11 november 2010...A`dean is geboren!

Eindelijk dan mijn eerste blog...werd weleens tijd! Nooit gedacht dat er zoveel emoties door je heen kunnen gieren tijdens je bevalling en ik wou graag dit alles vastleggen.

Op 11 november (37.5 weken), rond 3 uur in de ochtend braken mijn vliezen (de dag ervoor verloor ik mijn slijmprop). Ik had me net omgedraaid in mijn slaap (wat met veel moeite en pijn gepaard ging de laatste paar weken), toen ik een nat, warm plasje voelde op het bed. Ik schrok me rot en maakte snel Rohan wakker. Ik durfde niet naar de kleur van het water te kijken, bang dat de baby misschien wel gepoept had erin. Het bleef maar stromen en Rohan verzekerde me dat het helder was. Ons werd geadviseerd door mijn gynaecoloog om ons binnen twee uur te melden in het ziekenhuis, mochten de vliezen breken (en het water helder was).

Zo gezegd, zo gedaan...we hebben meteen mijn moeder en zus opgebeld en zijn daarna gaan douchen. Rond een uur of 4.15 vertrokken we richting het ziekenhuis. We hebben mijn moeder thuis opgehaald. Onderweg naar het ziekenhuis, begonnen de weeen. Het was meer een ongesteldheidspijn en ze kwamen om de 4 minuten. Nog prima op te vangen.

Rond 5 uur waren we eindelijk geinstalleerd op onze kamer. Ik zeg wij omdat Rohan als logee bij mij op de kamer mocht blijven, gedurende mijn gehele verblijf (hij at ook gewoon mee etc. etc.). Wat vond ik dat fijn!

Om 7.30 uur kwam mijn gynaecoloog langs. Ik had al 4cm ontsluiting. YES! En de weeen kon ik nog steeds makkelijk weg puffen.

Om een uur of 2 in de middag begon de lucht al wat grijzer te worden, wat betreft de pijn. De weeen volgden elkaar snel op en ik had amper de tijd om ze op te vangen. Ietjes na 3 uur kwam de gynaecoloog nogmaals langs en werd ik getoucheerd. Ik had al 8 cm ontsluiting. Zou niet lang meer duren.

Ik werd gebracht naar de verloskamer. Mijn moeder en zus waren d'r ook bij. Rond 6.30 uur had ik eindelijk 10 cm ontsluiting en mocht ik gaan persen. Ik voelde me zo futloos...had bijna geen energie meer voor de laatste loodjes. Ik was kapot want al bij al, waren we al zo'n 14 uurtjes bezig. Ik heb alles op alles moeten zetten en binnen 20 minuten was A'dean geboren. Ik zal dat moment nooit vergeten...het besef dat de baby die op je buik ligt, JOUW kind is. Ongelooflijk. Heb flink een potje moeten janken, terwijl ik hem voorzichtig aanraakte. Het leek net een droom.

We waren een poosje samen in onze roes, toen de gynaecoloog meededeelde dat ik gescheurd was en gehecht moest worden. Ook verloor ik best wel veel bloed...het bleef maar stromen. Ik werd meteen aan een infuus gelegd (3 totaal). Nadat ik verschoond was gingen we terug naar onze kamer. Binnen een half uur was mijn bed doorweekt door bloed. En de bloedstolsels bleven er maar uitkomen. Mijn hartslag steeg naar 140. Schrikken dus! Er werden 2 artsen d'rbij gehaald die meteen actie hebben ondernomen. Ik kreeg medicatie toegediend en een bloedtransfusie. In totaal was ik meer dan 2 liters bloed verloren.

De dag erna mocht ik eindelijk mijn bed uit, maar dit ging heel erg moeilijk. Ik voelde me zo duizelig en moe had heel veel last van de hechtingen. Rohan heeft de zorg van de kleine compleet op zich genomen, ik kon echt niks. Voelde me af en toe erg verdrietig. Zolang uitgekeken naar dit moment en nu mijn eigen kind amper kunnen vasthouden. 's Avonds namen ze A'dean mee naar de babykamer, zodat we iets konden uitrusten. Maar we werden regelmatig wakker gemaakt door de verpleging die mij goed in de gaten hielden en mijn kraamverband kwamen vervangen. Ik had gelukkig een catheter, dus ik hoefde niet uit bed om te plassen. Dit was de reden dat we in totaal 4 dagen moesten blijven in het ziekenhuis, tot ik me wat beter voelde en mijn HB een beetje op peil was. Ook was A'dean een beetje gelig en hoewel zijn bilirubine waarden nog beneden de grens waren, wilden ze hem toch een tijdje in de gaten houden. Gelukkig was alles goed op dag nummer 4 en mochten we met zijn allen naar huis.

Wat een wonder is het toch om moeder te mogen zijn!