Ik overdrijf (volgens mijn omgeving)

Laat ik voorop stellen dat ik het allemaal begrijp. Ik heb toevallig nu ook een dochtertje van 4 maanden en is ook echt een heel aanhankelijke baby. Zo goed als nooit tevreden te houden in de box, maxi cosi, schommelstoeltje,babynestje enz. Daarvoor ook zo een dochter is nu al 4 jaar en nog steeds heel aanhankelijk. Daarbij een auti/adhd zoon van 10 die 24/7 thuis is. Soms sta ik letter om 14:00 nog in mjjn pijama en wacht ik tot ze eindelijk een keer gaat slapen en ik kan douchen om me fatsoenlijk aan te kleden. Mijn man werkt ook fulltime en bij hem lijkt ze nog meer ontevreden dus pak je het automatish weer zelf over. De nachten mag ik ook zelf doen want ze is nog op volledige borstvoeding. Ik snap het echt. Maar probeer haar idd niet zoveel naar kdv te doen. Als je de mogelijkheid hebt om niet werken, laat haar dan lekker bij jou is idd het beste. Wat je wel moet proberen te doen is andere dingen beetje los te laten. Als ze heel onrusrige dag heeft en veel huilt dan laat je het huishouden maar een keer liggen. Is het niet gelukt om te koken? Dan bestel je een keer wat te eten. Probeer niet te veel te verwachten van je zelf. Wees er gewoon even voor je dochter en voor jezelf. Geloof mij die babytijd vliegt voorbij voordat je het nog kan beseffen. Je gaat al dat geknuffel heel erg missen. Ze worden zooo snel groot. Hou haar lekker bij je, juist omdat ze niet zo tevreden is. Het zal geleidelijk beter worden als ze veel wordt getroost en geknuffeld en als je haar veel aandacht geeft. Ze zijn nog te jong om te genegeerd te worden. Op kdv gebeurt dat nog veel te veel. 30 min laten huilen is super frustrerend voor zo een babytje. Ze leren daar nog helemaal niks van. Op een latere leeftijd misschien wel maar nu nog veel te vroeg. En luister niet naar je omgeving. Als het niet goed voelt om haar daar af te zetten doe het dan gewoon niet. Geloof mij je gaat er achteraf veel beter over voelen. En je stelt je helemaal niet aan en je overtrijft ook helemaal niet. Je hebt helemaal gelijk meid. Niemand kan zoveel om je kind geven als jij dat zelf doet

Wat verdrietig om te lezen.. Ik begrijp dat het zwaar is. Ik denk dat je als eerst een keuze moet maken of je wel of geen opvang wilt voor je kindje en daar echt voor gaan. Onzekerheid en spanning voelt ze en wordt zij ook onrustig van.

Ik zou, als je kiest voor opvang, kijken of je een gastouder kunt vinden waar je je goed bij voelt. Mijn moeder is gastouder en heeft nu een huilbaby te gast. Zij helpt de baby structuur en ritme krijgen en communiceert close met de ouders. En er is zo meer aandacht voor de baby ipv 6 kindjes en veel prikkels.

Als je er voor kiest om je baby toch thuis te houden dan is het misschien een idee om hulp in te schakelen qua hulp thuis. Misschien iemand die je thuis een paar weken komt helpen om structuur in de dag te brengen en regelmaat. Misschien is ze juist erg overprikkeld zelf..

Misschien is er iets met de voeding?

Misschien zit ze letterlijk niet zo lekker in haar velletje en kan osteopathie of BSM helpen?

Maar als ik het zo lees voelt het voor mij alsof jij zelf onrustig bent en onzeker. Je omgeving hoeft echt niet te zeggen dat jij overdrijft hoor. Je voelt je zoals je je voelt. Je mag best voor jezelf opkomen. En goed dat je opvang regelt als jij voelt dat je dat nodig hebt. Je hoeft je nergens voor te schamen want het is ook heel zwaar en zeker als je een partner hebt die je niet helpt zoals jij nodig hebt.. ik hoop dat jullie daar over kunnen praten, dat zou al zo veel schelen als je het gevoel hebt dat je partner achter je staat en je helpt.

