Vanmorgen weer ongesteld geworden. Je houdt er rekening mee, ga er tegenwoordig al vanuit, maar toch elke keer die teleurstelling. Waarom lukt het toch niet?! Met ons beide niks ad hand en toch al vier jaar bezig :( Ik word er zo onzeker van.
Blijf mijzelf maar vragen stellen en dat maakt t er niet beter op eigenlijk. Als de normale weg niet lukt, waarom zou het dan wel met iui lukken??? Wat zou dat veranderen? Wat als het gewoon niet weggelegd is voor ons? Misschien matchen we wel helemaal niet. Ik word bijna gek.. Wat een rot situatie zeg. En zo oneerlijk allemaal..
Staan nog aan het begin maar voelt soms al als het einde..
het is ook stom allemaal.... Maar er zijn ook kleine afwijkingen die ze nooit vinden en die met IUI worden verholpen waardoor je wel gewoon zwanger wordt. Hou moed, het moet gewoon lukken
ik begrijp je gevoel ook maar ik hoop je een beetje hoop te geven door je te vertellen dat het bij ons met iui wel gelukt is en waarom zou het dan niet bij jullie lukken ? misschien is het bij jullie ook net dat stukje extra wat nodig is zodat het bij jullie ook lukt ? in elk geval wens ik je heel veel sterkte en
Begrijp je frustratie.. De 'waarom' en de 'wanneer' vragen maken het er ook niet fijner op. We zullen het antwoord pas weten zodra het zover is. Tot die tijd houd ik me vast aan 'Carpe Diem' en wanneer ik in een wat grotere dip zit, dan wat tranen, thee drinken, nagels lakken, zuchten en dan maar weer doorgaan. Sterkte!
reacties (0)