Pindakaas
kan ik nu weer onbeperkt eten....er moet natuurlijk helaas helaas voor staan.
Maar ik probeer mij nu met humor een beetje op te vrolijken. De tranen voorbij....
Tja, gister bij de echo bleek dat het vruchtje bij week 6-week 7 is gestopt met leven/groeien. Verdriet, teleurstelling, machteloosheid, kwaadheid volgen elkaar dan op. En nu weer een nieuwe dag waarin ik dat achter de rug heb. Jullie hadden het denk ik al een beetje verwacht toen ik niet meteen enthousiast een blog heb geschreven. Ja, ik was daarna meteen mijn bed in gedoken. Maar ben er wel weer uitgekomen om met mijn man uit eten te gaan en naar een toneelstuk te gaan, dat stond nu eenmaal gepland en was maar goed ook. Al met al (raar eigenlijk) hebben we een hele goede en gezellige avond gehad. Gelukkig hebben we er allebei goed over kunnen praten. Het toneelstuk was "Alo alo" van de tv serie en was echt leuk!
Even weer terug naar de echo. Ik had een andere gyn dan anders. Hij zei bij binnenkomst; ik zie dat er goed nieuws is. Dat vond ik een rare opmerking en zei; dat moet nog maar blijken (zo nuchter), dus ging hij meteen kijken en zei; helaas, ik moet jullie teleurstellen. Wat er dan door je heengaat; ik weet het niet meer. Je houdt er rekening mee, maar toch verwacht je het niet. Bij het aankleden kwamen de tranen, die niet meer ophielden. In de auto denk je dan aan wie heb ik het allemaal al verteld en moet ik ook teleurstellen. Ja, dat denk je dan ook echt! En aan al die plannen die je had....dat gaat allemaal niet meer door. Zo ben je zwanger en zo ben je dat niet.
Vandaag besloten om een curretage te laten uitvoeren. Ja, ik wil er dan ook zo snel weer van af en verder. Raar om met een dood vruchtje rond te lopen en dan al zo'n 2 weken!!!
Ik hoop voor degene die een echo nog krijgen dat ze dit niet hoeven meemaken.
Liefs, Caroline
reacties (0)