Bij mijn 1e vond ik ook alles lastig. Mijn partner had het vooral moeilijk met zichzelf en vond dat hij op de 2e plek werd gezet en ik trok het ook niet op die manier.

Gelukkig heb ik mijn moeder die net voor de bevalling werkloos was geworden toentertijd. Zij heeft 2 tot 3 nachtjes in de week bij mij geslapen om nachten van mij over te nemen met de fles en zodat ik een beetje kon bijtanken. Ik had ook echt die hulp nodig ondanks dat ik me daar niet tof bij voelde.

Nummer 2 ging een stuk beter en ik en mijn (nieuwe) vriend deden alles samen. Ik geloof dat mijn moeder wel een keer of 3 een nachtje is gebleven om te nachtvoeden, maar meer omdat ze dat graag wilde en dat mij een vertrouwd goed gevoel gaf.

Nu is nr 3 onderweg en ik weet wat ik kan verwachten. Ik weet wat ik van mijn vriend kan verwachten.. ❤

We hebben ook een dipje gehad maar dat kwam door onrust in mijzelf. Ik heb aan mezelf gewerkt en wij hebben samen aan onze communicatie en relatie gewerkt en nu kunnen we alles tegen elkaar zeggen zonder ruzie of zelfs zonder verwijten.

Ik denk dat het de eerste maanden weer pittig gaat worden maar omdat het zo goed gaat met ons, zowel samen als individueel, dat we het makkelijker aankunnen.

Als ik zo terug lees denk ik dat het vooral belangrijk is hoe je jezelf voelt. 😅 en vermoeidheid en ontzwangeren moet je ook echt niet onderschatten.

Zorg goed voor jezelf meis. En kom voor jezelf op! En als jij opvang nodig hebt dat is dat helemaal ok.

Tuurlijk ben jij een goede mama en kan jij dit aan! Helaas is dit gewoon een onderdeel van mama zijn, zeker die eerste weken/maanden kan het zwaar zijn...

Wat ik uitmaak uit je verhaal is dat jij helemaal vol met stress zit en je kleine meid hierop reageerd.

Probeer een goed gesprek aan te gaan met je partner en kaart je gevoelens en frustraties goed aan en kom samen tot een oplossing. Dat jij het liever zou zien dat hij net wat meer helpt thuis en met de kleine meid.

Het feit dat je omgeving zegt dat je moet relaxen en het loslaten over de opvoeding in kdv, dat begrijp ik wel en van die mening ben ik ook wel eigenlijk. Als alle ouders gaan vertellen hoe hun kind daar opgevoed moet worden, dat is bijna onhaalbaar voor de kinderverzorgsters denk ik. Ze werken volgens bepaald schema en proberen aan alle noden van ieder kind te voldoen maar soms kan het gewoon niet anders .... in school ga je immerd ook niet tegen de juf zeggen dat je kind om 10u met de auto's moet spelen en om 13u in de zandbak. (Om maar een voorbeeld te geven)

Probeer het los te laten en pak het probleem aan waar het nodig is. In mijn ogen ligt dit thuis en bij jou en je partner. Heel veel succes en je kan dit!

Ik denk dat het beste is om je kind bij je te houden. En hoe zwaar het ook is, het vol te houden. Mijn dochter was ook een huilbaby en hoe vervelend het ook was. Ik moest er voor haar als moeder zijn. Ik weet hoe uitputtend het is, maar dat is even door de zure appel heen bijten. Misschien ook het beste om het verder te zoeken waarom ze zoveel huilt. Ligt het misschien aan de voeding? Maar kdv lijkt mij nu niet de oplossing.

Ik vind de babytijd de meest kutste-kloterigste tijd tot nu toe. De mijne zijn nu 7 en 9. Veel ouders vonden de peuterpubertijd erg, ik vond m heerlijk.

