Te vroeg geboren met 35 weken

Ons meisje is al geboren. precies na 35 weken diende de bevalling zich aan. Die dinsdagavond had ik erg last van rugpijn.  Zat in een restaurant en kon niet op mijn stoel zitten. Ik dacht dat het een nieuw zwangerschapkwaaltje was, de buik werd nl ook steeds zwaarder en ik dacht dat daar de rugpijn vandaan kwam. Thuis gekomen was ik zo moe, dat ik er vroeg in dook. Nog geen half uur later kreeg ik een pijnscheut door mijn onderbuik en vervolgens braken mijn vliezen. Het vruchtwater stroomde eruit. Ik raakte lichtelijk in paniek. Mijn man belde de verloskundige. Het vruchtwater was helder, maar ons meisje lag in een stuit en diende zich veel te vroeg aan. Ik trilde over mijn hele lichaam. Ik moest gaan liggen van de verloskundige en ze kwam naar ons toe. Mijn man ging snel een tas inpakken, die had ik nl nog niet klaar staan. Toen de verloskundige er was, heeft ze naar mij gekeken en ze probeerde me gerust te stellen. Zij begeleide ons naar het ziekenhuis. Daar werd ik over gedragen en werd ik aan een hartslag monitor gelegd. Intussen had ik kramp gekregen in mijn onderbuik. Ik dacht dat dit kwam doordat het vruchtwater weg liep. Maar deze pijn werd steeds erger. Verschrikkelijk pijnlijk zelfs, dit moesten weeen zijn. Mijn man timde ze, ze kwamen om de 4 minuten! Om half 10 waren mijn vliezen gebroken en om 1uur had ik 5cm ontsluiting. Wat deed dat toucheren pijn. Ik moest ook telkens overgeven. De bevalling ging zo snel. Ik moest een beslissing nemen; stuitbevalling of een keizersnede. Er werden echo´s gemaakt, de diameter van het hoofdje werd opgemeten. Een stuitbevalling was mogelijk, werd me verteld. Maar dit heb ik nooit voor ogen gehad. Ik had me wel op een keizersnede ingesteld, maar een stuitbevalling heeft nooit tot mijn opties gehoord. Ook omdat ik veel had gelezen over de negatieve gevolgen of risico´s van een stuitbevalling. Maar dat waren onderzoeken bij voldragen zwangerschappen. Van vroeggeboortes hadden ze geen gegevens werd mij verteld door de gyneacoloog. Een stuitbevalling was mogelijk zeiden ze. Maar ik dacht, wanneer het kindje er niet uit wil, zit het belangrijkste nog in het geboortekanaal. Het hoofdje is immers het grootst. Wanneer een kindje blijft steken, hadden ze wel truukjes om haar er alsnog uit te krijgen. Jaja dacht ik, daar zit niemand op te wachten, die truukjes. Ik was bang dat het kindje erg onder een stuitbevalling te lijden zou hebben. Ook werd ik gewezen op de risico´s van een evt toekomstige zwangerschap en bevalling na een keizersnede. Maar die risico´s vond ik niet relevant. Dit kindje was nu belangrijk en moest goed ter wereld komen. Ondertussen werden de weeen erger. Ik moest kiezen.

Ik koos voor de keizersnede. Gelijk werd ik klaar gemaakt voor de ok. Catheter en infuus erin, operatiehemd aan en gaan. Er stond een heel team klaar op de ok. Er werd mij gevraagd of ik wel eens een ruggeprik had gehad, nee dus. Vervolgens werd mij verteld dat dit minder pijnlijk is dan het prikken van een infuus. Ze hadden net 3 keer misgeprikt met het aanleggen van dat infuus, dus dan moest zo´n ruggeprik idd meevallen. Ik moest op de rand van de tafel gaan zitten, rug krommen en de laatste wee opvangen. Daarna werd de ruggeprik gezet en die viel idd mee. Er viel een pijnlast van me af. Binne 10 minuten werd onze dochter geboren. Ze moest wel op gang geholpen worden. Haar apgarscore was maar 2, later 5 en daarna 9.

Het is een heel klein meisje, ze woog maar 2484 gram. Ze is direct de couveuse in gegaan. Ik werd verder geopereerd, en gehecht. Ik heb mijn placenta nog gezien. Wat een lap was dat zeg. Hij bestond ook uit 2 delen. Na de operatie werd ik naar de uitslaapkamer gebracht. Daarna werd ik met bed en al naar de couveuseafdeling gereden en kreeg ik mijn meisje op de borst.

De eerste dagen lag ik op de kraamafdeling, zonder baby. L.ana lag op de couveuse afdeling. Nu heeft het ziekenhuis waar ik lag suites. En de verpleging bood mij een suite op de couveuse afdeling aan. Daar verblijf je dan samen met je kindje op een kamer. Je mag als kraamvrouw dan 10 dagen bij je kindje blijven.

Na 1 dag was L.ana al uit de couveuse. Dat was al een heel goed teken. Ook begint ze nu al wat aan te komen. Ze moet alleen nog leren drinken. Dat is voor haar nog te vermoeiend. Ze valt snel in slaap. Dit is heel normaal bij premature babies. Ze is 25 januari geboren en ligt in het ziekenhuis tot ze kan drinken.

Zo had ik het nooit voor ogen gehad. Ik had nog lekker rond willen lopen, met mijn zwangere buikie. Toelevend naar haar geboorte. Alles thuis rustig in orde willen maken. Kleertjes wassen, de laatste dingetjes kopen etc. Maar het is anders gegaan. Blijkbaar zijn er dingen die je niet kunt plannen.

Achteraf ben ik erg blij met mijn keuze. Ze heeft niet te lijden gehad onder een stuitbevalling. Ook hebben haar heupjes verder geen opdonder gekregen door gesjor en getrek. Wanneer een kindje in stuit heeft gelegen  is dit vaak nadelig voor de heupjes. Je zag na de bevalling ook duidelijk hoe ze gelegen heeft. Helemaal opgevouwen. Ze heeft een heel mooi gaaf koppie en doet het heel goed. Mijn herstel gaat ook prima. Was al snel weer op de been, na de operatie en ben nu weer thuis. Hopelijk is L.ana binnenkort ook lekker bij ons!