Hormonen

ik verveelde me en dacht zo bij mezelf, laat ik nog eens een blogje schrijven.

Mijn zoontje doet het fantastisch. Hij is nu al een hele flinke peuter van 16 maand en wil alles al alleen doen. Hij word groot mijn jongen. Zijn aardappeltjes eet hij al flink zonder al te veel te morsen. Fruit eet hij ook graag en veel. Hij is gek op chocolade. Maar dat zijn zijn mama en papa ook. De appel valt niet ver van de boom... Ik geniet van mijn kleine man, de manier waarop hij speelt, de manier waarop hij iets komt zeggen (al is het chinees). Ik hou van alles wat en hoe hij het doet. Momenteel is hij een beetje een nieuw ritme in zijn dag aan het zoeken en ik als mama zoek met hem mee, maar gemakkelijk is het niet. Hij slaapt tot 8uur 8u30 in de morgen. Normaal sliep hij dan nog van 10uur 30 tot 12uur -12uur30 en dan deed hij nog een dutje van 15uur30 tot 16uur30 dan dronk ie zijn laatste flesje om 20uur30 en tegen 21uur zat ie in zijn bedje. Maar het is normaal dat ze op een bepaald moment een ander ritme zoeken, vooral voor het slapen dan want ze hebben het ook te druk met spelen. Maar het is even zoeken. Ik ga op mijn gevoel af, maar door zijn willetje die hij eigenzinnig aan het kweken is, is het niet altijd gemakkelijk. Dan is hij vol enthousiasme aan het spelen, maar als ik hem dan vastneem om hem te verluieren of zo, dan legt hij zijn hoofdje en knuffelt hij en zegt hij: mama'tje (héél slaperig) en als ik hem dan in zijn bedje leg, dan is het terug feest. Dan zit hij te zingen of roept hij achter Bumba... Een echte boef ;-)

Hij is dus stapelgek van Bumba. Dat is het enigste dat hij al stilzittend wil bekijken op tv. Andere programma's interesseren hem niks. Enkel als er muziek is of als er gezongen word. Dan danst hij mee, schud met zijn poep, handjes in de lucht en rondjes draaien...supersnoezig.

hij is nog steeds geobsedeerd door alles met wielen, een motor, en een stuur. Ik vraag mij eigenlijk af of zo een obsessie wel normaal is? Wij hebben hier een tractor en een kraan (wonen op boerderij) en daar is hij niet van weg te slaan. Hij mag dan ook wel mee met papa, putjes graven met de kraan, dingen wegvoeren en zo...

Maar ook binnenshuis heb ik een stapfiets die al meer dan zijn geld heeft opgebracht en ik heb ook een stapauto (peugeot cabrio) waar hij iedere morgen wel een 30minuutjes tot een uurtje mee rondrijd... Maar nu onlangs had papa van de rommelmarkt een moto mee (zo een dat je moet opladen met een adapter) en dat hij met zijn voetje 'gas' moet geven, nou, dat is voor hem zo enorm plezant. Het is nog veels te groot voor hem. Werkelijk het is waarschijnlijk maar voor kids van 4 jaar maar hij trekt zijn plan hoor. We lopen ernaast zodat hij uiteraard niet kan vallen, maar hij geniet er zo van. Vooral dat hij kan rijden zonder hulp. En het is waarschijnlijk ook wel grappig dat mama met haar mega-buik overal achterrent. Wat trouwens niet meer evident is. Als ik er nog eens aan denk zet ik wel es fotootjes op het net van mijn zoontje op zijn moto, of op de kraan.

Ik vraag mij af hoe hij zal reageren op zijn broertje of zusje binnenkort. Daar ben ik zo nieuwsgierig naar. Het is een heel sociaal ventje en ziet heel graag andere kindjes, maar dat gaat een kindje zijn die ook niet weggaat he? Ach we zullen zien. Ik heb nog geen jaloezie bij hem gezien en volgens dat hij 24/24 7 dagen op 7 bij mij is, is hij niet te erg aanhankelijk en kan hij mij gemakkelijk loslaten.

Met mij persoonlijk gaat het minder. Fysiek heb ik het enorm lastig. Mijn buik is gigantisch (zegt zelfs mijn gynaecologe) mijn rug doet echt heel veel pijn. Mijn eetlust is ook niet wat het moet zijn :-(

Daarbij spelen mijn hormonen ook mij parten. Ik kan mijn man niet meer verdragen. Echt niet meer. Hij is totaal niet de nieuwe man, verre van, hij is zelfs een typische man. Hij is ook zo opgevoed. Maar ik vind dat hij veel te weinig aandacht aan mij besteed en aan de zwangerschap. Ik heb het daar steeds moeilijker mee en heb zo het gevoel dat we echt wel naast elkaar leven. Het is ook altijd maar werken werken werken. Hij werkt 6 dagen op 7 en dan is de zondag volledig besteed aan het renoveren van de woning. Nooit doen we iets samen. En ik verlang niet zoveel, al is het maar eens een eindje als gezin gaan wandelen... Maar nee, het huis heeft voorgang. Maar ik vind die redenatie zo verkeerd. De kindjes blijven niet klein hé... Nu kan ik niet echt weggaan met mijn dikke buik en een peuter die zijn slaap nog nodig heeft, maar volgend jaar ga ik zeker een dagje met de 2kids naar plopsaland en een dagje naar de zoo. Ik weet nu al dat ik alleen zal moeten gaan met de kids, of ik neem mijn schoonzus mee of mijn moeder. hij heeft nooit geen tijd. En daar kan ik niet meer tegen. En dan loop ik nog rond als een vat vol hormonen... Ik hoop zo dat ik tegen zaterdag bevallen ben en dat er dan een beetje minder hormonen door mijn lijf gieren.Maar nu moet ik naar mijn gevoel zeggen dat de relatie tussen ons echt k*t is.