34 weken!

Vandaag weer een mijlpaal gehaald, namelijk de 34 weken. Rond 28 weken waren we al bang voor een vroeggeboorte. Ik werd met weeenactiviteit opgenomen in het ziekenhuis. Ik moest blijven ter observatie en dat was maar goed ook. De tweede nacht ging het loos, pijnlijke krampen in combinatie met een wel erg korte cervix, zo'n 1,5cm. Tijdens de krampen verkorte mijn cervix en er werd mij geadviseerd om weeenremmers te nemen en te beginnen met longrijping. Erg heftig allemaal.

De weeenremmers deden hun werk goed en de kramp zakte af. Toen de pijn weg was, realiseerde ik me pas hoe erg de pijn was geweest. Overdag was het rustig, geen weeen. Maar in de nacht die volgde begonnen de krampen weer, precies rond de zelfde tijd. Weer aan de ctg, ook weer een spuit voor de longetjes, cervixmetingen pfft. Weer was de cervix erg kort en ik verwachtte elk moment het bericht te krijgen, dat we naar nijmegen moesten. Daar zijn ze gespecialiseerd in extreem premature kindjes. Maar dat gebeurde niet. In de loop van de nacht zakte de krampen af en viel ik in slaap met de ctg om mijn buik. De volgende dag stond de arts assistent weer aan mijn bed met het echo apparaat. Weer een cervix meting en hij was nu langer dan de eerdere meting, tijdens de krampen. Conclusie; de krampen zorgden niet voor ontsluiting! Goed nieuws!

Nu moest ik nog een paar dagen een onderhouds dosis weeenremmers nemen en te observatie blijven met bedrust. In de dagen die volgden nog wel krampen gehad, maar gelukkig niet meer zo heftig. Wel was ik bang, dat wanneer ik ook de onderhouds dosis niet meer zou krijgen, alles opnieuw zou beginnen. Maar dat gebeurde niet! Ik mocht meer op gaan lopen en moest vooral naar mijn lichaam luisteren. Bij harde buiken of pijn direct rust pakken.

Thuis gekomen mocht ik zeker niet meer werken en ook geen zwaar huishoudelijk werk. Tijdens de controles die volgde bij de gyneacoloog, bleek mijn cervixlengte telkens weer mooi. Ook de baby groeit goed. Compleet bedrust was trouwens niet meer nodig, ik scharrelde lekker wat rond in huis.

Nu afgelopen dinsdagnacht toch weer geschrokken, ik verloor mijn slijmprop. Ik het ziekenhuis gebeld met de angst dat de bevalling zich aan diende. De zuster stelde me gerust en zei dat dit nog wel weken kon duren. Ok ik probeerde weer te slapen. De volgende dag toch weer even contact opgenomen met het ziekenhuis. Ik wilde weten hoe ik me nu moest gedragen, mocht ik nog wel gewoon rondscharrelen in huis en wat kleine klusjes doen. De zuster overlegde even met collega's en er werd besloten dat ze me wilde zien. Oeh, dit had ik niet verwacht. In het ziekenhuis aan de ctg en weer een cervixmeting. Lengte was zo'n 1,5cm, maar het leek of ik ontsluiting had. Om daar achter te komen was een inwendig onderzoek nodig. Dat leek me niks. Ik kon me nog herinneren van mijn vorige bevalling, dat de gyneacoloog toen niet wilde toucheren, omdat ze het proces niet wilde versnellen. En dan zouden ze nu met 33 weken met een eendenbek en vingers naar binnen gaan?! No way! Met zo'n korte cervix wilde ik geen weeen riskeren voor informatie wat niet zo veel toevoegde. Dus geen inwendig onderzoek verder gehad. Wel weer een cervixmeting later op de avond. Deze lengte was ongewijzigd. Alles zag er verder rustig uit en er werd besloten dat ik naar huis mocht. Maar bij helder rood bloed verlies, vruchtwater verlies of krampen gelijk komen. Ook is het risico dat ik heel snel zal ontsluiten, mocht de bevalling zich aandienen, vanwege de korte cervix. 

Nu afgelopen donderdag gewoon op controle geweest en de cervixlengte was 1.7. De gyneacoloog zei idd niet te gaan kijken of er ontsluiting was, ze zei dat dit zou geen nut hebben en onnodig onrust zou veroorzaken. Ze zei ook dat 34 weken een mooi termijn is, mocht het geboren worden. Ik hoop er natuurlijk nog een paar weken bij aan te plakken. Mijn dochter was ook te vroeg en daarom waren ze nu zo alert op een evt herhaling. Het lijkt mij zo heerlijk om een voldragen kindje te baren, wat gelijk aan de borst wil drinken en gelijk mee naar huis mag!