Ongelukjes zitten in (on)verwachte hoeken
Er zijn van die situaties waarvan je weet dat het een keer fout moet gaan. Situaties waarvan je denkt dat je kind het nog lang niet kan, maar dan toch ineens onverwacht uit de hoek komt. Je denkt oplettend te zijn en de situatie onder controle te hebben, maar in een fractie van een seconde blijkt het tegengestelde waar te zijn.
Woensdag 25 november Moet een keer fout gaan
Opa is altijd erg fanatiek waar het het spelen met zijn kleinzoon betreft. Sami maakt inmiddels aanstalten om te gaan kruipen en kan dan ook op handen en knieën heen en weer wiebelen. In een verwoede poging Sami extra te stimuleren, houdt opa Sami's voetjes vast om weerstand te bieden. Sami zet zich inderdaad af, maar aangezien hij nog steeds lerende is, weet hij niet wat te doen met zijn armpjes. Boem! Met zijn gezichtje tegen de grond!
Donderdag 26 november Ongelukje in VERwachte hoek
Zoals gewoonlijk zit Sami tussen mij en mijn man in wanneer we gaan eten. We hebben een hoekbank en meneertje zit altijd in de hoek rustig speelgoed in zijn mond te stoppen of juist onrustig de aandacht op te eisen. Wanneer hij rustig zit te spelen en wij al pratende naar de televisie kijken, zie ik Sami in mijn ooghoek voorbij flitsen. Als eerste reactie schuif ik direct mijn been zijn kant op en zo ook mijn man, gevolg; Sami hangt ondersteboven aan de bank met zijn hoofd net wel of net niet (dat kon ik zo snel niet zien) de grond rakende en zijn kont geklemd tussen de benen van mij en mijn man. Sami leek er niet zo van onder de indruk, maar wij des te meer! Het hart bonkte ons in de keel en ik stond gewoon even te trillen. Achteraf konden we er wel weer om lachen, omdat zijn kontje er desondanks wel erg schattig uitzag.
Vrijdag 27 november Onderschatting van vermogen
Al rollend en schuivend is Sami op ontdekkingstocht door zijn kamer. Al snel ontdekt hij dat de commode laden heeft die open en dicht kunnen. Sami grijpt de handvaten beet en krijgt zowaar de onderste lade open! Hij krijgt de smaak te pakken en schuift hem open, dicht, open, dicht... 'Aah wat schattig', denk ik en ik grijp mijn telefoon/fototoestel:
Natuurlijk moest ook dit fout gaan en wederom BOEM! Sami trekt de lade tegen zijn gezicht aan!
Zaterdag 28 november 1 Sami is duidelijk mama's eerste kindje
Terugkomend van het boodschappen doen, leg ik Sami altijd even op mijn bed neer zodat ik de boodschappen kan uitladen (we wonen in een drie-kamerappartement). Al rollend over het bed, komt Sami de kassabon tegen. Ik laat hem er lekker even mee spelen, want krakend papier vindt hij zo leuk. Dan is hij tenminste ook even rustig, aangezien hij ook honger heeft, en kan ik snel de spulletjes opruimen. Meneertje is wel erg rustig en in het voorbijgaan aan de slaapkamer zie ik hem iets in zijn mond stoppen; de kassabon! Het ritselt dus niet alleen leuk, maar is ook nog bijzonder lekker. Snel rits ik nog een stuk papier uit zijn mond, maar één blik op de kassabon doet mijn hart even een sprongetje maken; zo'n halve centimeter van de bovenkant en zo'n twee centimeter(!) van de onderkant zijn verdwenen! Blijkbaar eet Sami liever papier dan groente, aangezien hij het papier sneller naar binnen werkt.
Zaterdag 28 november 2 Moet een keer fout gaan
Weer ligt Sami op mijn bed te rollen, terwijl ik naast hem op de computer bezig ben. Hij is deze week duidelijk actiever geworden en rolt nu ook makkelijker heen en terug. Hij ligt nog geen halve meter bij me vandaan, als hij ineens van buik naar rug wil rollen en daarmee ook direct van het bed afrolt. Zijn bovenlichaam hangt al halverwege de grond als ik net op tijd zijn been vast kan grijpen. Mijn hart heeft nog nooit zo hard gebonkt! Aangezien ik mezelf nu oplettender acht, laat ik Sami gewoon lekker doorspelen. Gevolg; een paar minuten later herhaalt de situatie zich opnieuw! Blijkbaar moet mij als moeder eerst iets twee keer overkomen, voordat het tot me doordringt: Sami speelt niet meer op ons bed.
Zondag 29 november Ongelukje in VERwachte hoek
Sami speelt dus voortaan op de grond wanneer ik met hem in mijn slaapkamer ben. Zo ook vanmorgen toen ik even de was ophing. Een wasrekje voor aan de deur ligt ingeklapt op de grond en Sami ligt er mee te spelen. Ik had hem er al meerdere keren bij weggehaald, maar meneertje blijft het verbodene opzoeken. Terwijl ik de was aan het sorteren ben, ligt hij dus te spelen met het wasrekje. Ineens begint Sami hard te huilen en ik zie dat zijn vingertje klem zit tussen het rek. Snel pak ik hem op om hem te troosten en ik zie dat er een blauw/rode deuk in zijn middelvinger zit. Au au au!
Deze week heb ik Sami dus in meerdere opzichten beter leren kennen. Hij blijft me verrassen in zijn doen en laten. Het is nadrukkelijk gebleken dat ik hem tegen zichzelf in bescherming moet nemen op zijn ontdekkingstocht naar 'het grotere', of hij dat nu leuk vindt of niet. Tevens is dit een leerzame week voor mijzelf geweest. Als moeder zijnde word je natuurlijk blijvend verrassend door het vermogen van je kind en moet je hem altijd een stapje voor zijn. Dat is mij afgelopen week nog eens duidelijk gemaakt. En dan kan hij nog niet eens kruipen, staan, lopen etc...
reacties (0)