Mijn baby's waren ook van die jengelaars en ik zou gek zijn geworden als ik fulltime thuis was.

Tips:

- een draagdoek vond ik fijn. Had ik mijn handen vrij en baby was dan het meest stil/ aan het slapen.

- samen slapen, als ze wakker werd hoefde ze alleen maar aan te happen waardoor ik niet heel erg uit mijn slaap werd gehaald.

- een behulpzame partner: praat er met hem over. Niemand vindt een huilende baby leuk, jij ook niet, dus hij moet gewoon z'n taak doen .

- vrienden, familie, ouders ed die of even een uurtje met je baby willen wandelen, of kunnen helpen in het huishouden

- overweeg een parttime baan, al is het maar een dag in de week volwassenen om je heen.

- past een gastouder jullie beter dan een kdv?

Ik had rond die tijd ook geen ritme, en als ik er 1 had veranderde het weer.

Nou meid geloof me het moederschap is gewoon zwaar soms, dat ervaart iedere moeder echt wel hoor, en dat je meisje naar het kdv gaat is echt niet erg, en de dingen waar jij tegen aan loopt kan je gewoon bespreken met hun, ze moeten haar gewoon optijd eten geven of ze er nou om vraagt of niet, dat ze geen tijd hebben om iedereen in slaap te wiegen dat snap ik ook, maar je meisje heeft snel genoeg in de gate dat het op het kdv even anders gaat als thuis en dat komt echt wel goed.

Ik ben ook thuismoeder nu, en eerlijk gezegd vind ik dat veel zwaarder dan toen ik aan het werk was, omdat ik nu gewoon 24/7 moeder ben, en niet mezelf. Mijn man werkt ook veel en de opvoeding van onze 4 kinderen komt vooral op mij neer, en daarnaast heb ik een dochter waarvan elke dag haar dag start rond 4 uur snachts, dus veel slaap heb ik ook niet, wat het nog zwaarder maakt soms.

Probeer die gedachte uit je hoofd re halen dat je perfect moet zijn , niemand is perfect , en wat moederschap betreft is et echt geen goed of fout, ieder doet het op zijn of haar eigen manier, en zolang dat uit liefde gebeurt komt alles echt wel goed..

Laat je zelf niet gek maken door je eigen gedachtes, alles komt goed...

Och lieve schat.... je doet het fantastisch! Moeder zijn is helaas niet altijd een roze wolk, ik adviseer je om hulp te zoeken bij een IMH-specialist. Die helpt je om de hechting tussen jou en je dochter weer te herstellen en om met je mee te kijken hoe je toch zo goed mogelijk van deze tijd kunt gaan genieten, waarbij je ook je negatieve gevoelens en mag laten zijn, waar je jezelf nu zo om bestraft.

Heel veel succes en dikke knuffel!

Och lieve schat.... je doet het fantastisch! Moeder zijn is helaas niet altijd een roze wolk, ik adviseer je om hulp te zoeken bij een IMH-specialist. Die helpt je om de hechting tussen jou en je dochter weer te herstellen en om met je mee te kijken hoe je toch zo goed mogelijk van deze tijd kunt gaan genieten, waarbij je ook je negatieve gevoelens en mag laten zijn, waar je jezelf nu zo om bestraft.

Heel veel succes en dikke knuffel!

Och meid ik voel zo met je mee ik heb hier hetzelfde alleen dan geen jengel kind maar huilen niks is goed alleen maar bij mij op de arm en t breekt mij ook echt op. Ik vind het super goed dat je haar wegbrengt ik zou dat ook graag een dagje willen maar wij kunnen dat financieel gewoon niet. Als jij je niet goed voelt bij het kdv moet je haar gewoon thuis houden. Wij doen het hier zo: door de weeks doe ik alles en is het echt keihard werken. In het weekend neemt mijn man het over zodat ik huishouden kan doen of even iets voor mezelf. Probeer dingetjes te doen waar je blij van word zodat je niet in een dip raakt. Hier is de ene dag de ander niet en de ene dag huil ik en zie ik door de bomen het bos niet meer en de andere dag valt het allemaal wel mee. Jengelen/huilen kan ook echt wel aandacht zijn hier doe ik heel veel liedjes zingen kletsen gekke bekken en dan lachen we ons dood het is gewoon een ontzetttenf aandacht kind zeggen ze op het cb ook. Vergeet af en toe niet naar je kindje te kijken wat voor prachtig iets je in handen hebt want dat vergeet ik af en toe ook nog wel eens het word allemaal vast beter met de tijd

