Moederband

Hoe lang houd ik de zwangerschap geheim voor familie? Op het moment dat ik die positieve test in handen had wist ik even van blijdshap niet wat ik ermee aan moest. Na zo lang wachten en bij de vorige zwangerschap nooit een positieve test te hebben gehad, is het zo bijzonder dat echt is. Ik wilde op die 2 augustus het liefst de straat op rennen en gillen: 'Ik ben zwanger!!!' Alleen hebben we het algemene beeld dat bij 12 weken de zwangerschap een stuk zekerder is, dus is het dan pas het beste moment om te vertellen. Nou dan zit je dus iedere dag te tellen, met ingehouden blijdschap en een berg aan zorgen of het allemaal wel goed blijft gaan. Ik denk dat ik de afgelopen week iedere dag wel heb gecontroleerd of mijn borsten nog wel groot genoeg waren, of ik geen bloed verloor op toiletpapier. Vervolgens keek ik wel twinitig keer per dag op websites over zwangerschappen, want ik wilde me ook honderd procent zwanger voelen. Wachten... wachten... wachten en geheimzinnig blijven doen, bah, ik vind het helemaal niks. 
Mijn man en ik hadden besloten dat we mijn ouders bij 8 weken op de hoogte zouden brengen, zodat ze het voor hun vakantie weten. Afgelopen zondag kwamen ze spontaan langs. Mijn man vroeg me nog of ik het echt PAS met 8 weken wil vertellen. Nou ik twijfelde gelijk. Hoe leuk is het om geluk te mogen delen!!! Alleen kan mijn moeder geen geheimen bewaren... Maar toen bedacht ik me dat als hen nu iets zou overkomen, ik zou willen dat ze dit weten. Ze gunnen het ons zo van harte dat het ook hun wens was geworden. Ik besloot het gewoon even aan te kijken.
Maar we zaten nog geen 10 minuten gezellig samen koffie te drinken of mijn moeder keek me aan. Haar ogen keken naar mijn dansende irissen, haar oren hoorden mijn hoge ademhaling en ze zag mijn huid kleuren van rood, naar wit. 'Je ziet er bleek uit...'

Daar ging mijn hartslag, nog tien keer sneller. Ik wist het, ik wilde het niet meer geheim houden. Mijn mond kon ik wel houden, maar de rest vierde al overduidelijk een feestje. Ze kent ieder fronsje, ieder zuchtje, het ritme van me hart, nog beter dan mijn man. Ik viel door de mand en niet zomaar, nee door die moederband die er nog steeds is na 27 jaar. Ik kon huilen, lachen, een vreugdedansje doen, maar ik zat vastgeplakt op de bank, heel duizelig en ik bedacht me nog snel dat ik het nieuws wel een beetje leuk moest brengen. Mijn dochtertje gaf de oplossing. Ze was met wit papier aan het knippen en ik besloot haar te helpen. We knipten samen een ovalen sliertje uit en ik vroeg mijn meisje om een stift te pakken. Ze kwam snel met een blauwe stift aanrennen en ik zei: 'Teken maar twee streepjes'. Daar tekende ik vierkantjes om. 'Geef het maar aan oma.' Zoals die kleine meid altijd zegt als ze iets geeft, zegt ze dan ook: 'Oma, ik heb een cadeautje voor je.'

Het sliertje lag trillend in mijn moeders handen en ze begreep het gelijk, maar vroeg nog heel zachtjes en voorzichtig of het echt was. 'Ja', fluisterde ik. Mijn vingers maakte ik klein en ik fluisterde nog: 'pril'. 
Zo kwam uit de ingehouden blijdschap, een ingehouden mededeling, maar het is zo fijn om gedeeld te hebben! Op naar die echo, wij zijn er klaar voor!