Sami is besneden! Een verslag van deze bijzondere dag
Afgelopen zaterdag was het dan zover; Sami's besnijdenis. De afspraak stond gepland om 13:15 uur. Zoals afgesproken, stonden mijn schoonouders en het broertje en zusje van mijn man om 11:30 uur voor de deur. Sami had net nog even lekker een uurtje geslapen, dus die was uitgerust en vrolijk. We dronken nog even thee en koffie, terwijl de zenuwen langzaam bezit namen van ons. Ik maakte de tas van Sami in orde, gaf hem alvast een zetpil, mijn schoonzusje deed de afwas en mijn man deed Sami zijn jas aan. Dat arme knulletje had geen idee wat hem te wachten stond. Op naar het besnijdeniscentrum!
Om 13:00 uur aangekomen in het besnijdeniscentrum...
...nemen we plaats in de wachtruimte. Het centrum is gevestigd in een gezondheidscentrum waar ook huisartsen e.d. praktijk hebben. Ongeveer 10 minuutjes later komt er een jong stel met een kindje van om en nabij de twee jaar de hal ingelopen. Het kindje is overduidelijk voor ons aan de beurt geweest en is volledig overstuur, huilt hard, trapt van zich af en wil niet zitten, staan of vastgehouden worden. Iedereen wisselt blikken met elkaar uit en de angst slaat zichtbaar toe bij ons. Sami zit bij mij op schoot en ziet het hele schouwspel verbaast aan, ondertussen weet hij niet of hij nu moet meehuilen. Ik zie zijn oogjes wat waterig worden en hij slaat een paar gilletjes uit, maar gelukkig blijft hij toch rustig. Gelukkig, want even heb ik de neiging om hard weg te rennen met hem! Tot onze verbazing gaat het stel niet naar buiten, maar proberen ze het kindje stil te krijgen in de wachtruimte. Ik dacht: 'Ga liever naar buiten, want ten eerste maak je mijn kind overstuur en ten tweede maak je ons allemaal angstig voor wat gaat komen." Gelukkig gingen ze een paar minuten later dan naar buiten.
Om 13:20 uur werd Sami opgeroepen door de vrouwelijke arts. Een hele lieve vrouw! Ze geeft ons allen een hand, geleid ons naar een (dokters)kamertje en legt uit wat er gaat gebeuren. Allereerst krijgt Sami een kalmerend middel toegediend, waarna hij vier prikjes in zijn piemeltje krijgt. Terwijl ik naast hem zit, zijn handjes vasthoud en tegen hem praat, houdt mijn schoonvader zijn beentjes strak vast. De arts geeft de vier prikjes binnen acht seconden! Ik heb maar even niet gekeken en richtte me volledig op mijn knulletje. Sami huilt natuurlijk hard, maar is na die acht seconden ook vrij snel weer stil. En dan begint het kalmerend middel te werken...
We vervolgen de ingreep...
...in een kamer verderop. Een jonge mannelijke arts/assistent en een vrouwelijke arts/assistent zitten ons al op te wachten. Sami is inmiddels flink versuft en ik leg hem neer op een tafel (een tafel waarop je ligt bij de dokter), zijn beentjes worden vastgebonden. Sami is compleet high van het kalmerend middel; hij probeert wat te spelen met het speeltje dat de arts hem heeft gegeven, maar zijn armpjes zijn heel slap. Ondertussen draaien zijn ogen, gaan ze af en toe dicht en lijkt hij te gaan slapen en krijgt hij lachstuipjes. Tijdens de ingreep plast Sami over de handen van de artsen, dus daaruit blijkt al dat er met zijn urinebuizen niets mis is gegaan. Op een paar erg bloederige momenten na, wordt de hele ingreep nauwlettend in de gaten gehouden door mijn schoonvader en schoonzusje. Zelf kan ik niet veel zien, omdat de arts haar handen 'ervoor' heeft. Mijn schoonmoeder, zwager en mijn man(!) zitten vanuit een hoekje alles te observeren en tegen het einde gaat mijn zwager 'even een frisse neus halen' buiten. Er worden een paar hechtingen geplaatst en zijn piemeltje wordt afgedekt met een gaasje met vaseline. De ingreep duurde ongeveer tien minuutjes en de tijd ging redelijk snel. Er wordt mij verteld bij elke verschoning vaseline te gebruiken totdat alles genezen is en om alles lekker strak te houden, dus een lekkere strakke maillot eroverheen om wrijving te voorkomen. Het is achter de rug! Tot mijn eigen verbazing heb ik me goed gehouden. Alleen de prikjes waren vervelend; ondanks dat Sami de afgelopen maanden zoveel prikjes heeft gehad, doet dit me toch altijd weer pijn.