Wat goed dat je haar even weg brengt! Echt geen schande want een happy mom is een happy baby!

Jouw onrust voelt zij ook, dus dat is een wisselwerking.

Het stukje kdv, dat moet goed voelen en moet veranderen! Ga een gesprek aan met de manager want inbakeren als een baby kan rollen MAG niet . GGD technisch is dat echt een NO GO en je moet eisen dat dat NU stopt . Zijn ze gek geworden ? Kom voor je dochter op en sta op je strepen.

Praat aub met managers of eigenaar want dit moet stoppen en die dames moeten aangesproken worden!!

Toegeven dat deze situatie niet is wat je ervan gedroomd had is absoluut niet hetzelfde als falen. De situatie is anders dan je verwacht had, dus dat vraagt om een andere aanpak. Jouw dochter wordt echt geen gelukkiger meisje wanneer haar moeder zo overvraagd wordt dat ze er zelf aan onder door gaat. Haar naar een kdv brengen lijkt me niet meer dan logisch in deze situatie. Maar als de kdv je echt niet bevalt, zoek dan een andere.

Ik herken het trouwens wel hoor, ondanks dat mijn baby niet jengelig was (maar wel heel actief). Ik zou een half jaar thuis blijven en voor hem zorgen. 1 week na het verlof van mijn man smeekte ik hem al om per direct zijn papadag op te nemen. Ik werd gillend gek van de monotonie.

Ik zou lekker weer gaan werken.

Toegeven dat deze situatie niet is wat je ervan gedroomd had is absoluut niet hetzelfde als falen. De situatie is anders dan je verwacht had, dus dat vraagt om een andere aanpak. Jouw dochter wordt echt geen gelukkiger meisje wanneer haar moeder zo overvraagd wordt dat ze er zelf aan onder door gaat. Haar naar een kdv brengen lijkt me niet meer dan logisch in deze situatie. Maar als de kdv je echt niet bevalt, zoek dan een andere.

Ik herken het trouwens wel hoor, ondanks dat mijn baby niet jengelig was (maar wel heel actief). Ik zou een half jaar thuis blijven en voor hem zorgen. 1 week na het verlof van mijn man smeekte ik hem al om per direct zijn papadag op te nemen. Ik werd gillend gek van de monotonie.

Met jouw baby is niet mis, de verwachtingen van de ouders daar in tegen dag zorgt dat zij vinden dat er iets met het kind is. Jouw verwachtingen etc zijn enorm hoog tav jezelf en je baby.. het is wat het is en wat je niet veranderen kunt zal je moeten accepteren. Je kan altijd terug gaan werken etc genoeg opties maar zou wel aan dat stukje met je Zelf gaan werken. Want jouw gemoedstoestand werkt uit op jouw kind...en als een kdv niet aansluit bij jou dan of we gesprek aan gaan of een andere zoeken enkel ook hier is de verwachting te hoog. Zij kunnen niet geven wat jij doet dus of spreek je wensen uit etc

Ik had als eerste een andere kdv gezocht. Eentje die wel met je mee denkt of luisterd naar wat jij graag wil.

Proberen te accepteren dat anderen zo goed mogelijk voor je dochtertje willen zorgen. Ook al is het een beetje anders. (Wel met een andere kdv in gedachten dan hé)

Ik heb met mijn oudste 32 uur gewerkt. Ik heb het nooit als falen gezien, wel eens balen op bepaalde momenten. Met mijn 2e ben ik minder gaan werken, achteraf had ik dat met mijn oudste ook moeten doen. Mijn kinderen weten niet beter en vinden het prima dat ik werk.

