Mijn vader, vaarwel

"Jij bent toch mijn papa?" waren de eerste woorden die ik tegen je zei.. Je zat een paar meter verderop aan een tafeltje in hetzelfde café als waar mama en ik zaten. Je zat daar samen met je vriendin. Je hoofd al kaal, je was toen al een wat oudere man. Je vriendin zag er aardig uit; Marian heette ze.. rood haar en ze speelde viool. Iets wat ik nooit zal vergeten. Verder weet ik niet veel meer van die avond.. Ik was ook misschien een jaar of 4.. Dus dat is dan ook niet gek dat ik me er maar zo weinig van kan herinneren. We zullen nog wel even gepraat hebben, oppervlakkig, zoals kinderen doen.

Jaren bleef het door mijn gedachten gaan: Wie zou toch die man zijn? Wat zou hij doen en wat zijn zijn interesses? Is hij aardig? Of zou het een moeilijke man zijn? Lijk ik op hem??????

Toen ik een jaar of 12 was, ben ik je weer op gaan zoeken.. Je woonde toen in een flatje, samen met diezelfde vrouw waarmee ik je toen in dat café zag. Jullie hadden een zoontje. Lichtblond haar, net als ik vroeger had. In de kamer stonden muziekinstrumenten. Uit de boxen klonk klassieke muziek. De kamer rook naar wierrook. We hebben gepraat over school en wat ik later wilde worden. Je liet me uit het raam het uitzicht zien over de stad. De dobberende doosjes in de verte.. Ik wist voorheen niet hoe die gekke flatjes heetten. Je speelde op de electrische piano... Zonder bladmuziek.

Er ging weer een tijdje voorbij, voor ik weer eens besloot op visite te gaan. Volgens mij was je al verhuisd. Ik kwam je namelijk eerst op straat tegen en vroeg of ik nog eens langs mocht komen. Jij vertelde waar je nu was gaan wonen. Een leuke eengezinswoning, een warm huis. De vloer vond ik prachtig.. Kersenhouten laminaat.. Je had ook al een computer met internet en je liet zien wat je er allemaal op kon. Je had ook een programma waar je muziek mee kon componeren.. Te ingewikkeld voor mij..
Ik weet dat ik nog 1 of 2 keer langs ben geweest, misschien wel vaker.. Je liet verschillende boeken zien, over psychologie en de I Ching.

Ik was 17.. eindexamens.. Thuis was een verhaal apart, maar ik kon het wel met jou daarover hebben. We praten over het lot, toevalligheden en andere vage theorieën kwamen aan bod. Je maakte grapjes, soms wel 10 keer dezelfde.. maar dat maakte niets uit. Met Marian kon ik ook goed praten. Vaak als jij er niet bij was, hadden we het over jou.. Mijn halfbroertje Silas speelde in de tuin met zijn zelf gemaakte speelgoed. Jij had hem daar natuurlijk bij geholpen, maar toch, ik vond het knap. We zijn dat jaar nog op vakantie geweest. Je was namelijk bevriend met Henk en hij had een boot.. Destiny heette 'ze'. Henk had een zoontje, een vriendje van Silas, Robbie. We hebben overnacht op een eilandje in het Veerse Meer.

Ik ben in de tussentijd nog wel op bezoek geweest.. Niet zo heel veel, maar ik wist dat ik altijd langs kon komen als ik zou willen. Ik heb mijn andere halfbroer Armando en halfzus Daniëlle leren kennen.

Vorig jaar, toen ik in verwachting was, ben ik het je komen vertellen dat je eindelijk opa werd. Je was blij.. Je hebt me toen wel bijna elke dag gebeld, om te laten merken dat je om me gaf. Soms tot vervelens toe, maar ach.. Je gaf aan het goed te willen maken, wat je me in mijn jeugd niet hebt gegeven. Ik had je al vergeven, maar echt dicht bij jou komen, heb ik niet gedurfd. Ik kon het gewoonweg niet. Misschien is dat achteraf gezien maar beter ook. In datzelfde jaar is ook oma overleden.. en werd Marian ook ziek. Zij kon gelukkig wel geopereerd worden.

Vanaf Pasen is het de mist in gegaan. Vervelende dingen zijn gebeurd. Eerst kreeg je een periode van manie. Armando en ik maakte ons zorgen. We hebben zelfs je huisarts gebeld. Je bent bij me wezen koken, maar toen ben ik erg kwaad op je geworden, gewoon door de manier waarop je op dat moment was. Onhandelbaar. Je kreeg betere medicijnen, maar je werd nog depressiever dan je al was. Je gaf aan niet meer verder te kunnen. Je wilde opgenomen worden in een kliniek. Je zag de zon niet meer en het werd erg donker in je ziel. Je kon de uitweg niet meer vinden. Mijn God, wat moet er door je gedachten zijn gegaan toen?

Je werd opgenomen. Een opluchting voor ons. Maar wat wij niet wisten, is dat het niet beter is geworden. Ze hebben je naar huis laten gaan. Die fout hadden ze maar beter nooit gemaakt.

Afgelopen vrijdag, kreeg ik telefoon.. Marian. Ik was blij van haar te horen.. maar ze had akelig nieuws.. De rest leek in slow-motion te gaan... en ik weet nog dat ik geschreeuwd heb, WAT?! NEE!! Waarm moest dit gebeuren..

Je bent er zelf uit gestapt. Ik denk dat ik nooit echt zal begrijpen waarom. Aan de ene kant ben ik boos, voor wat je ONS aan doet. Een vader kan overlijden, aan ouderdom, ziekte.. of een ongeluk.. Maar dit, DIT is gewoonweg onbegrijpelijk, voor mij. Maar toch, als ik zie wat een schuld, pijn en verdriet je bij je droeg.. hoop ik toch dat je nu je rust hebt gevonden..

Slaap zacht oude man.. Ik zal je herinneren zoals je was..