Pittig kind

Dat feest hebben we ook gehad met het naar bed gaan. Hij bleef ook uit bed komen. Hek voor de deur, zodat hij niet bij zijn broertje gaat spoken. Wij leggen niet zoveel uit. Na 2 pogingen uitleggen dan is het gewoon zwijgen, geen oogcontact en elke keer dom terugleggen. Ook bestaan monsters hier niet. En dat is het enige wat we er over zeggen. We gaan er totaal niet in mee en dat lijkt te helpen.

Gillen en krijsen? Doe je maar op de gang, als je klaar bent kom je terug. En als je niet zelf gaat dan voeren we je af. Bij terugkomst van “straf” of afkoelen dan moet hij even zelf een terugkoppeling geven van wat niet mag of wat er aan de hand was.

Ik weet ook niet of dit de perfecte oplossing is, hier werkt het en sinds een half jaar lijkt het er goed ingestampt 😅 Maar als ouder zijnde doe je je best en meer dan je best kan je niet doen. Elk kind is anders en bij de een werkt iets wel en bij de ander niet..

Heel herkenbaar voor mij dit.

Mijn dochter van 5 doet dit ook en is soms best lastig voor mij om mee om te gaan. Helaas is het bij me dochter zo dat alles “perfect” moet zijn, en heeft ze naar mijn idee verlatingsangst. wat ik wel kan begrijpen want door haar zusjes ziekte ben ik regelmatig in het ziekenhuis beland.

We proberen nu natuurlijk zoveel mogelijk er voor ons grote prinsesje te zijn, maar snap haar gevoel heel goed. Soms best moeilijk voor mij omdat ik haar niet te kort wil doen... voel me soms zo rot eronder. Gelukkig praten mijn dochter en ik enorm veel, en kan zii goed aangeven wat ze liever anders ziet en dat probeer ik ook zo goed mogelijk voor haar weg te zetten.

Wellicht dat 't helpt: bij Fear Away hebben ze anti monster sprays! Ziet r heel leuk uit en sluit aan bij de fantasie van een kind!

Het klinkt alsof hij moeite heeft om te schakelen: wanneer de dingen anders lopen dan hij voor ogen heeft, slaat de paniek toe en wordt hij boos of dwars. Op zich is dat niet raar voor een jochie van 4, de wereld is best wel ingewikkeld en soms beangstigend wanneer je klein bent en je machteloos voelt. Volgens mij pak je het heel goed aan hoor! Je stelt grenzen maar geeft hem ook ruimte om zich te herpakken. Je zou kunnen proberen of het helpt als je met hem meebeweegt door zijn emoties te benoemen. Zodat hij leert dat je hem heus wel begrijpt en dat zijn emoties er mogen zijn. (Bijvoorbeeld teleurstelling als hij niet wint). Maar daar hoort dan ook bij dat hij binnen afzienbare tijd terugschakelt naar normaal. Als dat echt niet lukt, zou je hulpmiddelen kunnen gebruiken zoals het maken van een vulkaanthermometer zodat hij bij zichzelf kan herkennen hoe hij zich voelt. En als je er niet uitkomt, zou je een keer naar de huisarts kunnen voor een doorverwijzing naar een kinderpsycholoog. Die kan jou ook helpen om handvatten te ontwikkelen waarmee je hem kunt helpen. Heel veel sterkte!!!