Wat had kunnen zijn, maar er nu niet is
Vanmorgen hebben we twee zwangerschapstesten gedaan. Allebei negatief. Deze zwangerschap zal nooit verder komen dat vier weken en vier dagen.
De vroege miskraam, waar we zo bang voor waren, is een feit. Ik hoor nu bij de één op de tien zwangerschappen die in een miskraam eindigt. Ik hoor nu bij de één op de vier vrouwen die hier ooit in haar leven mee te maken krijgt. En dat is gewoon *%&@*!
Ik voel van alles op dit moment.
Ik ben dankbaar dat de natuur dit (hoe hard dit ook is) zelf oplost. Ik weet dat als een zwangerschap in dit stadium eindigt er vaak iets mis is met een embryo.
Ik ben boos dat ik niet zwanger mag zijn van ons zo gewenste kindje. Ik vind het oneerlijk.
Ik ben onzeker omdat ik bang ben dat er iets met mij mis is nu er voor de tweede keer een zwangerschap in een vroeg stadium eindigt.
Ik voel me schuldig omdat Lieve alles zo goed heeft gedaan en dat het nu mijn lijf het moet doen mis gaat.
Ik ben vooral verdrietig over alles wat had kunnen zijn, maar er nu niet is.
reacties (0)