Tampon

Overal kom ik ze tegen.
In de zakken van mijn jas, in alle opbergvakken van mijn werktastas, in zo’n beetje elke ruimte van ons huis, tussen de luiertjes in de luiertas, in het zonnebrillenvakje van de auto en in het dashboardkastje liggen ze ook.
De jongens vinden ze met regelmaat en lopen er mee rond, ze rollen te pas en te onpas uit mijn tas en als vriendinnen ze vergeten zijn weten ze dat ik ze altijd bij me heb.
Tampons die ik zo vaak nodig had dat ze in elke jas, in elke tas en in elke ruimte die ik gebruik heb liggen zijn nu de tampons die ik nooit meer nodig zal hebben.
Hoewel ik echt niet zwaar til aan de aanstaande operatie en mijn baarmoeder echt zie als een orgaan dat ik kan missen betekend het verwijderen ervan het afsluiten van een fase in mijn leven. De fase die staat voor het vruchtbaar zijn, het kinderen kunnen krijgen en het menstrueren, de maandelijkse periode dat je deelt met andere vrouwen. Het is, hoe vervelend soms ook, onderdeel van het vrouw zijn.

Toen ik van de week in de auto mijn zonnebril op wilde zetten en daaraan een tampon zag bungelen kreeg ik, hoewel het een komisch gezicht was, even een brok in mijn keel. Hoe juist de keuze voor een hysterectomie ook is, het bungelen van een tampon aan mijn zonnebril zorgde ervoor dat ik inzag hoe definitief de operatie is.