Ik voel mijzelf er heel goed onder. 24/7 thuis zijn is niets voor mij. Ik werk nu 3 dagen en daarin kan ik m'n eigen ik zijn en mezelf blijven ontwikkelen. Daardoor zit ik lekker in m'n vel en hebben m'n kids een leukere mama.

Ik proef uit je verhaal dat jij teleurgesteld bent in alles. Je mooie werk opgegeven voor een jengelende dochter en een man die niks doet. Je had je het zo anders voorgesteld. Ik denk dat het helemaal niet gek zal zijn om weer te gaan werken. Kun je nog voor een deel terug naar je oude functie? Zie je weer collega's en is je wereld weer wat groter. Misschien vind je het wel een heel stom advies van mij omdat je graag het eerste jaar zelf voor je kindje wil zorgen en dit haaks erop staat.

Daarnaast doet mijn man ook wel dingen in huis omdat ik ook werk. Merendeel is wel voor mijn rekening maar dat vind ik ok. Ik krijg van hem niet het gevoel dat ik alles alleen doe of moet doen.

Ik hoop dat je ideeen krijgt en dat je hierin kiest voor jezelf. Falen doe je niet als moeder. Doordat je ook zorgt/kiest voor jezelf kun je ook een goede mama zijn!

Oh jeejtje... je klinkt erg onzeker.. ik snap het helemaal! Ik vind het erg goed van je omdat je toch een beetje voor jezelf kiest.

Ik zou (als je engels kan) het boek "power of showing up" lezen, dat heeft me echt geholpen. Ik was ook zo onzeker, kan nergens mn kinderen achterlaten want niemand doet het goed zelfs mn man niet. Nu kan ik loslaten, en juist daarvan laad ik op!

Phew. Wat heftig allemaal. En herkenbaar voor veel mama's. Ik ga je een feedback-boterham geven: een oprechte aanmoediging, even wat harde waarheden, gevolgd door een hart onder de riem.

Eerst en vooral: je bent te hard voor jezelf. Jouw berichtje lezen is echt pijnlijk. Jij kan dit 10000%! Maar je moet alle moetjes even laten varen, verwachtingen bijstellen & vooral niets forceren wat onnatuurlijk aanvoelt voor jou. Moederschap is de zwaarste rol ooit! Je gaat van een wereld die om jou draait, naar een leven waarin jouw basisbehoeften jou soms zelfs worden ontnomen. Daarnaast leven we helaas in een cultuur/tijd waarin aan de bel trekken gezien wordt als falen. Iedereen wil wel hulp, maar hulp vragen is een taboe. Iedereen wil zich bewijzen. Denk aan het Engels gezegde: it takes a village. Ik snap hoe zwaar het is, heb zelf 2 baby's gehad die ik moeilijk vond. Lees: zij zijn niet moeilijk, het gaat om hoe wij het ervaren. We zeggen vaak dat ze onrustig zijn, of lastig, of huilbaby's maar in principe gaat het om hoe wij dit ervaren. Veel mama's durven dit niet toe te geven, omdat je dan onterecht het gevoel krijgt gefaald te hebben. Maar net toegeven en hulp zoeken waar nodig is sterk: dit toont aan dat jij weet wat jij nodig hebt om de beste versie mama te zijn. Het is niemands verantwoordelijkheid om jou gelukkig te maken. Jij moet uitzoeken wat jij precies nodig hebt zodat je gericht actie kan ondernemen. En wees hierin eerlijk en rationeel zijn met jezelf. Ipv te verdrinken in zelfmedelijden "ik kan dit niet, ik ben hier niet voor gemaakt, mensen gaan dit of dat denken van me" ga je naar "dit is zwaarder dan ik dacht maar ik kan dit. Ik ga even strategie aanpassen en hulp inroepen om dit beestje effectief te tackelen."

