Een paar dagen later...

Inmiddels zijn we een paar dagen later en is het tijd voor een update. De laatste blog was echt op het dieptepunt, ik zag het helemaal niet meer zitten. Vervolgens heeft manlief zijn werktijden aangepast en is iedere middag thuis. Ik had echt het idee dat hij vanaf dat punt mijn handje vast moest komen houden. Terwijl ik normaal echt een aanpakker ben, dus dat gevoel ook helemaal niet herken. Maar goed, de kraamzorg komt niet meer, dus ik slaap lekker iedere dag uit. Sterre is deze week 3 dagen naar de opvang geweest, en is weer opgeknapt na haar ziek zijn. De dagen opvang sloten aan op het moment dat de kraamzorg vertrok, dus heb overdag bij kunnen slapen. Iedere ochtend blijf ik lekker liggen tot ik er echt uit moet. Dus woensdag en donderdag was dat een uur of 12, en vrijdag waren alle kinderen thuis, en heeft iedereen uitgeslapen tot een uur of 11. Ideaal, want vervolgens ben ik de kinderen gaan aankleden, kolven en douchen, en vervolgens was manlief alweer thuis. Hij doet zijn naam ook echt eer aan, want hij is deze week ook heel erg lief. Heeft een nacht van me overgenomen zodat ik kon slapen, en hij is heel aaierig en kroelerig, net wat ik nu even nodig heb.

Omdat Robin toch wat kleiner is dan vantevoren gedacht, hadden we maar 1 pakje in maat 50, maar hij zwemt echt in zijn rompers maat 50/56. Dus we zijn lekker donderdag middag naar de babydump gegaan en hebben daar zijn garderobe uitgebreid, en de maxicosi zak gekocht die bij onze cosi hoort.

Vervolgens door naar de Prenatal, daar staat al weken een Easywalker Duo voor 500 euro ipv de gebruikelijke 750. Omdat ie een vuile veeg op een stukje stof had, kregen we er nog eens 50 euro vanaf. Vervolgens nog een bak erbij gekocht, en kleren voor allebei de kleintjes. En weer stapten we voor een kapitaal de winkel uit. Maar weet je... het voelde goed, dat protest-shoppen. Dat is echt een hele slechte gewoonte: als ik niet lekker in mijn vel zit, ga ik geld uitgeven. 

Maar goed, vervolgens hebben we onze eigen Quinny kinderwagen gisteravond op marktplaats gezet en hij lijkt inmiddels al verkocht. Das dus mooi meegenomen.

Robin snottert al de hele week, en 's nachts zo erg dat ik hem niet in zijn wiegje durf te laten slapen. Hij slaapt dus in mijn armen in bed. Zijn neus zit dicht, waardoor regelmatig zijn ademhaling even een seconde of 10 stopt, om vervolgens naar adem te happen. Echt zo sneu, en 's nachts best eng. Maar goed, dat is al de hele week zo, en ik had me voorgenomen om aanstaande maandag naar de dokter te gaan. Vrijdag uit bed had hij 37.9, maar dat was niet zo raar want hij had met muts op tegen mij aan onder een dikke deken gelegen. Dus sindsdien draagt hij zijn mutsje niet meer. De hele week eet hij al minder dan hij moet eten. De regel is 150 cc per kilo lichaamsgewicht, dat zou zijn 150 x 3.5= 525 cc per dag. Hij komt net aan 350-400. Structureel te weinig dus. Aan het eind van de kraamzorg, was hij op het dieptepunt 90 gram in 1 dag afgevallen, en de volgende dag 30 gram aangekomen, en de 2 dagen erna beiden niet aangekomen maar ook niet afgevallen. Zijn gewicht was toen 3600. Alles bij elkaar is hij bijna 10 % afgevallen vanaf zijn geboortegewicht. Omdat hij structureel te weinig drinkt, zat dat me ook niet helemaal lekker, maar hij plast veel en poept ook gewoon, dus het zal wel meevallen. Donderdag middag kwam het consultatieburo langs voor de intake, die was ook niet direct onder de indruk. Zolang hij poept en plast, is het goed. Maar gister ging hij er ineens bij hoesten, en had dan duidelijk pijn in zijn keel, want hij ging meteen heel lelijk huilen. 

Ik vond het echt heel zielig, maar hij had nog steeds geen verhoging verder, en is gewoon regelmatig wakker, dus op naar maandag.

Totdat.... mijn schoonouders kwamen....

Want die doen dan zo zenuwachtig dat je je vanzelf zorgen gaat maken. Want ja het andere kleinkind klonk ook altijd zo, en bleek astma te hebben. En ja, hij is nog zo klein. En ja, dit is niet goed hoor. En ja, ik zou naar de dokter gaan. En nee, dit klinkt niet goed.

NOu, als je dat nou maar vaak genoeg tegen me zegt, ga ik het vanzelf overnemen. Vooral het gestresste gedraai om me heen en zorgelijk kijken, helpt dan niet. En het is nog maar een paar dagen geleden dat ik echt heel huilerig was, dus het hakte er in. Zodra ze weg waren, de dokterpost gebeld. Omdat hij zo klein is, mochten we meteen komen. En wat doe je dan? NOu, de oudste thuis gelaten, samen met zijn zus. In de auto kon ik mijn tranen al weer niet bedwingen, manlief zegt nog "doe nou rustig het valt allemaal heus wel mee". Waarop ik hem uitlegde dat hij misschien wel een longontsteking had, omdat ik er te lang mee door was blijven lopen, en dat hij nog zo klein was, en dat ze daar gewoon dood aan kunnen gaan.

Kom je daar aan, moet je ook nog een kwartier wachten ofzo, en het ukkie maar hoesten en hijgen. In mijn hoofd had ik al een noodplan, dat als wij door moesten naar het ziekenhuis, mijn ouders dan de kids maar op moesten halen thuis. Maar goed, wij bij die dokter naar binnen, helemaal nagekeken, longen klonken schoon, hij is gewoon verkouden en omdat zijn neus dichtzit, drinkt hij niet fijn. Zolang hij goed plast is het goed. Ze gaf aan dat ik gewoon maandag toch even langs mijn eigen huisarts moest, en hem voor mijn gemoedsrust moest gaan laten wegen op het consultatieburo, maar dat ik verder niet veel voor hem kon doen. Hij is gewoon verkouden. We hebben hem gister wel wat Nysikind door zijn fles gegeven, in de hoop dat dat wat zou helpen.

En sinds vandaag voelt hij zich kennelijk weer beter, want het meeste snot is weg. Hij ademt weer rustiger, en ik baal van het feit dat ik me zo heb laten opnaaien.