Mijn bevallingsverhaal begint op 1ste kerstnacht......
1ste kerstnacht 0:00 uur ga ik m'n bed maar uit en op de bank liggen met al die voorweeen ( dacht ik ) want stil liggen ging niet meer en mijn mannetje kon er ook niet meer van slapen! De krampen kwamen dan weer om de 10 min. Dan weer 15 min. Soms zwakte t wat af maar slapen kon niet meer. Dit heb ik tot de ochtend n uurtje of 8:00 volgehouden want voordat ik de vk in de nacht ga bellen moeten de weeën wel om de 4/5 min. komen!In de ochtend heb ik denk ik nog even n uurtje slaap gehad maar dat was t dan ook.
2de kerstdag, gewoon vrienden gepland staan om te komen eten! Want hoeveel voorwerk had ik al gehad, dacht echt niet dat t vandaag zou gaan gebeuren ahum……
Maar wel de vk inmiddels gebeld en die kwam dan ook even op bezoek om te controleren of er iets gaande was. Wat bleek ik had 2 cm ontsluiting ( hele nacht over gedaan poe poe, maar t was n begin ) Ondertussen had ze me ook gestript, kijken of dat zou helpen. De vk zou 3 uur later terugkomen en kijken of er vordering was zodat ze de vliezen kon breken ( want ook zij wist dat ik o mijn eindje liep ) 3 uur later had ik 3 cm ontsluiting dus ja de vliezen konden gebroken worden!! Joepie (dacht ik toen nog….)
Weer 3 uur later kwam ze terug om te checken, maarrrr in de uurtje had ik maar 0,5 cm erbij ongeveer ( 3,5 cm ) Dat gaat dus niet goed zei ze, de weeën zijn niet krachtig genoeg vertelde ze. Ze zei Cindy ik ga je overdragen naar t ziekenhuis dan ga je aan de weeën opwekkers want anders heb je nog zo’n nacht als afgelopen nacht en ik denk niet dat dat verstandig is, je hebt immers nog n bevalling voor de boeg. Ze belde t ziekenhuis en we werden verwacht binnen toen en ong. n half uurtje. Wij hebben alles bij elkaar gepakt en zijn naar t ziekenhuis gereden, niet FIJN met weeën!
p.s. die vrienden van ons waren voor ons aan t koken haha dus die hebben lkkr ondertussen met zijn 2tjes romantische gedineerd en kwamen later ook richting ziekenhuis, want mijn vriendin wilde erbij zijn (als t ff kon).
Aangekomen in t ziekenhuis om n uurtje of 18:30 uur, eerst aan de ctg en ook gelijk aan de weeën opwekkers. Daar lag ik dan op 2de kerstdag ( wie had dat gedacht )
De zuster die ik daar had, kwam met t volgende naar ons toe. Wil jij n ruggenprik? Ik zeg dat weet ik nog niet. Waarom vroeg ik? Nou zegt ze de anesthesist gaat zo naar huis en als jij dan nog n ruggenprik wil de komende uren dan gaat dat niet meer want dan duurt t 3 uur minstens voordat hij terug zal zijn. Tja daar lag ik dan met n dilemma want ik wilde dit allemaal aankijken en niet op deze manier moeten beslissen. De zuster zei ik wil dan wel n antwoord van binnen n half uur ( dan kun je erover nadenken )
Nou nadenken dan maar………..overleggen met mijn mannetje………ik wist t echt niet meer. Uiteindelijk heeft hij me over de streep getrokken om t toch maar te doen. Achteraf ben ik hem dankbaar hiervoor. Dus de ruggenprik werd gezet. En ik heb weinig wee nog gevoelt daarna.
Maar toen begon de ellende eigenlijk pas, namelijk de hartslag van mijn kleine man zakte af en dat vonden de zusters niet oké en ik al helemaal niet. Was gefocust alleen nog maar op dat scherm ( werd er GEK van ) Mijn baby dacht ik alleen maar, HELP! Dus ik werd nauwlettend in de gaten gehouden want of de baby had geen puf meer of er waren andere oorzaken die ze niet wisten aan de hand. Mijn bloed werd per direct onderzocht maar ook van de kleine middels n draadje op zijn hoofd, zooooooooooooooo zielig maar je geeft je over op dat moment! Ook kreeg ikzelf koorts 38, nogwat dus ook dat was niet goed.
Op n gegeven moment kwam de gynaecoloog naar ons toe, als dit zo doorgaat dan komt er waarschijnlijk n keizersnede. T bloed was nog op t lab ondertussen en werd met spoed onderzocht. Toen die uitslag bekend was en de hartslag van Rayan van 80 naar 190 ging n paar keer ging t razendsnel want binnen n kwartier lag ik op de OK voor n operatie, slik…… Iedereen was opgetrommeld en gereed voor de operatie, en ik kon alleen maar denken aan die kleine schat van me, als tie t maar red ( wat n nacht )
Nou en ik kan je zeggen je voelt t snijden net maar volgens mij ben ik bont en blauw getrokken en geslagen want sjee je voelt wel degelijk n hoop op je buik, bah bah ( ik ben n schijtend )
Maar goed om mijn verhaal af te maken ( is echt lang inmiddels ) om 23:43 uur 2de kerstdag werd de kleine Rayan geboren, en met n 9 en 10 als punten van de kinderarts. Hij is heel even onder de lamp gemoeten maar mocht al snel bij mij op de borst tijdens de operatie nog. Nou en toen werden de tranen echt tuiten.
WAT N GEVOEL IS DAT ZEG…………………….
(oja, ik had op t einde 9 cm ontsluiting dus ik was er wel bijna)
T/m maandag hebben ze me in het ziekenhuis gehouden omdat ik zó ziek van de ruggeprik ben geweest. Nu knap ik per dag op...............
reacties (0)