HSG en tranenvloeistof

Twee dagen geleden heb ik een HSG gehad en ik ben nu pas zover om een blog te schrijven, omdat ik veel heb moeten laten bezinken. Het onderzoek was vele malen pijnlijker dan ik me kon voorstellen. Mijn man was gelukkig mee, maar hij heeft het net zo heftig ervaren als ik en daardoor hebben we diepgaande gesprekken gevoerd de afgelopen dagen.
Eigenlijk zag ik helemaal niet op tegen de HSG en ging ik vrij ontspannen richting ziekenhuis. De assistentes bij de röntgenpoli waren heel vriendelijk en lieten alle voorwerpen zien waar het onderzoek mee gedaan zou worden. Ik moet toegeven dat ik door die uitleg wel al iets angstiger werd, maar ik had de folder goed doorgelezen en ik ben al veel pijn gewend dus ik dacht dat het niet zo erg zou zijn. Wel benoemde ik nog even dat er in de folder niets staat over het nemen van een paracetamol een uur voorafgaand aan het onderzoek, maar dat ik dit wel op internet tegenkwam. Ik had de paracetamol wel mogen nemen, maar had dit dus niet gedaan. Bij het inbrengen van de eendenbek en het losmaken van de baarmoedermond ging er een heftige snerpende pijn van mijn onderlijf naar mijn hoofd. Die pijn was onmenselijk, omdat het niet alleen lichamelijke pijn was, maar ook geestelijk. Mijn ogen lieten tranen en ik werd heel stil van binnen. Het duurde gevoelsmatig lang voordat het ballonnetje was ingebracht en toen zat de eendenbek er nog steeds in. Bij het opblazen van de ballon en het vullen van de eileiders voelde ik wee-achtige pijnen en die waren zoals de folder beschreef. Die waren vervelend, maar draagbaar. Pas bij het weghalen van de eendenbek voelde ik me weer een beetje mezelf.
Gelukkig werden op het scherm beide eileiders zichtbaar en is er dus weer een mogelijke oorzaak weggestreept. Na de foto was alles ook zo gebeurd en kon ik me weer aankleden. Pas toen ik opstond om naar het omkleedhokje te gaan zag ik het lijkbleke gezicht van mijn man en begreep ik dat ik niet alleen had geleden tijdens het onderzoek. Ik kleedde me vlug aan en ben eerst even met manlief een kop koffie gaan drinken om bij te komen van alles.
In de nacht die volgde heb ik het uitgehuild. Ik voelde me een emotioneel wrak. Samen zijn we tot de beslissing gekomen dat dit het eindpunt is van de onderzoeken en pogingen van het ziekenhuis. We zullen nog een gesprek met de gynaecoloog hebben, maar onze beslissing is om geen verdere stappen te ondernemen zoals IUI of IVF. We hopen dat we nu inderdaad een grotere kans krijgen door de HSG, maar laten de natuur over onze toekomst beslissen. Gelukkig zijn is misschien ook kunnen leven met het lot.