Nederlands en moslima; mijn bekering tot de islam

Opgegroeid in het noordelijke Drenthe was Berdien wat je

noemt een Oerhollandse meid. Met haar lange blonde krullen en felblauwe

ogen joeg ze menig mannenhoofd op hol. Ze kijkt met een glimlach op

deze mooie tijd terug, een tijd die nu achter haar ligt. Berdien heeft

namelijk sinds vier jaar gekozen voor de Islam, het geloof van haar

Turkse vriend Göksel. Hieronder een verhaal van een moslima met een

boers accent, een meisje met een levensovertuiging die recht tegen over

die van haar omgeving staat, waar zij met volle zekerheid voor vecht.

Samen met mijn ouders, zusje en broertje woonden we als een hechte

familie in een rijtjeshuisje in een knus dorp. Mijn zusje en ik schelen

maar twee jaar en hadden veel dezelfde vrienden en vriendinnen. Ook samen waren wij

heel close. Naast dat we zussen waren, waren we vooral beste

vriendinnen die samen speelden met onze barbiepoppen.

Met het geloof waren wij vroeger thuis weinig bezig, ook mijn ouders

niet. Zij waren wel gelovig opgevoed maar dit speelde in mijn

herinnering geen grote rol bij hun opvoeding. Misschien doordat mijn

vader streng hervormd is opgevoed in een nonnenhuis en hij een aversie

ontwikkeld heeft tegen elk geloof. In ieder geval was ik me in die

tijd niet bewust van religies. Ik hield me liever bezig met uitgaan,

kleding en jongens. Ik was erg ambitieus, studeerde etc.”

Dat waren de omstandigheden waarin Berdien verkeerde toen ze haar

islamitische vriend Göksel op een chatsite leerde kennen. De twee

raakten aan de praat en er was sprake van een klik. Na veelvuldig

telefonisch contact spreken ze af elkaar op treinstation Rotterdam te

ontmoeten. Deze ontmoeting wordt op het laatste moment nog uitgesteld

door de Ramadam. Tijdens deze vastenperiode mag Göksel geen afspraakjes

maken met meisjes.

“Toen ik Göksel leerde kennen was hij nog niet zo serieus bezig met

zijn geloof als nu. Hij deed veel dingen die door de Islam streng

verboden worden zoals gokken, alcohol drinken en weggaan met meisjes.

Door zijn vrienden werd hij zelfs wel eens op het matje geroepen. Toch

wist hij mij te prikkelen met zijn overtuigingen en verhalen uit de

Koran.
Zo vergeet ik nooit het moment dat mijn oma net was overleden

en hij me vroeg : “Berdien waar denk jij dat je oma nu is?” Ik

antwoordde dat ik dacht dat ze in de Hemel was. Göksel zei mij toen dat

ze volgens de Islam in de hel zou zijn. Wat was ik toen geschokt en

gekwetst! Maar tegelijkertijd getriggerd. Waarom was mijn oma in de

hel? Göksel legde mij uit dat hij niet zijn persoonlijke oordeel velde,

maar volgens de Islam sprak. Moslims gaan naar de Hemel, niet Moslims

naar de hel. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.”

‘De tijd was toen beduidend anders. Ik stond er indertijd niet bij

stil dat hij Moslim was. Nu de Islam zo onder vuur ligt ben je je er

veel meer van bewust. Voor mij was Göksel gewoon een Turkse jongen met

een Islamitisch geloof. Ik wist wel iets van het geloof doordat een

goede vriendin van mijn zusje en mij een Moslima is, maar niet veel

meer dan wanneer het Suikerfeest en de Ramadam plaatsvindt.
Ik werd

eigenlijk pas echt met zijn geloof geconfronteerd toen we al een tijdje

met elkaar omgingen in 2005. We spraken altijd op het centraal station

van Utrecht af, hij kwam uit Gorkum, ik uit Drenthe dus dat was het

middelpunt. Na ons afspraakje ging hij naar een Moskee toe om het gebed

te doen. Dat was duidelijk belangrijk voor hem. Op een gegeven moment

vertelde Göksel me dat hij aan het eind van dat jaar naar Mekka wilde

gaan. Ik schrok heel erg toen hij dat zei. Ik wist dat het een

belangrijk doel van Moslims is om één keer in hun leven een

bedevaartsocht naar Mekka te maken, naar de plaats waar profeet

Mohammed de Islam heeft gepredikt. Hij vertelde me dat als hij terug

kwam uit Mekka niet met een niet Moslims meisje samen kon zijn met wie

hij ook nog niet eens getrouwd was. Dat zou dus betekenen dat het uit

zou gaan tussen Göksel en mij.
Dat was het moment dat ik me ging verdiepen in de Islam. Ik wilde weten waar ik nee tegen zei. Wat hield de