Om even eerlijk te zijn: je hebt haar maar 4 maanden bij jou. 4 maanden! Je verwacht teveel van haar. Blijf proberen voor dat ritme, dat komt absoluut! Hoe zwaar het ook is voor jou, probeer te onthouden dat het voor jouw baby nog zwaarder is. Haar manier van communiceren wordt wellicht niet begrepen. Misschien zijn er signalen die jullie niet oppikken? Misschien probeert ze iets te zeggen met al haar gejengel, een baby doet dat niet zomaar. Misschien hebben jullie net meer tijd nodig om elkaar beter te begrijpen. Misschien zijn er veel te veel prikkels voor haar. Zelfs het geluid van de tv tesamen met een wasmachine dat opstaat kan teveel zijn voor haar. Het laatste wat ik iig zou doen is haar sturen naar een omgeving waar ze niet op is voorbereid. Je hebt haar altijd in slaap gewiegd en nu plots moet ze zelf leren inslapen? En dat in een omgeving met ontzettend veel prikkels en wellicht nog andere huilende baby's. Je snapt toch dat dat niet eerlijk is naar haar toe? Je kan helaas niet verwachten dat personeel elke baby in slaap gaat wiegen. Daarnaast, 7u tussen voedingen? Hoe dan? Absurd gewoon. Zou de laatste x zijn dat ik mijn baby stuur. Zou zeker niet overwegen voor meerdere dagen, en dat 8u lang.

Als het jouw eerste is, heb je ook geen referentiekader & zou je onterecht kunnen denken dat haar gedrag (ab)normaal is. Ik zou kiezen voor homeopathie, osteopaat zoeken of wat dan ook. En als zij niets vinden, nog een keer proberen bij iemand anders.

Aangezien jouw hart er niet inzit: waarom probeer je het niet gewoon nog een keer? Maar denk iets meer aan jezelf dan ervoor. Me-time is een noodzaak, geen luxe. En hoe zeer ik ook geloof dat bij mama de beste plek is, heeft het kleintje ook geen baat bij een mama dat ongeaard is, mentaal afwezig, continue gestrest. Ik zou zelf ook hulp zoeken. Hulp bij opvang, hulp voor jouw mentale toestand. Kan je misschien op zoek naar een babygroepje? Mama's als jou die samenkomen. Kweet niet vanwaar je bent, en of het überhaupt mag met de regels nu, maar dit kan zelfs via social media. Om elkaar moed in te spreken. Eens voor elkaar te koken. Virtueel kopje koffie delen. Wil je écht graag terug aan het werk? Zoek dit voor jezelf uit. Want het klinkt alsof je ontzettende schuldgevoelens hebt hierover. Denk eraan dat jij de belangrijkste persoon bent in haar leven, jij bent alles wat ze nodig heeft. Niemand in de wereld zal de liefde kunnen schenken die jij overduidelijk voor haar voelt. Deze tijd gaat absoluut voorbij, dat is zowel positief maar ook negatief. Ik weet hoe weinig dit betekent nu alles uitzichtloos lijkt, maar aub geloof me, die eerste maanden zijn gewoon het zwaarste. Als jij jezelf had voorgenomen om bepaalde dingen te doen op een bepaalde manier, dan zou ik overwegen om dit nog een kans te geven. Zonder verplichtingen, zonder jezelf te moeten bewijzen, puur voor jezelf. En als dat niet lukt... Dan is dat ook oké.

Al gedacht om weer aan het werk te gaan? Je kindje kan dan hele dagen naar de opvang. Zoek desnoods een andere in jouw optiek betere opvang. De klachten over het KDV die jij noemt, zijn kleine dingen die je gerust met de leidsters kan of eigenlijk moet bespreken. Het gaat niet op alle KDV's zo. Tenslotte: praat met je man. Leg uit wat dit allemaal met jou doet. Je kindje naar de opvang brengen lost het probleem niet op.

