Pfffff eindelijk

vorig weekend vierden we een klein feestje met z'n twee omdat we donderdagavond op de echo een kloppend hartje hadden gezien. zaterdag blij naar de klm travelclinic om te overleggen over zwanger op reis en malaria. na ampel beraad samen besloten om toch liever ons reisschema aan te passen naar een malariavrije route. Goede reden om onze ouders te bellen voor overleg (we gaan met ouders en schoonouders rondtrekken in Afrika 3 weken). Maandagochtend dus met z'n 6-en in jubelstemming. Mams tranen van blijdschap helemaal toen ik vertelde dat de uitgerekende datum de verjaardag van haar moeder zou zijn. of ze 's avonds op de koffie mochten komen met een zelfgemaakte cake...natuurlijk gezellig!

een half uurtje voor hun komst moest ik even naar het toilet en schrok ik me rot. 

Wat enorm veel rood bloed, waar komt dat opeens vandaan, hoe kan dit nou!!!

ik heb mezelf nog een kwartier tot rust kunnen praten. Maak je niet gek, donderdag zag je nog een kloppend hartje, er zal wel een bloedvaatje gesprongen zijn. Daarna toch maar de verloskundige gebeld. Die pakte gelukkig gelijk door en maakte een afspraak voor de volgende dag voor me bij de echopraktijk. 

alleen de ochtend vrijgenomen en om half 12 de echo. Eerst uitwendig, niet goed te zien en toen werd ik pas echt nerveus. Inwendig moest hij voor m'n gevoel te lang zoeken en toen hij het goed in beeld had zag ik zelf al dat het hartje niet meer klopte. Slecht nieuws dus.....

bahbah, ondanks alle slagen om de arm gezien onze eerdere twee miskramen had ik toch ergens de hoop. Drie keer is toch scheepsrecht? en ondanks het onnozele van een uitgerekende datum op mijn oma's verjaardag dacht ik toch stiekem ergens dat ze van een afstandje meekijkt en wel regelt dat dit goedkomt.

niet dus, terug naar af. En waar we na twee keer onze kop nog in het zand dat toeval heet verstopte moeten we nu wel concluderen dat we in een patroon van herhaalde miskramen terecht zijn gekomen.

dinsdagmiddag alsnog vrijgenomen en woensdag is m'n vrije dag, om even lekker bij te komen. Dinsdag al direct buikkrampen gekregen en voor het eerst ook wat weefsel bij het bloed. Donderdag weer naar m'n werk, het ging wel weer en beviel ook wel moet ik zeggen. Maar de vrijdag heeft me beetgenomen. Voelde me lichamelijk prima tot de lunch en ging daarna even naar het toilet. Daar werd ik vanuit het niets overvallen door flinke buikkrampen, het leek wel een soort weeenstorm en verloor ik het vruchtje in de wc. Ik moet zeggen dat dit me net wel even teveel was. Toch wat slechte nachten van de stress gehad en ik voelde me opeens zo leeg en eenzaam daar op die stomme toilet. Zag huizenhoog op tegen het weer opendoen van die deur en gewoon de gang op te lopen, back to business. Ben even een half uurtje op een stil bankje gaan liggen en heb even uitgehuild bij een lieve collega, dat luchtte op.

gek hoe anders het iedere keer weer loopt. Word ik toch maar mooi steeds in de maling gehouden door mijn eigen lichaam. 

en nu vanavond pas weer de zin om op babybytes te kijken en te lezen hoe het de anderen ook vergaat. Ben heel blij met de lieve berichtjes die ik spontaan in mijn inbox vond. Wat fijn om te weten dat er gewoon ergens mensen zijn die mij helemaal niet kennen en die precies op het juiste moment even met me meeleven!