islam nu precies in en waarom zou ik het niet willen.
Vanaf

dat moment ben ik me gaan inlezen over de Koran. Ik leende boeken uit

de bibliotheek en zocht informatie op via internet. Tijdens deze

zoektocht kwam ik één Koraanvers tegen die erg veel indruk op mij

maakte en achteraf een belangrijke rol speelde in mijn bekering. Een

vers geschreven door de profeet dat wel waar móést zijn. Hij schreef de

vers toen hij op de vlucht was van Mekka naar Medina. De Koran was net

geïntroduceerd en lag onder vuur. In dit vers schrijft hij aan zijn

volgelingen dat zij hem niet hoeven te beschermen tegen de vijand want

Allah zal hem beschermen. Deze overtuiging van Mohammed kwam bij mij zo

sterk over, dat heeft erg veel indruk op mij gemaakt.

Ik begon steeds meer te beseffen dat er wel een God móést bestaan.

Wanneer je niet in een God gelooft, geloof je in de evolutietheorie en

daar stond ik sowieso niet achter. Toen ik daar eenmaal achter was

moest ik kiezen tussen het Christendom en de Islam. De Koran vind ik

heel overtuigend geschreven. Er staan zoveel dingen die waarvan ik

dacht; dit moet wel door een God geschreven zijn. Details zoals hoe een

foetus zich ontwikkeld in de baarmoeder, hoe het water van de zee van

zout over gaat naar zoet. Informatie waarover wetenschappers nog maar

relatief kort beschikken maar wat al beschreven stond in de Koran.

Berdien leest inmiddels al gemiddeld twee boeken per week over de

Islam. De literatuur, de overtuiging heeft haar in beslag genomen en

deze plotselinge interesse merken ook haar ouders op.

“Het boek de dochters van Allah lag op tafel toen mijn vader de kamer binnenkwam…”

“In het begin schaamde ik me tegenover mijn ouders voor mijn enorme

honger naar informatie over de Islam. Ik verstopte mijn boeken gauw

zodra mijn moeder mijn kamer binnenkwam en nam de boeken in mijn tas

mee naar school. Ook wanneer ik een boek in de trein las, zorgde ik dat

mijn hand de cover bedekte. Ik weet nog goed dat ik een boek van de

bibliotheek had geleend met de titel: “De dochters van Allah”. Dat boek

had ik per ongeluk op tafel laten liggen toen mijn vader binnenkwam.

Dat was wel even schrikken voor hem.

Ik ben tegen mijn ouders altijd heel eerlijk geweest over mijn

bekering. Ik wist dat wanneer ik mij officieel zou bekeren ik ook een

hoofddoek zou willen dragen. Dit zou natuurlijk ook een grote

verandering voor mijn familie zijn, hier wilde ik hen op voorbereiden.

Daarom heb ik een lange brief geschreven waarin ik uitlegde wat de

Islam inhoudt en wat het betekent voor mij. Deze brief heb ik eerst aan

mijn moeder laten lezen, zij reageerde positief en zei dat ik moest

doen wat mij gelukkig maakt. Als dat de Islam is, zij dat zo. Ze weet

dat ik niet op mijn achterhoofd gevallen ben, dat ik iets niet zomaar

in een opwelling doe. Mijn vader en broertje reageerde er iets

laconieker op. Mijn broertje zei gekscherend: ‘Dan moet je wel een

modieuze hoofddoek kopen hé!”. Mijn vader wist niet goed wat hij moest

zeggen of doen. Mijn vader is een stil en in zichzelf gekeerd persoon.

Hij zei het al te hebben zien aankomen. Later hoorde ik hem met zijn

zus discussiëren. Mijn tante is erg racistisch en had commentaar op

mijn bekering. Het verraste me dat hij daar fel tegenin ging en haar

zei niets van haar pessimisme te willen aantrekken maar er positief

tegenover te willen staan.

