Cotton Anniversary

Mei 2008: ik vertrek, na wekenlang zuchtend dag te dromen, naar de Verenigde Staten (Washington D.C.) om twee romantische weken door te brengen met mijn vriend Rohan. Wat heb ik hiernaar uitgekeken!

Ter ere van mijn bezoek, organiseert zijn familie een ‘family cook out’ . Heel veel heerlijke hapjes en aan het einde van de dag, een uitgebreide bbq. We zijn er met een grote groep van ongeveer 30 personen.

Aan het einde van de avond, wordt mijn leven op zijn kop gezet. Verbaasd zie ik plotseling iedereen naar binnen komen. Hmmm...is er wel genoeg zitruimte in de huiskamer? Maar ze gaan allemaal in een kring staan, bijna alsof het zo afgesproken is. Raar!? Ik sluit me ook aan en kijk Rohan met een vragende blik in mijn ogen aan. Dan begint nichtje Patrice aan haar toespraak. Ik word welkom geheten en nogmaals bedankt voor alle lekkernijen die ik mee heb genomen uit Curaçao. Dan wordt mij als dank, een cadeau overhandigd. Wat een lieve familie zeg!! Ik mag het meteen uitpakken. Een wit vierkant doosje. Alle ogen zijn op mij gericht. Het begint me te dagen en ik voel mijn benen trillen. Zou het? Ik open het doosje en zie in het midden van heel veel confetti een briefje. Met samengeknepen stem lees ik het op.

Rohan heeft een speciaal cadeau voor jou.

Mijn hoofd begint te tollen en ik haal met moeite adem. Verdoofd en in een waas van tranen hoor ik Rohan praten. Op de video opname die ik honderden keren daarna afspeel, dringen zijn woorden dan pas tot me door.

Hij zakt op zijn knieën en haalt een blauw klein doosje uit zijn broekzak. Hij maakt het open met de vraag: wil je met me trouwen?

JAAAAAAAAAAAA

Klappende handen...huh? Oh ja...Even ben ik vergeten dat er meer mensen aanwezig zijn in de kamer. We worden geknuffeld door iedereen. Dikke tranen biggelen over mijn wangen. Diep ontroerd door mijn liefde voor Rohan, mijn rots in de branding...door zijn aanzoek die ik echt niet had zien aankomen, door zijn lieve warme familie, die mij met open armen welkom heten in hun familie en...door het feit dat mijn eigen familie dit bijzondere moment niet met me hadden kunnen delen.

Dan beginnen de voorbereidingen voor een van de prachtigste dagen uit ons leven.
Datum: 26 juni 2009.
Locatie: Ocho Rios, Jamaica...back to the roots van mijn verloofde.

We hebben 13 maanden de tijd, maar door de afstand kost het heel veel energie om alles tot in de puntjes te regelen. We belanden in een driehoeksverhouding...alles moet eerst besproken worden tussen Curaçao en Washington om daarna weer doorgegeven te worden aan onze weddingplanner in Jamaica. Maandelijks vergaderen we met onze familieleden. Uit Amerika/Canada vliegen zo’n 50 personen (familie/vrienden) naar Jamaica. Vanuit Curaçao zijn we ongeveer 30 personen en 5 personen komen uit Nederland.

Tegen alle verwachtingen in, reist mijn vader ook mee naar Jamaica. Hij verrast me op het vliegveld als we samen staan in te checken. Hij geeft me het laatste 'bewijs' dat hij ECHT spijt heeft en het goed wilt maken dat hij nooit een vader voor ons is geweest. Het gaat om het hier en nu! Mijn huwelijk staat symbool voor een nieuw begin van onze vader-dochter relatie.

We trouwen in het buitenlucht, op een heuveltje uitkijkend op Ocho Rios. Alle gasten krijgen aan het begin van de receptie een kaart waarop ze hun wensen voor de pasgetrouwden kunnen opschrijven. Meer dan de helft van de aanwezigen wenst ons: snel gezegend te worden met een wondertje.

Twee jaar later vierden we afgelopen zondag onze Cotton Anniversary. Ik dank God voor onze liefde, alle dierbare momenten samen en voor A'dean. We zijn supertrots op het feit dat ieder zijn wens in vervulling is gegaan en dat we gezegend zijn met een gezond wondertje!

Eindelijk...het is zover!

De mannen!

Mijn mooie nichtjes...

Ons sprookje...