Eén maandje voorschool; de balans opgemaakt + foto`s
De eerste maand zit erop! De eerste maand voorschool met de bijbehorende up en downs. Vooralsnog een periode van gewenning, angst en gehuil, afgewisseld met vreugde, pret en kennismaking.
De eerste maandagmiddag
Vol goede moed breng ik hem weg, vol overtuiging dat hij écht niet gaat huilen en me écht niet gaat missen. Bij binnenkomst is al het speelgoed natuurlijk reuze interessant, dus Sami vliegt direct op een grote auto af en ziet me niet meer staan. Ook als ik wegga, lijkt hij niet onder de indruk. In spanning haal ik hem een dik uur later weer op en spiek stiekem door het raam naar binnen. Daar staat hij, mijn mannetje, helemaal in tranen tegen de deur aan en wachtende op mij. Na een minuut of tien had hij doorgekregen dat ik écht weg was en was het speelgoed niet meer interessant. Een troostende hand van de leidsters werkte volledig averechts en hij raakte in paniek, verstopte zich in de hoeken van de klas en schreeuwde het uit wanneer er iemand in zijn buurt kwam. Huh, zo ken ik Sami helemaal niet. Ik moest hem om 13:10 uur brengen, wat eigenlijk het tijdstip is waarop hij normaal gesproken slaapt. Hij slaapt doorgaans van 12 uur tot 15:30 uur. Toen ik hem naar school bracht, was hij dus al moe. De moeheid had hem opgebroken, tezamen met het feit dat alles ineens nieuw was; nieuwe mensen, nieuwe kinderen, veel drukte, gepraat en geschreeuw. Dit overdonderde hem en hij was op. Eenmaal thuis valt hij als een blok in slaap.
Dinsdagmiddag
Met lood in mijn schoenen breng ik hem de volgende dag weg. Het afscheid verloopt weer vlotjes en na een uurtje sta ik weer stiekem door het raam te spieken. Dit keer zie ik hem niet en ik ga ervan uit dat hij bij de andere kindjes in de groep zit. Helaas. Ik kijk nog eens goed en zie ineens een paar voeten voor de deur liggen met zeer herkenbare schoenen. Ik loop op de deur af en zie hem op de grond liggen; zwetend, half huilend, half slapend. Mijn hart breekt. Hij heeft niets eens kracht om op te staan en ik pak hem op. Weer was hij na tien minuten gaan beseffen dat ik weg was, met hetzelfde ritueel als de dag ervoor als gevolg.
Donderdagochtend
Sami is net wakker en uitgerust als ik hem 's ochtends weer naar school breng. Het afscheid verloopt redelijk, hij heeft nu door dat ik wegga en wordt al wat onrustig als we het lokaal inlopen. Wanneer ik wegga, blijft hij toch rustig. Ik voel me schuldig, neem hem het liefst mee naar huis, maar besef dat we even door deze periode moeten heen bijten. Dit keer haal ik hem na anderhalf uur op, om 10:30 uur. Dit keer geen huilende Sami bij de deur, maar een Sami die opgaat in de groep kinderen. Pff, een pak van mijn hart en er valt een last van mijn schouders. Hij was even gaan huilen, maar was daarna lekker gaan spelen. Thuis eet hij wat en valt weer als een blok in slaap. Eén ding is zeker, het is enorm uitputtend voor hem.
Vrijdagochtend
De vrijdagochtend verloopt eigenlijk hetzelfde als de donderdag, alleen gaat papa dit keer ook mee wegbrengen en halen.
Even doorzetten
Ik zat na deze week vol gemengde gevoelens. Ik twijfelde of het allemaal niet te vroeg voor hem was, hij was immers net twee jaar en had nog echt zijn slaap nodig in de middag. De andere kindjes zijn allemaal wat ouder en veel van hen hebben geen middagdutje meer. Toch wel een verschil met mijn 'kleine jongen'. Wanneer ik hem in de nieuwe week op maandagmiddag kom halen, bleek het slecht te zijn gegaan. Sami was de hele tijd compleet overstuur geweest. Ik besluit resoluut dat hij de volgende middag thuisblijft en dat ik hem donderdag wel weer breng. Die twee ochtenden gaan gelukkig weer beter. Ik spreek met de leidsters af dat ik Sami in het vervolg eerst laat slapen in de middag en hem wat later breng. Dit blijkt effectief, want als ik Sami om 14 uur breng en om 15:10 uur weer haal, is het goed gegaan. Pff, weer een opluchting.
Wennen kost tijd...
Sindsdien gaat het gelukkig beter. Sami heeft nu alleen goed door dat hij naar school gaat wanneer hij met rugtas om naar buiten gaat. Al voor de deur wil hij dat ik hem optil en draag. Dit vergt het nodige van mijn rug, want die paar honderd meter met een kind van ruim 15 kilo op de arm, zijn toch best wel zwaar. Zodra ik hem neerzet, gaat hij resoluut voor me staan om opgetild te worden. Enfin, ik kan wel wat calorietjes missen, dus til ik hem het grootste gedeelte. Hij wordt nu altijd een beetje paniekerig als ze de school inlopen en wanneer ik zijn jas uittrek, plakt hij letterlijk en figuurlijk aan mijn been. Ik mag niet weg. Hij gaat niet zonder mij het lokaal binnen en gelukkig is het gebruikelijk dat moeders altijd eerst even tien minuutjes blijven hangen bij hun kroost. Ik zet Sami op een stoeltje en stel hem op zijn gemak. Hij puzzelt wat en speelt wat met lego en eenmaal gesetteld, loop ik weg. Vorige week heeft hij zelfs twee keer 'dag' gezegd toen ik weg liep! De afgelopen twee dagen is hij weer wat huilerig als ik wegga, maar daarna bedaard hij gelukkig snel.
Een maandje met ups en downs, spannend voor Sami en spannend voor mij. Ik heb er vertrouwen in dat het steeds beter zal gaan. Gelukkig zijn de leidsters leuk en begripvol, dus Sami krijgt alle tijd om te wennen.
De eerste keer naar school
Op de terugweg van school onderweg alle takken en stenen verzamelen
Op school spelen in het zonnetje
Op school spelen in het zonnetje
reacties (0)