Mijn bevalling

Op maandag, 19 juni, laat in de middag, moest ik op controle bij de verloskundige. Mijn bloeddruk was iets aan de hoge kant dus de verloskundige verwees me uit voorzorg door naar het geboortecentrum. Ik moest een CTG-scan laten maken. Mijn bloeddruk bleek nog steeds aan de hoge kant. Ik vroeg aan de verloskundige van het ziekenhuis: 'Wat kan ik doen om mijn bloeddruk te verlagen?' Waarop ze zei: 'Bevallen!' Ik dacht alleen maar: Nee! Ik ben nog helemaal niet klaar om te bevallen! Ik had toch geen zwangerschapsvergiftiging? Ik schrok, omdat de zorg nu dus overgedragen werd aan het ziekenhuis, het werd dus een medische bevalling, ik zou ingeleid worden. Ze wilde geen risico's nemen. Na inwendig onderzoek bleek ik een ruime centimeter ontsluiting te hebben en mijn baarmoedermond was al helemaal verstreken. Dat was gunstig. Ik werd gestript en mocht naar huis.

Eenmaal thuis moest ik even een knop omzetten. Was ik wel klaar om mama te worden? Ik genoot nog zó van het zwanger zijn. Kon het nóg leuker zijn als hij eenmaal geboren was? Dat kon toch bijna niet... Oké, knop om, we gaan ervoor. Morgen word ik mama! Ik ging in bad en die nacht kon ik nauwelijks slapen. Niet van de zenuwen maar van rugpijn. Ik ging elke paar uur onder de douche.

De volgende ochtend, 20 juni, waren we om 7.30 aanwezig in het geboortecentrum. Ik was precies 39 weken zwanger. Ik kon geen goede houding vinden en de rugpijn werd erger. Om 8.15 kwam de verloskundige en constateerde 3 cm ontsluiting en de vliezen werden gebroken. Ze zei: 'Als dit zo doorgaat zullen weeenopwekkers niet nodig zijn!'
Toen ging het snel. Rond 10.30 zat ik op 6 á 7 cm onstluiting en ik kon steeds moeilijker een houding vinden. Steeds wanneer er een wee kwam vroeg ik mijn vriend om tegendruk te geven op mijn onderrug. Dit ging goed. Ik kon de ene wee makkelijker opvangen dan de andere. Vlak voor de persweeen kreeg ik het zwaar. Ik had pijn en wist niet meer goed hoe ik de weeen weg moest puffen. Ik vroeg daarom om een pompje. Dit was niet meer mogelijk, want ik had volledige ontsluiting.
De persweeen waren niet krachtig genoeg en ik zei steeds dat het me niet lukte. Na een uur en drie kwartier hebben ze hem met de vacuumpomp gehaald. In die laatste wee heb ik álles gegeven en toen was hij er. Hij is om 14.02 geboren. Ik had nooit gedacht dat mijn bevalling zo snel zou gaan. Het is me heel erg meegevallen.

Daar lag hij dan, op mijn buik. Een onbeschrijflijk gevoel. Ik was zó blij. Zo trots op hem, op zijn papa, en op mezelf. Dat had ik toch maar even gefixt. Met grote ogen keek hij ons aan. En het enige wat ik dacht was: Mijn mannetje. Je bent er. En de tijd die we samen gaan beleven wordt geweldig... Daar kon mijn zwangerschap niet tegenop!