Mijn zusje was een ander verhaal. Bij het geven van mijn brief is

het misgegaan tussen ons. Ik wil daar verder niet teveel over uitweiden

maar zij heeft de brief niet gelezen. Ik was erg gekwetst door haar

desinteresse. We waren altijd zo goed bevriend met elkaar geweest,

hadden zo’n goede band met elkaar en nu keerde zij zich van mij af met

een ongeïnteresseerde houding, dat stelde me diep teleur. Achteraf wijd

ik het aan angst. Angst voor wat ging komen. Bang haar zus kwijt te

raken aan een geloof of aan een man.

In een klein dorp als waar Berdien en haar ouders woonden, werden

zij vaak geconfronteerd met de bekering van hun dochter tot de Islam.

In het kleine dorp kenden de bewoners elkaar en werd er veel gepraat.

Het dragen van hoofddoeken om geloofsovertuigingen kenden zij van de

televisie maar was schokkend om te zien in hun eigen wereldje.

“Een hoofddoek in het dorp waren mensen niet gewend, ze vroeger zich af of ik een ernstige ziekte had”

“Toen ik eenmaal mijn hoofddoek in de buitenwereld ging dragen

kregen we vanuit het dorp veel reacties. Vooral mijn ouders waren een

aanspreekpunt. Mensen vroegen bezorgd: “Is ze ziek? Heeft ze soms

kanker?” of ze vroegen wat ik nou toch met mijn haar had gedaan. Ik

stond in mijn woonplaats bekend om mijn mooie blonde krullen en die

waren nu natuurlijk bedekt door de doek. Gelukkig kunnen mijn ouders

goed hun woordje doen en staan daarboven. Wat dat betreft ben ik erg

blij met mijn ouders. Ik heb van kennissen genoeg verhalen gehoord over

meisjes die bekeerden en door hun ouders het huis uit werden gezet. Die

moesten onderdak zoeken bij vriendinnen omdat ze geen slaapplaats meer

hebben, alleen omdat ze overtuigd zijn.”
Achteraf ben ik wel te

weten gekomen dat mijn moeder het niet altijd eens is geweest met mijn

bekering. Dat ze wel eens heeft gezegd dat Göksel en ik beter uit

elkaar konden gaan omdat hij een slechte invloed op me zou hebben. Maar

dat vind ik logisch, je mag als moeder best je twijfels hebben, die zou

ik zelf ook hebben.

“Door het bekeren van zijn vriendin zal Göksel beloond worden bij de hemelpoort”

“Ik kan zeggen dat ik zelf voor mijn bekering heb gekozen en dat

niemand daar invloed op heeft gehad maar dat is natuurlijk onzin. Door

de ontmoeting met mijn vriend ben ik in aanraking gekomen met het

Islamitische geloof. Met wie je omgaat word je besmet. Het was niet zo

dat als we afspraken, we het de urenlang over de Islam hadden maar hij

vertelde me wel mooie verhalen vanuit zijn geloof. Toen ik besloot

Moslima te worden was hij enorm verrast. “Wil je echt Moslim worden?”,

vroeg hij blij. Naast dat hij enorm gelukkig was dat zijn vriendin

Moslima werd, was het ook positief voor hem vanuit zijn

geloofsovertuiging. Ongeacht of ik zijn vriendin was of niet, had hij

immers iemand bekeerd tot de Islam en daar zal hij voor beloond worden

tijdens zijn tocht naar “de overkant”. Er zal een hemelpoort voor hem

opengaan.

“Ik denk dat ik sowieso Moslim zou zijn geworden, ook als ik mijn vriend niet had ontmoet”

Ik denk niet dat mijn vriend en ik nog bij elkaar waren als ik niet

zou zijn bekeerd tot de Islam. Een Moslim mag wel samen zijn met een

meisje als ze gelovig is, Christelijk of Islamitisch dat maakt niet uit

maar het zou moeilijk worden met bijvoorbeeld de opvoeding van kinderen

wanneer je een andere overtuiging hebt. Wel denk ik dat ik sowieso

Moslim zou zijn geworden, ook als ik mijn vriend niet had ontmoet. Het

is gewoon mijn lot.

