Bevallen op 24 weken...

Hallo iedereen,

Het is even geleden dat ik nog echt op Babybytes gepost heb mede om stress wat te voorkomen...
Helaas ben ik vorige week woensdag 09-03-2016 bevallen van ons dochtertje die overleden is in mijn buik rond 24 weken.
Ik zal even mijn zwangerschap beschrijven mits het toch wel een enorm moeilijk traject is geweest...

Vorig jaar in oktober 2015 waren we dolgelukkig mits ik een positieve zwangerschapstest had...
Helaas waren het de eerste drie maand niet al te gemakkelijk... Ik dacht in het begin dat ik last had van constipatie dus was ik hiermee naar de huisarts gestapt...
Deze gaf me hiervoor medicatie... Helaas dag erna nog steeds enorme pijn en dan s'avonds besloten om naar een dokter van wacht te gaan.
Deze stuurde me meteen naar spoed mits ze toch dacht dat er meer aan de hand was... Op spoed dachten ze eerst aan mijn appendix.
Uiteindelijk kwam uit de echo's dat ik een cyste had op mijn rechter eierstok. Deze was toen 6cm. Twee weken nadien op controle gegaan en was ondertussen 8cm geworden...
Een week of twee later opnieuw naar spoed moeten gaan omdat ik verschrikkelijk pijn had en niet wist waar lopen van de pijn...
Daaaruit bleek dat ik een inwendige bloeding had en moest ik een spoed operatie (01-12-2015) ondergaan om de cyste en dergelijke eruit te halen.
Dit zou allemaal geen kwaad kunnen voor ons kindje zeiden ze... Operatie goed verlopen en herstel kon beginnen. Ze hadden wel mijn eileider en deels eierstok moeten uithalen...
Begin januari ging ik opnieuw werken, voelde me ook prima sinds de cyste en dergelijke eruit was...

De volgende 3 maanden waren super. Heb echt genoten van mijn zwangerschap en we vergaten zelfs wat we hadden meegemaakt...
We kregen te horen dat we een dochtertje gingen krijgen... 20 weken echo was mijn vriend bij en alles was nog in orde...
Nu 03-03-2016 kreeg ik mijn 24 weken echo... Heel stom weg vertelde ik mijn gynaecoloog dat ik de indruk had dat ik ons popje al 2-3 dagen niet gevoeld had...
Ze vertelde meteen dat dit wel kon en dat vermoedde ik ook... Dus mocht plaats nemen voor de echo... Eenmaal ze op mijn buik zocht naar ons popje, voelde ik me al benauwd...
Ze begon ineens vragen te stellen over hoelang het juist was dat ik ze voelde... Als ik op het scherm keek zag ik ons pruts ook niet bewegen...
Opeens vertelde ze mij dat ons popje haar hartje niet meer slaagde en ze dus overleden was in mijn buik... Ik kon het eerlijk gezegd niet geloven...
Het dringde ook niet meteen door... Ze heeft wel enige tijd gekeken, maar er was niets meer die ons hoop kon geven... Er was ook geen doorbloeding meer in de navelstreng.
Ze heeft dan inwendig even gevoeld om te zien of ik al opening had, maar alles was nog goed toe. Eenmaal ik recht stond begon ik te bloeden.
Ik had zelf de tijd niet om een maandverbandje te zoeken in mijn handtas, want het bloed drupte zo de grond op...
Mijn gehaast om naar toilet te gaan en daar kreeg ik mijn klop. Daar kwam het besef ineens dat het fout zat mede door het bloedverlies dat ik zag...
Mijn wereld storte even in elkaar... Waarom toch nu ineens na die 3 mooie maanden... We bespraken kort de stappen die gingen komen...
Ik zou die vrijdag of zaterdag een pilletje moeten nemen om alles op gang te zetten... Eerlijk gezegd hoorde ik maar de helft van wat ze zei...
Ik was denk ik een beetje in shock... Ons papa was me aan het opwachten aan het onthaal van het ziekenhuis... Ik wist niet hoe ik het hem moest vertellen...
Hij die er zo naar uitkeek om nog een kleinkind te hebben... Ik barste in tranen uit bij hem, hij kon niet geloven wat ik zei...
We gingen dan samen naar buiten en ik probeerde mijn vriend te bellen. Maar helaas deze nam niet op (was op zijn werk).
Papa probeerde ons mama te bellen, maar deze nam ook niet op... We besloten om dan bij hen thuis te gaan omdat ik niet alleen wou zijn en wou ook niet dat ons papa alleen naar huis ging...
Halfweg nogmaals geprobeerd naar ons mama en dan nam ze op... Ik vertelde haar het slechte nieuws, maar ze dacht dat ik een grapje maakte...
Ze kon niet geloven wat ik zei... Eenmaal thuis bij hun, belde mijn vriend me... Ik vertelde hem het slechte nieuws en hij was helemaal van slag.
Hij begreep het ook ni waarom, waarom nu... Ik zei hem dat hij voorzichtig moest zijn als hij naar huis kwam en dat hij eerst even moest op zijn effe komen...
Eenmaal thuis stortte we in elkaars armen! We hebben dan ook zijn kant van de familie verwittigt mits ik daar de kracht nog niet voor had gehad...