Ik zou eerder je vent een paar dagen de deur uit zetten per week dan je dochter !

Ouderschap doe je samen. En zijn gedrag kan echt niet. Ik zou dat ook echt niet accepteren. Kan je moeder schoonmoeder zussen tante oid ook niet 1 dagje in de week oppassen? Kdv vind ik echt niet kunnen hoe ze met je dochter om gaan en in mijn ogen is ze het beste af bij jou. Maar als jij dit niet aan kan dan gewoon op zoek gaan naar een ander kdv. Ik zou als je man thuis komt van werk (of klaar is ) even een wandeling maken alleen buiten met muziek in je oren of een leuke podcast.

Gewoon wat meer me time inplannen.

En niet schuldig voelen je hebt geboren moeders je hebt moeders bij wie het allemaal nog moet groeien. En je hebt makkelijke baby’s en minder makkelijke baby’s dat kost ook veel energie. Blijf vooral onthouden dat dit een fase is en dat dit niet voor altijd is.

Ga effe met huisarts praten, anders eindigt je postnatale depressie. Veder zoek een werk en ga werken, laat je kind bij opa en oma of bij kdv waar je goed gevoel bij hebt. Een eerlijk - stop met zeuren en wordt wakker.

Wat lastig! Hier maandenlang een niet blije baby gehad, en ik heb ook echt wel gedacht "ja doeii ik breng haar gewoon naar de opvang of uit logeren", maar nooit gedaan omdat ik net als jij echt niet denk dat dat is wat het beste voor haar is, en omdat ik het allemaal nog net trok met heel veel hulp van partner. Dat is zo jammer dat al de zorg voor baby en huishouden nu op jou terecht komt! Schuldig voelen hoeft echt niet, we hebben allemaal steun nodig bij het blij houden van kindjes (en onszelf). Daarbij hebben we ook allemaal andere dingen die we beter of minder goed kunnen hebben, misschien trek ik bijvoorbeeld dalijk de peuter pubertijd niet en is dat het moment waarop ze fulltime naar de opvang mag. En jij had nu gewoon even ademruimte nodig, anders kan je geen goede mama zijn dus daar heb je gewoon geen keuze in.. Het is ook echt heel erg zwaar als je zoveel energie in je kindje stopt, en het lijkt alsof je er enkel gejengel voor terug krijgt. Dat put je uit.

Hoe vul je je ademruimte in? Kan je dan echt bijkomen of ben je alsnog met van alles thuis bezig? Heb je dingen en doe je dingen waar jij voldoening uit haalt? Kan ze naar een ander kinderdagverblijf of gastouder waarbij je je fijner voelt? Familie die kan oppassen? Kan familie/vrienden bij jou thuis langskomen terwijl jij even boven of buiten tot rust komt? Vooral: zijn er dingen (behalve extra hulp van je patner!) die structureel kunnen veranderen zodat er meer ruimte is voor jou?

En over dat "aanstellen".. Dus dan moet je het maar accepteren als mensen iets doen met jou kind waar jij niet achterstaat?! Dat hoeft toch hopelijk niet? Is er echt geen andere optie voor je?

Ik ben absoluut voor thuis blijf mamas maar kinderen laten vaak zien hoe jij je voelt .. je man moet je aanpakken .. daar zou ik dood ongelukkig van worden ..

Is een gastouder geen optie ipv kdv? Huiselijke manier van opvang kan voor jou ook fijner voelen denk ik ..

