Mijn bevalllingsverhaal

Ik wou toch nog even mijn bevallingsverhaal hier neer zetten...

Zaterdag 7 november kreeg ik voorweeën,ik had de hele ochtend al wat buikpijn en vond het best vervelend, ik raakte een beetje in paniek want ik was pas 35 en halve week, dit was veel te vroeg, wij de verloskamers gebeld, die zeiden ons langs te komen, daar aangekomen moest ik naar een kamertje, de verloskundige kwam binnen en die zei gelijk "Je bent volgens mij nog niet begonnen want je bent nog wat te rustig" op dat moment dacht ik "wat klets je nou mens ik voel het toch jij niet" maar bleef wel vriendelijk, ze ging kijken, 1 centimeter ontsluiting "ja dat zegt nog niks misschien zet het door misschien niet, kan ook nog paar dagen duren en misschien zelfs 2 weken, maar we maken even een ctg scan" nou prima daar anderhalf uur met dat ding op me buik gezeten en daarna mocht ik naar huis, want vanavond zou het niet worden. thuis aangekomen trok de pijn weg, ik kon gewoon slapen en tot maandag nergens last van gehad. Maandags kreeg ik weer buikpijn, weer ziekenhuis gebeld want ik was super onzeker en dacht jaaa zometeen zet het nu door... maar nee weer niet...dinsdagochtend manlief naar de winkel gestuurd... misschien ben ik wel verstopt?? ik weet het niet meer!...

Uiteindelijk dinsdagavond kreeg ik s'avonds een raar gevoel ik kon niet 'echt' slapen en om de 12 minuten voelde ik mijn buik trekken...woensdagochtend 11 november, ik deed me ogen los en kreeg een energie die niet normaal was, ook de buikpijn werd iets meer, ik stond mijn hele keet op te ruimen en ik moest lachen, door de energie en nervositeit van de pijn haha, heel apart... we zouden die middag naar de gynaecoloog gaan voor een controle afspraak, mijn stiefmoeder bracht ons en mijn schoonzus was bij het ziekenhuis, die ging mee voor de echo, leuk haar neefje bekijken... die dag precies 36 weken zwanger... mijn schoonzus ziet mij aankomen, met enorm grote ogen en lachen en maar hippen van been op been... "gaat het wel goed...volgens mij.. nee ik zeg niks" wij komen op de afdeling waren gelijk aan de beurt, gelukkig maar want ik wou niet zitten...

In de kamer vraagt de gynaecologe mij "Waarom lach je zo en sta je zo te wiebelen?" ik dus lachend "Nouuuu ik heb buikpijn en voel me heeeeeel apart druk!"
"Ga maar even liggen ik wil even voelen want volgens mij ben je begonnen..." Dus ik ga liggen schoonzusje achter het gordijn (ja das prive haha) dus de gynaecologe voelt "Je hebt 3 centimeter ontsluiting meid, je bent begonnen... ik zal nog even echo maken en dan mag je naar de verloskamers" dit was ongeveer 13.45, nou na de echo wat er allemaal heel goed uitzag gingen we naar de verloskamers, bij de balie lachte de vrouw "Jullie zouden toch vanavond voor rondleiding komen" ik nog harder lachen dan ik al deed (heel apart ik weet het) "Jah dat gaan we niet meer redden denk ik hahaha" nou ik naar kamer 4 en daar kwam dezelfde verloskundige als zaterdag binnen, leuk! "Dit word nog een grappige bevalling zo.."zegt ze tegen mij... ik aan de ctg ze zouden over 2 uur kijken naar de ontsluiting, nou 16.00 uur had ik 4 centimeter "We gaan je vliezen breken" ik kijk kim(mijn schoonzus aan) want dat doen ze toch bij 5-6 cm?? ach ja ik vond het allemaal best... maar het lachen verging mij na het vliezen breken... ik heb eerst gepufd maar het deed zoooo pijn, rond 18.00 kwamen ze kijken... 6 centimeter ontsluiting, "Geef me iets tegen die pijn ik hou het niet meer!!!!" jah ik moest nadenken wat ik wou, morfine of ruggeprik...nou half uur later kwamen ze "Ik wil een ruggeprik!!" de anesthesist was in operatie dus mocht ik als ik het echt niet hield zometeen wel vast een morfineprik, maar ik ging eerst nog onder de douche, nou dat doe ik nooit meer, ik vond het niet fijn!! ondertussen verklaarde ik kim voor gek "Jij spoort niet, 4 keer heb je dit gedaan?! BEN JE GEK OFZO?!!" op bed lag ik en ik schreeuwen "DIT DOET PIJN!!!!" van de kamer naast mij kwam reactie "JAAA IK WEET HET!!!" ik weer terug "DIT IS NIET LEUK MEER" kwam er weer terug "NEE DAT VIND IK OOK NIET!!!" (later kwam ze bij mij op de kamer liggen en hebben we er hard om gelachen!). ik kreeg iets voor 19.00 de morfinespuit... want de anesthesist kwam pas over een uur... jah spuit werd eruit gehaald daar kwam hij al binnen lopen(ik wil ook nooit geen morfine spuit meer wat een troep en het werkt toch niet!)...anesthesist alles klaar maken en rond 19.15 zatie erin, ondertussen werden mijn ontsluitingsweeen heel erg heftig, werd rond 19.25 gekeken nog steeds 6 cm ontsluiting... rond 19.30/19.35 zou de ruggeprik gaan werken en om 19.35 begin ik te joelen "IK MOET PERSEN!!!!" me stiefmoeder schud haar hoofd "nee dat kan niet..." roy die verloskundige erbij halen die zei ook "Nee dat kan niet je had 10minuten terug 6 centimeter, dus ik gil tegen haar "IK GA NU PERSEN IK KAN HET NIET TEGEN HOUDEN!!" dus zij snel voelen "JA pers maar mee je hebt volledige ontsluiting!!" in 10 minuten van 6 naar 10 cm gegaan, oh wat een opluchting als je mag persen, en met 3-5 minuten was diablo geboren, 3x geperst en hij was er! Ik was zoooo blij!!! Roy stond te huilen en mijn schoonzus ook van geluk, ik wou ook wel maar ja die morfine...grrrr

Achteraf gezien ben ik eigenlijk supertevreden over mijn bevalling,niet ingeknipt, niet uitgescheurd, ik stond zo op en ging lopen, kon gelijk plassen en ja over een paar jaar wil ik dat nog wel een keer doen en misschien paar jaar daarna ook wel weer haha, nee als je je kleine hummeltje vast houd dan ben je de pijn zo weer vergeten en het rare is je kan na 2 dagen niet eens meer bedenken hoe die pijn nou precies voelde... wel mooi onze natuur!!

Hierbij wil ik mijn lieve man en schoonzus bedanken voor hun steun tijdens de bevalling, jullie waren geweldig!!