Denk je dat je alles hebt gehad
is de ellende nog niet voorbij!
Dinsdagmiddag was ik met een collega onderweg in de tram voor mijn werk toen ik erge pijn in mijn buik kreeg. De pijn hield asan en ik wist niet meer hoe ik moest zitten. Dus ik heb mijn man gebeld of hij mij kon halen bij eindpunt Sloterdijk. Uit de tram kon ik nauwelijks lopen e ben gaan zitten wachten op de stoep. Er zijn wel 10 mensen naar mij toegekomen om te vragen of het ging. Gelukkig is niet iedereen alleen maar met zichzelf bezig!
In de auto liggend op de achterbank trok de pijn weer wat weg. In bed liggend kwam het echter weer terug dus het ziekenhuis gebeld. We konden meteen komen! Bij de echo zag de gyn aan de linkerkant iets zitten maar ze kon niet precies zeggen wat het was. Het leek op een vruchtje in de eileider. Ik moest opgenomen worden en er werd bekeken of ik werd geopereerd.
Maar eenmaal opgenomen was ik pijnloos. Dus de arts besloot niets te doen en alleen ter observatie te houden. De volgende dag mocht ik naar huis als alles goed bleef. Om 10.45 uur de volgende dag kreeg ik weer zo'n pijn. Maar dit keer 10 keer erger. Ik begon ervan te huilen. Ik dacht dit is goed mis. Meteen een echo. Beeld was hetzelfde als de dag ervoor maar omdat ik zo'n pijn had is er besloten te opereren. Ze wisten nog niet was er zou gebeuren. Scenario was 1) alleen kijkoperatie 2) eileider openmaken en vruchtje eruit halen 3) eileider verwijderen.
Om 12.30 uur lag ik op de ok en kwam 14.00 uur er weer uit. Wat een duffe boel zeg die narcose. Ik ben tot zeker 1900 uur duf geweest. Mijn man kwam meteen toen ik weer in de kamer lag en bleef bij mij wachtend op de arts met de uitslag wat ze hadden gedaan want dat was nog niet duidelijk. Om 19.30 uur was er nog geen arts geweest dus trokken we aan de bel. Was ze ons vergeten en al naar huis!!! De dienstdoende arts zou langskomen. Het ezoekuur was tot 20.00 uur en om 20.45 uur was ze nog niet geweest. Mijn man zat inmiddels al 5,5 uur naast mij te wachten en had nog niet gegeten. Er werd hem geadviseerd om naar huis te gaan want de arts had spoedjes en het kon wel even duren.
Om 22.00 kwam ze. Ze vertelde dat ze mijn linkereileider hadden verwijderd omdat deze was gebarsten en er was wat bloed in mijn buik terecht gekomen. Op dat moment knapte er iets. Ik begon te huilen. Niet om mijn eileider want dat had ik inmiddels wel verwacht maar om alles er om heen. Het 24 uur niet eten, de operatie zo plotseling, het wachten, dat mijn man niet bij dit nieuws kan zijn en de nuchterheid waarmee ze het vertelt. Maar vooral omdat de kans dat ik een bbz krijg in de rechtereileider aanwezig is en dat ik die dan ook kan kwijtraken en dan nooit kinderen zal krijgen. Ik wil niet zo denken maar ik moet ook realistisch zijn.
Het werd mij allemaal te veel. Het is allemaal te veel.
Ik denk alleen maar; dit is toch niet normaal! Hoeveel pech moet een mens hebben.
Het gekke is dat ik niet kan wachten op sept dat we de 3e icsi poging mogen gaan doen. Want dan hebben we alles gehad. Dan is het duidelijk. Ik wil niet meer hopen en afwachten of ik zwanger word en blijf. Ik wil duidelijkheid; of wel of niet en dan is het klaar.
Ik wil gewoon een keer positief nieuws.....
Caroline
reacties (0)