Wie weet, ooit?!

Deze week wordt Lieve veertig. Ik herinner me dat mijn eigen moeder veertig werd. Ik vond dat toen, als 14 jarige, heel erg oud. Nu wordt ik zelf dit jaar dertig en ook al ben ik tien jaar jonger, ik vind Lieve alles behalve oud. In ons dagelijkse leven merk je niets tot weinig van het leeftijdsverschil. 
Soms heeft Lieve over films die ver voor mijn tijd verschenen zijn. Toen ik haar leerde kennen kwam er een enorme stapel ouderwetse langspeel platen uit de kast  met muziek die ik niet kende. Of ze praat over vakanties waarbij ze met een rugzakje naar Frankrijk liftte. De foto's uit haar jeugd zijn die kleine, net iets te rode jaren 70 foto's. 
Ze wordt veertig, je ziet het niet aan haar, niemand die het haar geeft, maar ze wordt het toch. 

Ondanks dat mij het leeftijdsverschil niets uit maakt beïnvloed het wel keuzes die ik/wij voor de toekomst maken. Niet alleen Lieve is een beetje ouder. Haar ouders, voor ons echt een enorme steun en toeverlaat, zijn ook al in de 70. Ik wil zo graag dat mijn kind(eren) zich hun opa en oma kunnen herinneren en daar leuke dingen mee kunnen doen. Want ze zijn zulke leuke grootouders voor Camille. 

Mede daarom willen we niet te lang wachten met proberen voor een tweede kindje te gaan. 

Voorlopig is er nog geen sprake van hoor. We willen lekker van Camille genieten en we zijn nog zo vol van haar. Het idee dat we weer terug naar de kliniek moeten voor terugplaatsingen spreekt me nog niet echt aan. Daarbij moet ik een jaar wachten met zwanger worden omdat ik een keizersnede heb gehad.
Toch speelt de gedachte aan een tweede zo nu en dan door ons hoofd. Stel je voor dat ik nog een keer het kindje van Lieve mag dragen. 

Het zou zo mooi zijn als één van de twaalf cryo's die nog in de vriezer liggen een broertje of zusje mag worden van Camille. Hopelijk mag het zo zijn want als dit niet lukt houd voor ons de weg naar een tweede kindje op. 
Lieve wordt te oud om nog een keer door de IVF molen te gaan. Tegen de tijd dat we zo ver zijn om met een nieuwe IVF poging te staren is ze waarschijnlijk 41. 
We zijn tijdens de zwangerschap van Camille erg geschrokken van de combinatietest. Nu zegt deze niets over testuitslagen en eventuele geboorte afwijkingen van een tweede kindje, maar we zijn wel even goed met onze neus op de feiten gedrukt. We vonden een gezond kindje al niet vanzelfsprekend, maar nu hadden we wel een hele reële kans dat Camille misschien gehandicapt zou zijn. 

Als het niet mocht lukken met de cryo's blijft een kindje proberen te krijgen met mijn genetische materiaal voorlopig geen optie. We hebben destijds een weloverwogen beslissing genomen dit niet te doen omdat de risico's te groot leken. Die risico's zijn nu niet minder geworden. 

Voorlopig is dit allemaal in te toekomst. 
Wie weet horen wij wel bij de gelukkigen die in verwachting mogen raken van een tweede kindje uit de geslaagde IVF poging van de eerste.