Sterkte lieve mama .. zoek hulp voor jezelf daar heeft je kindje ook baat bij

O lieve moeder wat heftig voor je. Praat je met een psycholoog? Doe het! Je klinkt heel onzeker en bijna depressief, je moet niet verder zinken... daarnaast: andere opvang zoeken, dit klinkt inderdaad verschrikkelijk voor je dochter. Niet alle kdv zijn slecht... of kies voor een gastouder (: Sterkte♥️

Wat verdrietig dat je je zo voelt, onzekerheid hoort erbij maar dit is echt niet leuk! Ik zou je willen aanraden de twee dingen uit elkaar te trekken;

- Je bent niet tevreden over het KDV. Zou je iets anders kunnen zoeken, een gastouder, een leuke oppas in de buurt. Niet alles is online te vinden, vraag via via of iemand iets kent, maak een app berichtje wat anderen naar hun vrienden mogen doorsturen met jouw email adres erbij ofzoiets. Of, als dat niet kan, maak er dan echt werk van om er voor te zorgen dat het KDV op die manier voor je dochter zorgt zoals jij dat wil. Niet alles kan precies zoals thuis, maar op tijd eten geven en niet een half uur laten huilen kan niet. Jij bent klant he?

- Je baan/werk naast moederschap: misschien ben jij een gelukkigere moeder met werk erbij. Ik denk dat mensen daar echt heel erg op kunnen verschillen en dat is niet fout, en betekent al helemaal niet dat je niet van je kind houdt. Het betekent dat je goed moet kijken waar jouw behoeftes zijn, en hoe jij het meest gelukkig kan zijn. Als dat werk is, dan mag je dat gewoon gaan doen.

- Je partner en het huishouden. Hoe het nu verdeeld is, gaat het vastroesten. Wil je dat anders? Dan moet je ook daar actie op ondernemen. Anders gebeurt er helemaal niets. Wees concreet, vraag je man op bepaalde dagen iets te doen en herinner hem er aan.

Adem in, adem uit. Je moet even helemaal opnieuw beginnen.

Je dochter heeft een moeder nodig die gelukkig is. Je kunt je kind een jaar bij je willen houden, maar als je het zelf niet trekt dan help je ook je kind niet! Bekijk dus waar JIJ gelukkig van wordt. Blijkbaar is dat niet 24/7 moeder zijn en dat is NIET erg! Zoek een andere opvang of opvangmogelijkheid en ga weer werken. Waarom slaapt je man op zolder? Ik neem aan dat hij ook gewoon handen heeft gekregen. Naast je in bed dus en samen de nachten doen of goede afspraken maken. De avonden en in het weekend kan hij gewoon helpen. Het is ook zijn kind.

Verder kregen wij ritme doet letterlijk elke dag hetzelfde te doen. Dat hoeft niet op hetzelfde tijdstip, maar gewoon dezelfde handelingen.

Nogmaals, het belangrijkste is dat JIJ goed in je vel zit. Dat dat nu niet het geval is merkt je kindje ook.

Snel weer solliciteren! Even los van al het gedoe met je dochter. Je zegt dat je je TOFFE job hebt opgegeven voor je kinderwens. Super zonde.

Natuurlijk is het belangrijk om er voor je kinderen te zijn. Maar een vrouw is meer dan alleen een moeder.

Ik denk dat als je weer een ander doel in je leven hebt, dat de balans wel weer terugkomt en dat er een betere wisselwerking is met je man en kind. Kinderen zuigen je energie, maar voelen ook haarfijn aan dat je niet lekker in je vel zit en dat laten ze merken.

Wat betreft kinderopvang. Zoek een andere, of een gastouder. Maar zet het wel door. Ik denk dat het goed voor je is dat je weer wat positieve energie en andere invloeden om je heen nodig hebt. En dan wordt t thuis ook wel weer gezellig.

Probeer er niet teveel druk op te leggen om "perfect" te zijn. Als je je zelf zo rot voelt dan voelt je kindje dat ook aan. Waarom schuldig voelen over kinderopvang? In mijn optiek is het juist goed voor de ontwikkeling van kindjes. Als en niet tevreden bent bij het kinderdagverblijf dan zou ik gewoon een andere zoeken of een gastouder. Als je er zo ongelukkig van wordt dan zou ik echt weer (partime bijv.) gaan werken. Een ongelukkige moeder zorgt ook voor een ongelukkig kindje. Zorg ook een beetje voor jezelf!