Ik probeer Sami rechtop te zetten om zijn jas aan te doen...
...maar al snel blijkt hoe slap hij is! Hij kan niet zitten en zakt in elkaar. Met behulp van mijn schoonvader kleed ik hem verder aan en de arts verteld ons ondertussen dat we goed moeten oppassen met Sami's rug. Het kalmerend middel heeft zijn rug erg zwak gemaakt en hierdoor kan hij de komende acht uur niet zitten, kruipen of staan, omdat het gevaar bestaat dat hij in elkaar zakt. Mijn schoonvader neemt hem op de arm en zo keren we richting onze auto's. Eenmaal in de auto zittend, begint Sami erg hard te huilen. Het kalmerend middel is duidelijk uitgewerkt. Mijn schoonzusje zit naast hem en probeert hem te kalmeren door hem zijn flesje te geven. Mijn mannetje weet duidelijk niet wat er met zijn lichaam gebeurt en dat lijkt me ook meer dan logisch. Ik adviseer mijn schoonzusje de fles weg te halen, aangezien hij steeds eventjes drinkt en de fles dan steeds weer wegslaat. We laten hem eventjes huilen, want ik denk dat hij het gewoon even nodig heeft. Het is ook allemaal niet niks voor hem! Hij wordt steeds rustiger en op een gegeven moment huilt hij met zijn oogjes dicht. Gelukkig valt hij dan snel in slaap. Eenmaal thuis aangekomen pak ik hem op uit de autostoel en tot mijn verbazing wordt hij niet wakker en blijft hij slap tegen me aanhangen. Ik leg hem lekker in zijn bedje en zo slaapt hij nog een dik uur.
Ik ga naast hem zitten als ik zie dat hij wakker wordt...
...en enerzijds is
het wel grappig en lief om hem zo slapjes te zien. Hij krijgt weer lieve
lachstuipjes terwijl hij ontwaakt en even lijkt hij weer een kleine baby. Ik pak hem op en ga hem verschonen om hem
vervolgens weer een zetpil te geven. Het verschonen vind ik eng en ik merk dat ik een beetje tril, maar gelukkig gaat het allemaal goed. Sami huilt wel en blijft ook nog zeker een half uur huilerig. Ik vertrek met mijn schoonzusje en schoonmoeder richting het winkelcentrum om nog wat (noodzakelijke) dingetjes te halen en bij thuiskomst is Sami weer mijn oude Sami! Hij had gewoon zijn groente gegeten met twee danoontjes ("Het is zijn dag, dus mag hij er twee," aldus mijn man) en een fles diksap. Zijn eetlust is duidelijk niet aangetast! Ook de oudere zus van mijn man en haar man en dochtertje zijn gekomen. We zitten, kletsen, eten en drinken thee en tegen een uur of acht vertrekt iedereen. Ik kleed Sami om, geef hem nog een zetpil en mijn man geeft de fles. Als ik Sami in bed leg, begint hij erg te huilen. Het is allemaal iets te druk geweest voor hem en ik besluit hem nog even een kwartiertje bij mijn man op de bank te leggen. Zo heeft hij nog even een lekker rustmomentje voordat de nacht begint. Al snel blijkt dat hij ook veel gepoept heeft. Dit is al de zoveelste luier van de dag en ik vermoed dat het kalmerend middel een enigszins laxerend effect heeft gehad. Ik leg hem weer in bed, blijf nog even bij hem en zo valt hij lekker in slaap. De nacht is hij zonder problemen doorgekomen.
Op zondagochtend doen we hem in bad...
Normaal gaat hij mee onder de douche, maar de arts adviseerde ons om hem de komende dagen elke dag een kwartiertje in bad te doen. Zo kan alles lekker weken en herstelt het sneller. Hij vond het geweldig en heeft zijn hele slaapkamer nat gemaakt. De rest van de dag verloopt ook goed en Sami lijkt helemaal geen last meer te hebben. 's Middags zijn we gezellig het centrum van Rotterdam ingegaan en halverwege viel Sami zonder huilen in slaap in de wandelwagen. Heerlijk!
Terugblikkend...
...kan ik zeggen dat alles me heel erg is meegevallen! Het gebied rondom zijn piemeltje is nu een beetje blauw geworden, maar het ziet er verder allemaal goed uit. Ik ben blij dat we hem nu hebben laten besnijden en niet op latere leeftijd. Het kindje dat voor ons aan de beurt was, moet alles goed beseft hebben en zal wellicht moeite krijgen met plassen, omdat hij ziet dat zijn piemeltje anders is. Mochten we eventueel nog een jongetje krijgen in de toekomst, dan zal ik hem waarschijnlijk op een nog jongere leeftijd laten besnijden.
reacties (0)