Let it happen

Met Camille een uurtje op de peuterdans heb ik een momentje om een blogje te schrijven.
Er is weer veel gebeurd en te weinig tijd om er over te schrijven.

De jongens zijn een jaar geworden en dat hebben we uitgebreid gevierd. Een feest op de dag zelf. De dag erna taart voor de familie en vervolgens nog een 'dank je wel borrel' voor vrienden.
We zijn een aantal mensen enorm dankbaar voor hun hulp het afgelopen jaar. Want hoe fijn is het als de buurvrouw op de stoep staat met een pan soep en zelf gemaakte quiche, de baby's van je overneemt zodat je even kunt eten. Of een vriendin die hoort dat de jongens ziek zijn, in de auto springt en lang komt om even een baby te knuffelen. Regelmatig stond er onaangekondigd een vriendin voor de deur om te helpen de kinderen in bed te leggen en meteen ook een berg schone was weg te werken. Of die keer dat er een vriendinnetje onze kleine meid stond voor te lezen, met een boek in de ene hand en een baby op de andere arm omdat broerlief na een monsterpoepbroek toch echt in bad moet.
Zo zijn er nog zo veel meer voorbeelden van vrienden die langskomen met een uitgebreide lunch, komen helpen bij de hectische avonden en voedingen, met Camille komen spelen, eerst Camille en dan mij oververmoeid in bed stoppen,...
Echt de voorbeelden zijn eindeloos! 
En hoe goed je jezelf ook kan redden en trots bent op je kracht en zelfstandigheid... Soms moet je dingen los laten en ze laten gebeuren...
Let it happen... en dan komen ze goed.
Dat is wat ik het afgelopen jaar heb geleerd.