De dag nadien kreeg ik ps s'avonds een telefoontje van de gynaecoloog. Ze had slecht nieuws... De pilletjes dat ik moest nemen waren niet op voorraad bij de apotheker.
En in het weekend leverde ze niet... Dus zou ik maandag pas meer weten... Langs een kant was ik 'blij', dan had ik ze nog even bij mij...
Het weekend was enorm zwaar, had ook even op internet gezocht naar informatie van wat me te wachten stond en hierdoor werd ik iets kalmer...
Enkel zondag was het voor mij een dag te veel... Maandag mocht ik dan eindelijk achter de pilletjes... Ik dacht nou ja gewoon pilletje slikken en weg...
Maar helaas bracht het meer te weeg... Ik besefte toen nog meer dat ik ze verloren was... 36u na de inname moest ik binnen komen dus woensdag morgend...
Waren enorm lange dagen. Hadden sinds donderdag/vrijdag mijn zak al gemaakt voor in het ziekenhuis. We hadden voor zekerheid enkele kleertjes mee voor haar...
Had vanalles gelezen op internet, dus wou goed voor bereid zijn...

Woensdag morgend gingen we binnen... Ik kreeg een vroedvrouw aangewezen en die begeleidde mij de hele tijd... Om 8u moest ik 2 pilletjes innemen om de weeën op te wekken...
Hiervan kreeg ik bijna meteen pijn in de buik van en koortserig... Ik trilde ook op mijn benen, was beetje in shock denk ik... Ik vreesde ook enorm voor de bevalling zelf...
Dat ik het emotioneel niet zou aankunnen... Ik kreeg ook lichte weeën. Na enige tijd ervoor gekozen om toch iets van pijnstiller te vragen.
Ik moest dan ook al naar de verloskamer... De vroedvrouw kwam met een setje waar ze onze kleine meid in gingen leggen en twee mutsjes.
We werden beide emotioneel en waren meteen 'verkocht' om dit setje. Hierin wouden we ons popje. Om 11u kreeg ik opnieuw 2 pilletjes.
Iets later werden de weeën pijnlijker om pijnlijker waardoor ik besloot voor een epidurale. Ik was zo kwaad over het feit dat het emotioneel al zo pijnlijk was waarom ik ook fysiek moest afzien.
Helaas werkte de epidurale maar langs 1 kant de linkse, rechts voelde ik de weeën nog altijd... Dus kozen we ervoor om de epidurale nogmaals te steken...
Toen werkte het al iets beter... Maar enkele minuten later werd het opnieuw volledig pijnlijk... Ze had intussen tijd ook al meerdere keren gevoeld qua opening...
Op het einde had ik 4cm wat bijna voldoende was voor deze bevalling mits ons kleine meid nog klein was...
De vroedvrouw zette samen met een stagiair alles klaar... Ze had de gynaecoloog gebeld om te zeggen dat het ging gebeuren... Ik mocht bij een volgende wee persen...
Maar eerlijk gezegd vond ik dit zo raar... In die immense pijn proberen persen dat gaat toch niet dacht ik... Maar de pijn ging weg als ik perste...
Ik voelde meteen ook iets of wat tussen men schaamlippen zitten... Ik moest dan even stoppen en bij de volgende wee mocht ik opnieuw...
Ik heb amper 3-4 keer moeten persen en ons dochtertje kwam al te voorschijn... Ik was meteen opgelucht... Vooral doordat de pijn weg was natuurlijk.
Ik had ervoor ook mijn bril uitgedaan door het wenen en daardoor zag ik maar troebel wat er daar beneden gebeurde...
Ze doorknipte de navelstreng en ging dan even ons kleine meid mooi maken. Toen kwam de gynaecologe binnen, ze was juist te laat...
Ze plaatste ons popje in de slaapzak en vroegen mij of ik ze wilde vasthouden. Ik twijfelde even, maar wou het proberen om zeker te zijn dat ik het me later niet kwalijk zou nemen...
De eerste seconden waren raar, maar opeens was mijn moederinstinct er... Wat was ze mooi. De gynaecoloog en vroedvrouw zeiden meteen dat ze op mij leek...
Dat vond ik zo fijn om te horen... Ze lieten ons even alleen maar ook niet te lang mits de placenta er nog uit moest...
Daar zaten we dan met ons 3tjes... Ik voelde me gelukkig. Ik voelde zo haar warmte door de slaapzak komen... Ze had zo mooie handjes en vingertjes...
Ook haar neusje was super mooi. Ze had echt enorm veel van mij, ook mijn vriend zei het... Twee druppels water de mama.
In plaats van te wenen waren we aan het lachen. Ik zei stiekem tegen haar dat papa jaloers was omdat ze op me leek :-) ze zag er ook zo kwetsbaar uit...
Durfde haar amper aanraken. Heb uiteindelijk wel heel voorzichtig haar handje vast genomen... Het was echt een super mooi moment...

