\`t is niet eerlijk

Afgelopen zondag kreeg ik telefoon van een vriendin van mij, haar moeder was overleden... Haar moeder Greta woonde bij ons in de flat, lange tijd zag ik haar elke dag,soms 2x per dag , we waren heel close en ik zag haar toch als moeder/tante (tuurlijk is niet mijn moeder maar voelde wel heel erg close). Ze noemde zichzelf ook altijd tegen mij en mijn vriend op kaartjes 'jullie ma' en dat voelde goed vooral als je dat niet zo gewend bent... nu wist ik wel dat ze ziek was en alles ( ze had kanker in haar lichaam en in haar hersenen) maar nooit bij stil gestaan dat ze werkelijk een keer zou gaan vooral omdat ze 46 jaar was... veel te jong dus... ik voel me nu alleen een beetje schuldig de laatste 4 weken had ik afstand genomen want ik kon het zelf niet goed meer aan om te zien hoe ziek ze was en dat ze zooo erg veranderde nu blijkt het dus normaal te zijn bij die ziekte en had ik dat toen maar geweten... want ik voel me er echt naar onder.. het stomste is dat ik het eerst nog niet besefte tot ik dacht "Ik moet Greta vertellen dat ze gelijk had, dat het een jongen is.... nee dat kan niet..." heel hard zo een besef en toen kwam het eruit ik moest zooooo erg huilen.

Het enige wat ik kan zeggen is, meiden heb lief wat je hebt, want je weet pas wat je mist als ze er niet meer zijn...

Liefs