“Ik sta anders in het leven sinds ik ben bekeerd. Mijn leven heeft

een doel gekregen. Alles wast ik doe, doe ik met de intentie het goed

te doen om straks in de hemel te komen. Vroeger was ik meer doelloos.

Ik besefte mij niet waarvoor ik iets deed. Ook ga ik bewuster,

misschien wel fatsoenlijker, met situaties om. Niet dat ik vroeger een

probleemjongere was, maar ik handel nu meer doordacht en beheerst. Ik

ben me meer bewust van de dingen die gebeuren in het dagelijks leven.

Niets gebeurd zomaar. Als ik mij vroeger stootte had ik even pijn en

was het een paar minuten later vergeten. Als ik mij nu stoot bedenk ik

mij dat dit een vorm van straf is voor een fout die ik eerder heb

begaan, bijvoorbeeld het uitspreken van een vloek. Door deze vorm van

straf ben ik dan vergeven door Allah. Hem ‘spreek’ ik vijf keer per dag

tijdens het bidden.

“Ik ben 24 jaar, afgestudeerd HBO'er en zit werkloos thuis”

Natuurlijk heb ik ook weleens momenten dat ik even in een dip zit.

Altijd de stress als er iemand voor de deur staat en ik gauw mijn haren

moet bedekken voor ik de deur open doe. Of wanneer ik, net als iedere

jonge meid wel eens, voor mijn kledingkast sta en niet weet wat ik aan

moet trekken en óók nog eens rekening moet houden met de kleur van mijn

hoofddoek. En soms heb ik écht geen zin meer in al die blikken, die

reacties van mensen op straat en in mijn omgeving. Dan voel ik mij zo

moegestreden.
Over het algemeen doet de mening van andere mensen

mij niet zoveel. Meiden op school die beweren dat ik Moslim ben

geworden door mijn vriend negeer ik gewoon. Hun mening interesseert mij

niet dus daar maak ik me niet druk om.
Een paar situaties waarin

mensen bijzonder op mijn bekering en uiterlijk reageerde weet ik nog

wel. Zo vroeg mijn oudtante me toen mijn moeder haar vertelde over mijn

bekering: “O, ben je nu ook Turk geworden?” Daar heb ik gewoon

bevestigd op geantwoord. Zo’n vrouwtje snapt er niets van en die ga ik

niet confronteren met mijn overtuiging. Ik vond het eigenlijk wel

lachwekkend.
Helaas heb ik in lastigere situaties gezeten. Zo kwam

ik toen ik nog niet zo lang was bekeerd en nog maar net mijn hoofddoek

droeg, twee skinheads tegen. Van een afstandje begonnen ze al

racistische leuzen naar me schreeuwen. Toen ze zagen dat ik blauwe ogen

heb was het hek helemaal van de dam. Maar ik liet me niet op mijn kop

zitten en schreeuwde terug dat ze zelf beter ook een hoofddoek konden

gaan dragen met dat stomme bosje haar van hen. Mijn vriend werd een

beetje boos toen hij het verhaal hoorde. “Je moet niet zo schreeuwen”,

zei hij me “Wat moeten mensen wel niet denken als ze meisje met een

hoofddoek overal bovenuit horen schreeuwen!” Sindsdien ben ik ook wel

wat ingetogener geworden. Soms is het best gevaarlijk om overal op in

te gaan. Ik ben bijvoorbeeld ook eens aan het gevaar ontsnapt in de

trein op weg naar huis. Het was al vrij laat en ik zat in een

stoptrein. De trein stopte in al die boerendorpen. Bij één halte

stapten drie jongens in en gingen vlakbij mij zitten. Ze bespraken

luidkeels Bin Laden en hun versie van de Islam. Toen ik opstond riepen

ze “Stomme achterlijke Arabier” naar me. Er knapte iets in me en ik

draaide me met een ruk om terwijl ik verontwaardig riep: “Arabier? Zie

je niet dat ik blauwe ogen heb? Ik ben net zo Nederlands als jullie ook

Nederlands zijn!” Toen we het perron op reden waar ik eruit moest zag

ik daar een grote groep asociaal uitziende vrienden van de drie jongens

staan wachten en ik besefte me in wat voor een gevaarlijke situatie ik