Nadien kwamen ze terug voor de placenta... Deze kwam er gelukkig gemakkelijk uit... Was opnieuw een soort van opluchting...
Ik moest dan uiteindelijk nog een uurtje daar blijven ter observatie en dan mocht ik naar men kamer... Hebben toen iedereen verwittigt das alles vrij goed was verlopen...
Heb toen ook proberen te eten, maar mijn buik werkte tegen... Tegen de avond kwam de familie langs... Was wel even emotioneel als ik hun tranen zag...
Rond 19u besloten we haar nog eens te zien, maar niet iedereen wou dit, dus gingen zij iets drinken. Ze verwittigde mij dat ze al enorm veranderd was.
En inderdaad ik schrok toch even, maar was wel blij van haar te zien ons kleine Emma. We hebben van het ziekenhuis ook een kaartje gekregen met haar voet en handafdrukjes,
een cd met fototjes. De afdrukjes van haar voetjes waren zo mooi. De komende dagen ging het op en af. Ben ook wat langer in het ziekenhuis moeten blijven.
Ze zagen namelijk op de echo dat ik een bloedklonter had en wouden op zeker spelen en deze eruit krijgen. Is uiteindelijk nog een curretage geworden.
Heb ook antibiotica gekregen mits ik toch een infectie ben opgelopen doordat ons kleine meid al even overleden was vanbinnen.
Zaterdagnamiddag mocht ik naar huis... En ik was helemaal verloren. Ik voelde me zo leeg vanbinnen. Ik had ze namelijk niet meer bij me in de buik...
Mijn ventje probeerde me op te beuren, maar daar had ik geen zin in. Zijn uiteindelijk nog naar juwelier gegaan voor een herinneringsjuweeltje met haar assen
en bij de begravenisondernemer om de crematie te bespreken... Verliep al bij al vlot zonder al te veel traantjes.
Was ook blij dat we de begravenisondernemer kenden waardoor het gesprek 'aangenamer' was. Eenmaal thuis voelde ik me wel weer wat verloren...

We zijn ondertussen twee dagen verder en met momenten gaat het en met momenten ook weer minder.
Het doet me ook deugd om erover te praten... Zoals deze hier opschrijven... Het helpt mij met het een plaats te geven, al weet ik dat het nog even zal duren...