Schoonma-blogje waar ik spijt van krijg

Ik moet tot tien tellen. Ze verdient het niet. Het is een goed en lief mensje. Ze doet zo haar best. En soms stel ik het waarempel nog echt op prijs ook.

Maar ik heb ondertussen al tot duizend geteld. Hoe graag ik ook zou willen dat het anders was, het is zoals het is. Ik ben haar na 5 maanden nog zatter dan Lazarus op zijn slechtste moment. Comazuiper is er niks bij.

Eigenlijk ging het best goed. We waren redelijk aan elkaar aan het wennen. Deden ons best om ook elkaars goede punten te zien. Totdat ze 36 uur wegging. Iets regelen in haar eigen stad, waar iedereen plat praat in plaats van alleen zij zelf. Ze was eigenlijk van plan om dezelfde middag meteen naar Peking terug te komen maar gelukkig heeft mijn lieve vrouw daar een dochterlijk stokje voor gestoken.

Mijn vrouw stond er namelijk op om die dag alléén voor Lotus te zorgen. Triest dat ze daar zo'n discussie met haar moeder mee aan moet, maar gelukkig won ze die. Het aantal keren dat mijn vrouw de kans krijgt om voor haar eigen kind te zorgen zonder dat de oudste en bemoeizuchtigste generatie haar op de vingers kijkt, zijn in 5 maanden op de vingers van 1 hand te tellen. En het ging! En deze apetrotse vader en echtgenoot wist niet hoe snel hij zich onder zijn overwerk moest uitwurmen om naar huis te gaan.

Zo voelde het ook echt. Mijn huis. Waar ik thuis kom. Bij mijn gezin. Mijn vrouw, en mijn kind. Géén schoonma.

Het was zo leuk! Eindelijk konden we zorgeloze grapjes maken, zelf kloten met ons eigen eten en dat van Lotus. Een hele avond zonder gekwek en getetter (voor mijn vrouw zelfs een hele dag). Eindelijk eens geen gezeik over dingen die gevaarlijk zijn, of ongezond. Eens geen baby waar een schoonma omheen zit maar gewoon eentje waar we zelf lekker mee konden doen en laten waar wij zelf zin in hadden. Alle lachjes, kirtjes en rijstepap aan de muur echt helemaal voor ons, voor ons alleen.

Toegegeven, de nacht erna was lastiger en daar word je als mens behoorlijk moe van. Maar waar mijn humeur pas echt van daalde als een hgc-waarde in de eerste maanden van een zwangerschap, was het vooruitzicht. Zodra ik naar mijn werk zou gaan, zou ze weer terugkomen.

Ze is nu al weer 36 uur terug en ik ben al bijna twee volle dagen niet te genieten. Gewoon omdat ze er weer is. En omdat ik nu weet hoe het had kunnen zijn.

Schoonma verpest alles. Mijn thuis. Mijn gezin. Mijn humeur. Zelfs mijn kind, want we zitten nu met een baby die maar op 1 plek in slaap wenst te vallen: iemands armen. Tsja, dat krijg je als een schoonma hebt die hardnekkig weigert om een kind zelf iets te laten doen - zoals in slaap vallen. Maar ook zelf spelen zal ze nooit van schoonma leren. Schoonmaken in huis krijgt ze ook niks van mee want dat doet schoonma nooit. Ze probeert het wel, maar ik sta letterlijk 90 procent van de afwas opnieuw af te wassen - terwijl zij dus met mijn kind bezig is. Ze heeft kritiek op mij maar alleen achter mijn rug om, omdat ze weet dat ik het niet pik. Ze heeft kritiek op haar eigen dochter, die veel niet weet omdat schoonma dat zelf nooit aan haar heeft geleerd. Voorgelezen wordt Lotus nooit, want schoonma kan de letters niet zien op meer dan 2 centimeter afstand. Bril zet ze niet op 'want dan worden mijn ogen zo slecht'. Lotus krijgt ook geen televisie want zelfs met bril op moet schoonma op 30 cm van het beeld zitten. Rollen kan Lotus nog niet, terwijl ik gewoon kan zien dat ze het wel zou kunnen kunnen omdat ze op zich sterk genoeg is; ze krijgt gewoon geen kans om te oefenen. Naar buiten gaat Lotus niet, want nu het winter is, is het echt veeeeeeel te koud. Stel je voor zeg, ze zal maar een hoestje of niesje krijgen. Of een koude teennagel. O jee!

Wij als ouders krijgen ook amper de kans om wat te leren, want schoonma is oud en wijs en heeft ervaring, dus schoonma zal het wel even allemaal regelen. Je hoeft haar niets te vertellen want ze weet alles al. Zij moet ons wél alles vertellen - over baby's maar ook hoe je met geld dient om te gaan - want zij is de Ervaren Vrouw. Op haar kun je bouwen. Schoonma is een echte moeder! En hou die maar eens tegen.

Schoonma stopt alles in lelijke domme plastic zakjes. Overal kom ik ze tegen: in de koelkast, in de keukenkastjes. Soms zit er wat in - wat weet ik niet want het zit in dat idiote zakje. Ze wast de flesjes stelselmatig in troebel water. Ze knoeit met alles op alles en maakt het nooit schoon. Ze weigert bijna alles aan te raken waar een stekker aan zit: de flessenwarmer, de wasmachine, de stofzuiger, de computer... Dat moderne gedoe toch! Dat is voor luie mensen! Zij, product van het Mao-tijdperk, gelooft nog in echte, eerlijke noeste arbeid! Ondertussen heeft ze wel pijn in haar rug. Goh hoe zou dat komen - misschien omdat Lotus nu eenmaal steeds zwaarder wordt en schoonma ook al zestig is.

Het is echt een lief mens dat alles zo ontzettend goed bedoelt, en maar niet kan begrijpen waarom die vervelende echtgenoot van haar dochter zo'n ondankbare hork is. Maar ik kan er niks aan doen. Ik ben haar zo zat dat ik mezelf nu extra overwerk bezorg om maar niet naar huis te hoeven. Het is maar goed dat schoonma zich met mijn dochter en al opsluit in de logeerkamer (die eigenlijk de babykamer had moeten zijn). Want ze hoeft op dit moment maar dít te zeggen of ik ontplof.

En dat verdient ze niet.

Dus daar gaan we maar weer: duizend-en-één, duizend-en-twee, duizend-en-drie...

En bidden dat ze nu toch snel gaat afbouwen. Ze bivakkeert in Huize Tijdbom.