Ronde 18

Eindelijk is na 4! dagen spotten dag 1 van ronde 18 aangebroken.
Ik weet al 4 dagen dat het eraan zit te komen en toch valt het tegen.
Ik word er zo verdrietig en moedeloos van. Gaat het ooit nog een keer gebeuren.
Ben zo bang. Bang dat ze straks de 26e bij de gynaecoloog ook nog iets bij mij gaan vinden. Eitjes die op zijn of weet ik veel wat. Of misschien vinden ze wel niks, maar word ik ook niet zwanger....
Ik heb altijd al het idee gehad dat ik moeilijk zwanger zou worden. Waarom ik dat gevoel had? Geen idee. Maar het blijkt wel waar te zijn dus.
En zal ik uberhaupt wel zwanger worden....? Ik vraag het me steeds vaker af. Vooral als de wereld om me heen weer eens besmet is met het zwanger-virus, waar ik resistent voor blijk te zijn. Ik kan het steeds minder goed hebben als de een na de ander weer met blij nieuws komt en er weer een hele avond babypraat volgt. Ik trek dat gewoon weg niet. Er lijkt geen ontsnappen aan. Echt vorige keer niet 1 zwangerschap te melden, nee hoor, gewoon 2 meiden tegelijk zwanger. Twee dagen na elkaar uitgerekend. En echt ik gun het iedereen. Ik gun ze wel 10 kinderen. Maar ik gun er mezelf ook zo graag eentje.
Ik ben zo bang, bang dat het niet gaat lukken. Dat er nu een heel lang en moeilijk traject gaat volgen en dat we uiteindelijk nog met lege handen staan...
Ik wil niet zo negatief denken, maar het is wel mijn grootste angst. En het kan, het is ook een mogelijkheid. Een mogelijkheid die ik het liefst zo snel mogelijk wegstop. Maar zo af en toe komt hij weer naar boven in mn hoofd en krijg ik hem niet weggestopt. Simpelweg omdat het realiteit zou kunnen zijn.
oooooh ik hoop dat ik zo verdrietig en somber ben omdat ik ongesteld ben. Ik hoop dat ik zo lekker kan gaan slapen, niet te lang lig te malen en dat ik me morgen weer iets beter voel.
Ik heb veel steun aan bb, omdat hier helaas meer meiden zitten, die zich voelen zoals ik. Maar dat is dan ook wel weer fijn, je voelt elkaar aan en weet hoe iemand zich kan voelen. Dus bij deze: bedankt meiden!!