Verliefd

toen ik voor de eerste keer moeder werd, was ik best wel bang, ik was jong (17) had geen eigen plek en had een relatie met een man die eigenlijk niet goed voor me was.
toch is er nooit in mijn hoofd opgekomen om mijn kindje weg te laten halen en heb er alles aan gedaan om een huisje en de baby uitzet bij elkaar te hebben voor als de kleine kwam.
iedere dag ging ik meer van dat kleine wondertje in mijn buik houden, iedere dag verlangde ik meer en meer naar het moment dat ik haar dan eindelijk in mijn armen mocht houden.

12 maart 2001 was die dag aangebroken, nikita werd geboren om 10:09 uur na een zeer vlotte bevalling van in totaal 4 uurtjes en 3 persweeen met al die tijd mijn lieve moeder aan mijn zij.
toen zij op mijn buik werd gelegt was ik zo intens gelukkig en niets zou mij en mijn mooie meisje ooit kunnen scheiden.

ik ben lang met haar alleen geweest, de eerste 4 jaar van haar leven heb ik met hulp van mijn lieve moeder zus en broers alles gedaan om haar te geven wat ik kon, en nu nog.
en dat zal ik de rest van mijn leven blijven doen.

mijn mooie meid! mijn trots!

nu 9 jaar later, heeft mijn lieve meid een vader die voor der zorgt en echt alles maar dan ook alles voor haar over heeft, ze heeft hem helemaal om die mooie vingertjes van der gebonden hahaha!

ik had nooit gedacht dat ik ooit nog zo intens van iets zou kunnen houden als van mijn dochter, die liefde die is zo uniek en echt met geen pen te beschrijven.
tot arjan en ik besloten dat we toch wel graag nog een kind zouden willen...

maar mijn medische geschiedenis ( zie eerdere blogs) en de weet dat meerdere mensen om ons heen moeite hebben met het krijgen van een kindje maakte ons wel onzeker.
wat als het niet zou lukken op de "normale" manier?

naar de huisarts voor mijn uitstrijkje, en ook echo's i.v.m. pcos. mijn uitstrijkje was goed, ik was "schoon" verklaart naar 5 jaar geregelde controles. de echo's daar integen waren niet echt hoopvol, er had zich een hele kralenkrans om mijn eierstokken en eilijders gevormd aan beide kanten en dit zal waarschijnlijk alleen maar erger worden... de kans op een kindje via de natuurlijke weg krijgen was een kans van 1 procent zij mijn arts

dan word je stil.... komen er tranen... en weet je het even niet meer...

naar veel praten met elkaar hebben arjan en ik toen besloten om het in ieder geval het eerste jaar gewoon te gaan proberen zonder medische molen al wisten wij dat deze kans heel erg klein was.

in juli zijn we gestopt met de pil en in augustus werd ik niet meer ongesteld.... wij waren zwanger!!!

nu 9 maanden en 7 weken later zijn wij op en top trotse ouders van een prachtige zoon!
en weer was daar dat intens gelukkige gevoel van liefde toen ik mijn eigen zoon aanpakte van de vk en dicht tegen mij aan drukte, de geur de geluidjes het eerste huiltje en dan die prachtige ogen die je aankijken als die zich voor het eerst openen.... intens geluk......

onze prachtige zoon

een hele dikke kus van deze oooooo zo verliefde moeder...

leven uit ons leven,
klein en heel bijzonder.
we gaven je een naam,
maar eigenlijk heet je wonder