. Maar daar mogen we ons niet aan vasthouden. Haar advies was om de zorgverzekering omhoog te gooien, alvast voor volgend jaar. Nu is het dus wachten, drie lange maanden. Dan weten we meer en gaan we aan de behandelingen beginnen.
Ik kan niet meer huilen, heb geen tranen meer. Het besef dat het misschien wel nooit zal lukken, het besef dat zelfs IUI, KI en IVF niet eens kunnen. Maar we proberen sterk te zijn, en hoop te houden. Er zijn ook verhalen waarbij het WEL lukte. Die hoop houden we vast, we kunnen niet anders. In de tussentijd zoeken we afleiding bij elkaar en blijven we praten, want het is zo belangrijk om elkaar hierin niet te verliezen. Het komt goed, ik heb er vertrouwen in.
Liefs,
Claudia
reacties (0)