Ik ga toch maar bellen...

Tijdens mijn eerste zwangerschap dacht ik... "geen idee wat er komen gaat, maar we zien wel." Ik was alleen heel bang om ingeknipt en gehecht te worden. Dat leek me een horrorscenario.  Gelukkig kwam ik er zonder een van beide vanaf. 6 uur serieuze weeen, en 45 minuten persen duurde het, en zoonlief was 3750 gram bij 52 cm.

Tijdens mijn tweede zwangerschap dacht ik.."het kan lang duren, het kan kort duren, het kan veel pijn doen, het kan minder pijn doen, maar ik moet er toch doorheen. Laat die bevalling maar komen, dat gaan we wel ff doen." Zo gezegd, zo gedaan. Ingeleid met 38+3, 15 minuten persen, en dochterlief was 4040 gram bij 54 cm.

Nu, tijdens mijn zwangerschap is het allemaal heel anders. Vanaf het begin is het gevoel anders. Het duurde best lang voor ik echte moedergevoelens naar mijn buik had, de stress is groter doordat de verbouwing 3 maanden te lang duurde, we daardoor veel vertraging opliepen met het oog op de babykamer, en deze dus ook pas aanstaande maandag behangen wordt. Onlangs hebben we een groeiecho gehad met 31+6, en toen was buikbaby al 4 pond, terwijl op alle sites stond "nu is je baby 1500 gram", en ook meelezen in mijn eigen zwangerschapsweek leerde dat de meeste dames een baby bij zich droegen van zo'n 1600-1650 gram. O MY GOD... Al heel mijn zwangerschap roep ik "als we maar geen reuzenbaby krijgen, vind ik alles best!" Maar naarmate de dagen voorbij glijden, vraag ik me af hoe dit gaat aflopen. De gynaecoloog bleek niet onder de indruk en kwam met de opmerking "jouw dochter was toch ook al 8 pond? NOu, dan kan jouw lichaam dat kennelijk gewoon aan." Niet wat ik wilde horen dus, en totaal niet geruststellend. Ook is er geen nieuwe afspraak voor een groeiecho gemaakt, en mijn afspraken blijven gewoon iedere 3 weken, net zoals al mijn hele zwangerschap.

Inmiddels ben ik dus 33 weken zwanger, en wordt vanwege rhesus antistoffen met 38 weken ingeleid, maar kijk zó op tegen het horrorscenario dat ik straks een 9 of 10 ponder moet gaan baren. Ik bedoel, Sterre was 8 pond, en op een gegeven moment dacht ik echt "dit gaat niet passen jongens, ik geef het op. Onee dat kan niet, knippen maar! " Gelukkig heb ik me toen boos gemaakt, en floepte ze er vervolgens uit. Maar pijn deed het wel. Ik bedoel, er zit een bepaalde rek in het elastiekje, en ik had echt wel het idee dat ik mijn maximale rek had bereikt (als je begrijpt wat ik bedoel). Inmiddels lijkt niemand zich er druk over te maken dat dat kind wel eens heel groot kan zijn, en wil het ziekenhuis ook niet inleiden vóór de standaard 38 weken. Vandaag viel het ook een klant op (een man nog wel) dat mijn buik nu duidelijk groter is dan vorig jaar. Lekker dan. Ben dus niet de enige die het denkt of ziet.

Maar goed, 33 weken zwanger dus, en ik hoef er nog maar 5, maar mijn volgende afspraak bij de gyn staat volgende week donderdag, bij 34+2. Als dan nog de nieuwe groeiecho ingepland moet worden, zit je zomaar weer een week verder, maar dan is het ook nog de week tussen kerst en oud&nieuw, dus minder werkdagen, zal je zien dat ik eerste week januari pas terecht kan! Nou dat trek ik dus echt niet, maak me veel te druk over het al dan niet dragen van een reuzenbaby. Ik ga dan ook morgen bellen, ik wil uiterlijk volgende week een groeiecho!! Maak me gewoon te veel zorgen, en zie zó op tegen de bevalling. Als de baby gaat verliggen, moet ik gaan verzitten omdat het anders allemaal niet past. Strekt baby zich iets uit (hij ligt altijd aan de rechterkant), moet ik meestrekken en half scheef naar links gaan zitten want anders duwt hij mijn ribben aan de kant... Ik verbeeld het me niet, het kind ís gewoon groot. Ik hoop dat ik snel een echo kan krijgen, hopen dat dat me wat gerust stelt. Oja , schiet me ineens te binnen; de gyn zei dat we met 35 weken pas weer een echo gingen inplannen, omdat het nu "nog alle kanten op kan". Nou, zo voelt het duidelijk niet!