De bevalling
Terwijl we rustig televisie aan het kijken waren, braken ineens rond 21.30 uur de vliezen. Omdat het een eerste kindje is, had ik totaal niet verwacht dat de bevalling zich met 38 weken al zou aankondigen. Ik had wel meteen door dat de nattigheid die ik voelde vruchtwater was. Ik sprong op, rende meteen naar de toilet en gilde naar mijn vriend: vlug een bakje, een bakje! Hij schrok zich rot maar kwam wel snel een bakje brengen. Ik kon niet goed zien of de kleur van het vruchtwater in orde was (bij problemen is het vruchtwater groen en troebel omdat de baby in het vruchtwater heeft gepoept). We mochten toen bij de verloskundige in het ziekenhuis langskomen voor een check.
Het vruchtwater bleek in orde en ook de hartslag van de baby was prima. Ondertussen waren bij mij voorzichtig weeën begonnen. De verloskundige vond dat ik nog te fit was en vertelde dat dit waarschijnlijk voorweeën waren. Ze wilde nog niet de ontsluiting controleren vanwege infectiegevaar. Het kon nog wel 24 uur duren voordat de bevalling daadwerkelijk zou beginnen. Mijn vriend en ik gingen dan ook met die gedachte rustig terug naar huis. We kwamen ongeveer om middernacht terug thuis en de weeën werden steeds heftiger. Mijn vriend was rustig het koffertje verder aan het inpakken omdat we die nog niet helemaal klaar hadden staan. Ondertussen was ik rondje om de tafel aan het waggelen om mijn weeën op te vangen. Om 2.00 uur kwamen de weeën om de minuut en hielden een minuut aan. Help! Mijn weeën hielden zich niet aan het boekje en ik voelde de druk opbouwen. Toen heb ik naar mijn vriend geschreeuwd: als dit voorweeen zijn, wil ik nu een ruggeprik. Bel de verloskundige maar op dat we er nu aankomen! Mijn vriend had nog niet door hoe pittig het was, maar was slim genoeg om niet met me in discussie te gaan en belde naar de verloskundige.
Toen we in het ziekenhuis aankwamen wilde ik niet wachten totdat mijn vriend een rolstoel had geregeld. Ik waggelde rustig verder naar de lift, want ik voelde dat ik niet veel tijd meer had. Gelukkig kwam mijn vriend me halverwege alsnog inhalen met een rolstoel en ging het allemaal een stuk sneller.De verloskundige had meteen door dat het serieus was en ging meteen een inwendig onderzoek doen. Ik bleek al 9 cm ontsluiting te hebben! Een half uurtje later zat ik al op volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Na 20 minuten was kleine Max geboren! Hij begon meteen te huilen, maar hield ook direct op toen hij op mijn borst werd gelegd. Ik kon alleen maar roepen: wat is hij mooi! Het was maar goed ook dat de hormonen hun ding deden want daarna volgde de hechtingen. Ik was maar een klein beetje uitgescheurd, maar had wel twee flinke scheuren in mijn schaamlippen. Het blijkt dat die dunne goed doorbloede huid erg moeilijk te verdoven is. En dat heb ik geweten! Ik heb tijdens de bevalling en het persen niet een keer geschreeuwd, maar wat heb ik gevloekt tijdens het hechten. Vooral toen tijdens het verwijderen van het tampon de hechtingen los werden getrokken en ik nog een keer gehecht moest worden. Maar al met al, viel het me 100% mee. Met zo'n bevalling wil ik het allemaal nog best een keertje overdoen voor een volgende baby.
reacties (0)