mezelf gebracht had. Ik heb mijn moeder gebeld en gevraagd of ze me

wilde komen ophalen. Eenmaal uit de trein heb ik het op een rennen

gezet en ben zo ontsnapt. Mijn moeder was boos en verbood me nog

langer s’avonds met de trein te reizen. Ik was erg geschrokken en

besefte me goed dat ik door mijn hoofddoek echt het mikpunt van spot

ben geworden. Als ik zonder hoofddoek had gelopen hadden ze me

waarschijnlijk nagefloten. Een gesluierde vriendin van mij tegen wie ik

het verhaal deed, vertelde me over Islamitische meisjes die zij kent

die helemaal in elkaar getrapt zijn op stations en op straat. Alleen

omdat ze een hoofddoek dragen. Dat drukte me wel met de neus op de

feiten. Het is wel de realiteit. Je denkt altijd; ‘het overkomt mij

niet’, maar het kan ook jou overkomen, het was mij zelfs bijna gebeurd.

Dat het leven er voor Berdien als Moslima in een niet Islamitisch

land lastig is moge duidelijk zijn. Zij heeft niet voor de makkelijkste

levensweg gekozen. Haar leven ziet er niet uit zoals zij dit als

negentien jarige ambitieuze student aan de mode academie voor ogen had.

Ik ben altijd helemaal weg van mode geweest en wilde dolgraag

mode-ontwerpster worden. Uiteindelijk ben ik toch een andere weg ingeslagen en ben ik eerst Economie gaan studeren. Ik miste het creatieve en ben na één jaar overgestapt naar de opleiding Communicatie. Ik ben nu 24 jaar, afgestudeerd HBO'er en zit

werkloos thuis. Dat is met deze krapte op de arbeidsmarkt geen wonder.

Maar ik denk niet dat mijn hoofddoek een grote rol speelt.

Natuurlijk hebben mensen een bepaald beeld van vrouwen met hoofddoek of moslims, mede omdat moslims nou eenmaal slecht belicht

worden door de media. Wat de media berichten geloven mensen en je kunt

het ze moeilijk kwalijk nemen. Mensen in dorpjes in de streek waar

ik vandaan kom zien nooit moslims, ze leren ze niet kennen. Ze horen,

zien en lezen alleen de berichtgeving van de media.

Mijn zusje en ik zijn door de Islam uit elkaar gedreven maar lijken

door de Islam nu ook weer bij elkaar te komen. Ze is zich nu sinds twee

jaar aan het verdiepen in de Koran en het geloof. In het begin stond ik

er niet voor open om haar te helpen en te begeleiden. Tot ik besefte

dat ik geen goede Moslim ben als ik dat niet doe. De Islam schrijft me

voor dat ik haar moet helpen. Als ze vragen heeft moet ik haar daar

oprechte antwoorden op geven. Ze heeft nu regelmatig Islamitische

vriendjes en komt naar me toe met beweringen van hen waarvan ze zich

afvraagt of deze wel kloppen.
Ook ga ik met haar mee naar

Islamitische winkels om boeken te kopen over de Islam. Wel let ik erop

dat ik haar niet push. Ze moet haar eigen keuzes maken en met volle

overtuiging achter de dingen staan die ze doet.

Veel mensen zien mij als een onderdrukte vrouw. Dat terwijl ik juist

precies heb gedaan wat ik zelf wilde. Ik word helemaal niet onderdrukt

door mijn man. Als mensen mij leren kennen komen ze daar gelukkig gauw

achter. Het beeld van de Moslimavrouw die jong trouwt, voor het

huishouden moet zorgen en snel kinderen moet baren klopt niet. Al lijkt

mijn situatie er nu wel op. Ik ben namelijk vier maanden zwanger! Een

echte verrassing waar mijn man en ik heel blij mee zijn. Wel wil ik het

voorlopig bij één kindje houden en ga ik als mijn kindje groter is op

zoek naar een leuke baan.
Ik wilde mijn verhaal delen met de bedoeling meer

informatie te geven aan mensen die niet vaak persoonlijk in contact

komen met Moslima vrouwen. Ook hoop ik door het vertellen van dit

verhaal mensen in dezelfde positie als ik een hart onder de riem te

steken."