Overprikkeld

woensdag ben ik voor de eerste keer op stap geweest met Jethro. Het zijn solden in Roeselare en ik had nog het een en ander nodig. Samen met mijn moeder. Ik was best wel nerveus moet ik zeggen. Vroeg mij de hele tijd af: Zal hij lastig zijn? Wat als hij de ganse winkelstraat samen brult,...

Ik heb wel geluk dat mijn zus een kapsalon heeft bij de winkelstraat, dus telkens als ik hem moest voeden kon ik naar haar toe gaan, daar kan ik dus op mijn gemak zitten en hem voeden, ideaal!

Maar alles verliep perfect, mijn ventje keek zijn ogen uit en kraaide en brabbelde,... Maar hij kon wel niet goed slapen, Tja in de buggy is ook iets anders dan zijn zalig bedje. Maar alles viel reuze mee en ik was supertrots met hem want overal kreeg ik reactie: 'oh wat een mooi ventje, of, amaai, zo'n flink jongetje!'

Maar eenmaal thuis... O WEE!!! huilen, huilen, huilen,... Hij was supermoe maar kon zijn slaap niet vinden. Zijn ogen stonden helemaal rood! Ik voelde mij zo emmens schuldig. Hij wilde ook de ganse tijd tegen mij liggen, hij wou mij niet lossen, zelfs bij de papa was het niet goed genoeg. Hij heeft die nacht ook zeer onrustig geslapen en gistern heeft hij enorm veel geslapen, maar ik heb hem wel telkens moeten wiegen of dicht tegen mij houden eer hij zijn slaap kon vinden. Mijn ventje kan dus blijkbaar de vele prikkels van die woensdag niet zo goed verwerken. Ik vraag mij af of dat dan zo blijft? Of 'zo'n ' kindjes daar altijd last van hebben of zullen hebben? Moet ik dan telkens thuisblijven en nergens naartoe gaan of moet ik het hem juist wel gewend maken? Allemaal zo moeilijk, want natuurlijk is rust en regelmaat enorm belangrijk voor een baby maar toch...