Modern moederschap

Wij hebben een heerlijke zomervakantie gehad. Lieve is drie weken vrij geweest en ik hoefde niet naar het werk of de studie. We zijn als gezin twee weekjes op vakantie geweest in een huisje in Nederland. Niets spannends, gewoon een huisje met een tuin en drie slaapkamers. Voor ons is dat, met ons drie kamer appartement, al een enorme luxe. Van onze ‘wilde’ plannen om de jongens op een aparte kamer te leggen (in plaats van bij ons op de kamer) is helaas niets terecht gekomen. Zo lang N. maar wat aanrommelt ’s nachts (en elke twee a twee en een half uur wakker is) kan hij niet bij Fee op de kamer slapen. Maar hoe fijn is het om de jongens op een dekentje in het gras te kunnen leggen en voor Camille een badje op te kunnen zetten… Veel meer heb je dan toch niet nodig?
Ik ben er zelfs in geslaagd om, tijdens onze twee weken van huis, wel twee boeken te lezen! Dat was in een jaar ook niet meer voorgekomen dat ik tijd had voor een boek, laat staan voor twee!

Na deze fijne vakantie begint het werkende leven weer. Voor mij betekend dit dat ik weer, na ruim een jaar ‘thuis’, voor de klas sta. Ik moet eerlijk toegeven dat het een beetje wennen is. Niet dat ik niet zonder de kinderen kan. Wat dat betreft is het voor mij op mijn werk heerlijk ontspannen en zou ik er bijna uitgerust van thuis komen. Mensen die zeggen dat het werken in het onderwijs zo zwaar is zouden eens een tweeling moeten krijgen!
Het wennen zit er in dat Lieve en ik onze werkzaamheden zo hebben geregeld dat er altijd iemand van ons thuis is bij de kids. Voor de kinderen is dat bijzonder prettige regeling. Voor Lieve en mij houd dit in dat we zo’n beetje zeven jaar terug in de tijd gaan. We hebben op dit moment praktisch een LAT-relatie waarbij we elkaar ’s middags tussen half vijf en vijf en in de weekenden zien. Ik werk en studeer overdag en Lieve werkt de avonden. Als Lieve ook de zondag moet werken dan is het ook nog eens een veel te kort weekend.

Dat vraagt om aardig wat managmentskills op het thuisfront. Dus lang leve de ‘Hello Fresh’ en we zouden ook niet zonder onze schat van een ‘werkster’ kunnen die elke week twee uurtjes de grote klussen in huis komt doen.
Eerlijk gezegd ben je, in je eentje (nou ja, eigenlijk ook wel met zijn tweeën), de hele dag druk. En zelfs dan wordt het huis voor je er erg in hebt een puinhoop en zit er een permanente kop op de wasmand. We komen allebei handen te kort.
Tja, je wordt makkelijker… Zelfs ik wordt makkelijker! Je moet wel! Maar pittig blijft het hebben van drie kids onder de drie wel.

Er zijn momenten dat ik enorm kan genieten van ons mooie stel. Bijvoorbeeld als ze alle drie heerlijk op een kleedje zitten te spelen, of wanneer het hele spul lekker samen op de bank zit, of als iedereen gezellig aan tafel zit… Ja, dan ben ik echt super trots! Maar als ze alle drie aan het huilen zijn en ik de hele dag (zucht, ook nog steeds de nacht) niets anders doe dan voor ze rennen en vliegen, dan baal ik er meer dan eens van. Dat soort momenten zijn helemaal niet leuk en dan vraag ik me wel eens af ‘waarom wilden we eigenlijk kinderen?’ Niemand verteld je dat het best wel egoïstische monstertjes zijn…
Dan is het fijn dat zo nu en dan even iemand anders komt om ze te verzorgen zodat Lieve en ik samen even een hapje kunnen eten, een filmpje kunnen pakken of samen even kunnen winkelen. Die behoefte hadden we, toen we alleen Camille hadden veel minder. Hoe we ons leven nu gepland hebben is het bijna noodzaak.
Inmiddels hebben we met (o)pa en (o)ma de afspraak gemaakt dat ze eerste zaterdag van de maand op de (klein)kids passen zodat Lieve en ik elkaar ook nog even zien en spreken.

Soms zou je bijna vergeten dat we meer zijn dan alleen maar moeder.