Mijn pépé (opa)

Mijn opa is 88 jaar. een trotse man, kwik en levendig. Kan vertellen als de beste, kende ook hele 'mooie' verhalen van de oorlog, over hoe hij mémé (oma) heeft leren kennen. maakt altijd een grapje is overal graag gezien. Hij is een fantastische papa voor zijn kinderen en een prachtige pépé voor ons. Hij is een schat en ik hou heel veel van hem,

daarom moet ik het ook eens van mij afschrijven, want het doet mij zoveel verdriet. Mijn pépé heeft namelijk een heel agressieve en kwaadaardige tumor op zijn long. Zijn ene long is al helemaal weggevreten en het is al uitgestraald naar zijn hersenen.Ik ben zaterdag op bezoek geweest in het herstellingsoord bij pépé, en wat was  mij dit een schok, mijn pepe'tje, mijn schat, is helemaal weg. Zijn levenslust, zijn twinkelende oogjes, zijn mooie lach,... weg!!!

Ik kan wel huilen, en ik huil nu ook. Hij is zo'n brave goede man, altijd een helpende hand geweest, gastvrij,...is een heel graag geziene persoon hier in omstreken...waarom hij? op deze leeftijd nog zo moeten afzien? Wat heeft hij verkeerd gedaan? zo een brave man? waarom..., alle dagen vraag ik me dat af...? waarom? ik krijg geen antwoord en ik zal het ook nooit krijgen!!! en dat maakt mij zo pissed, echt heel kwaad.

Hij keek zaterdag met zoveel liefde naar mémé, en je zag het aan zijn ogen, het brak zijn hart. Hij zei: zover dat hij nog kan praten: En ik moet jouw hier achterlaten... met tranen in de ogen...

Mijn mémé moet alle dagen wenen, houd zich wel sterk bij pépé, maar eens ze thuis is...68 jaar zijn ze getrouwd en normaal zou pépé 89 worden op 20 april.

Maar volgens de dokters...

Nee het gaat momenteel niet goed met mij, helemaal niet.