Hoe het hier gaat

Het ritme zit er zo ondertussen wel in gebakken... Dat naar school heen en weer vliegen, Mason in en uit bed, eten en drinken en ondertussen ook nog een beetje het huishouden. Om 7 uur 's avonds willen de kindjes zelf al naar bed.. en wij zijn ook total loss.

Joey zit nu 2 weken op school en hij heeft al vriendjes gemaakt. Wel elke ochtend nog geen gezellige sfeer hier met dat ochtendhumeur van onze Joey... Alles tachtigduizend keer moeten herhalen, niet willen aankleden, niet willen eten, zeuren om televisie... en alles verzinnen om maar niet naar school te hoeven. Zou dit het begin zijn van jokken? "Ik mag van papa niet naar school" "Ik ben bang" Terwijl hij volgens juf het hartstikke naar zijn zin heeft. Als ik hem kom halen is het altijd leuk geweest en sinds kort kan hij ook navertellen wat hij op school heeft gedaan.

Hij begint wel gelukkig wat meer naar mij toe te trekken ipv alleen naar papa of oma. Er waren momenten dat ik wist dat ik het me niet aan moest trekken maar het toch wel deed dat alles voor of na papa of oma was. Ik denk dat het echt komt doordat ik nu al ruim een jaar thuis zit. Dit gaat echt wel ten goede van onze band. Hij knuffelt uit zichzelf met me.. en als hij pijn/verdriet heeft mag ik hem troosten. Heel fijn, ik voel me niet meer "overbodig".

Met Mason gaat het als een speer. Sinds Joey z'n verjaardag komt hij vooruit met tijgeren.. en nu gaat ie de hele kamer door op een best wel rap tempo. Hij zit wel vaak op zijn knieën maar hij snapt niet hoe hij zich op die manier moet verplaatsen. Ook gaat hij op handen en teentjes staan. Hij wil zoveel! Erg ondernemend mannetje, zo anders dan Joey. Helaas heeft dat ook minder leuke kanten... Gisteren ineens Joey in paniek: "mama, kijk nou wat Mason heeft gedaan!!!" Ik had Mason even rond laten kruipen en had niet helemaal door dat in de voorkamer zat bij de tvkast.... Had meneertje de cd lade van de xbox open gekregen en er een klap tegen gegeven, waardoor het scheef was komen te zitten. Zweet brak me uit... gelukkig valt de schade mee. Nu dus extra goed opletten met dat ventje.

En ikke... tja, ik had een baan gevonden en na 1 dag weer ontslagen... gaat lekkerrrr En nu besloten om een cursus te gaan volgen om gastouder te worden. Dus wie weet... En ondertussen blijf ik gewoon lekker verder solliciteren op... niks? Ja, bij de post dan...  Er is hier in Zeeland gewoon geen ruk te beleven. Je mag hier blij zijn ALS je een baan hebt. Steeds meer bedrijven op de fles gaan, of besluiten zich in de randstad te gaan vestigen. Gewoon triest. Gelukkig heeft manlief een vaste baan en doet zo nu en dan cursusjes van het een of ander om op meer plekken ingezet te kunnen worden.

Ik ga maar eens een fruithapje maken... xx