O nee...

Gister ochtend stond er een vervelend bericht in mijn mailbox. Mijn baas (63) is op de sportschool in elkaar gezakt, toen hebben ze hem gereanimeerd en vervolgens in de ambulance nog een keer. Daarna werd hij in coma gehouden zodat hij rustig bleef, en lag op de intensive care.

Gelukkig kreeg ik vanochtend nog een mail, ze gingen proberen hem uit coma te halen en van de medicijnen af te halen.

Toen ik de eerste mail las ben ik in tranen uit gebarsten. Want deze man is niet alleen mijn baas, is ook een toonaangevend persoon in mijn leven geweest. Als hij mijn pad niet had gekruist, had mijn leven er heel anders uitgezien. Ik had 7 jaar geleden een baan aangenomen, waarop hij me een aanbod deed om voor minder uren bij hem te komen werken. Ik mocht mijn rijbewijs gaan halen en mocht regelmatig gebruik maken van de auto van zijn vrouw. Door hem is mijn carriere in een stroomversnelling geraakt en ik heb altijd het gevoel tegenover hem gehad dat ik hem heel dankbaar ben. Altijd gebleven ook. Voordat ik hem tegenkwam was ik bijstandsmoeder, nu woon ik in een 2 onder 1 kap met 2 dikke auto's op de oprit. Buiten wat hij voor mij heeft gedaan, heb ik grote bewondering voor hoe hij met zijn kinderen omgaat. Is hij boos, barst hij uit zijn vel, maar zodra hij zijn zegje heeft gedaan, is het klaar. Geen opgekropte boosheid, hij laat het direct los. En je kunt bij wijze van spreken na een kwartier met hem een wijntje drinken.

Ik ben heel blij dat ze hem uit zijn coma halen, en hoop dat hij er weer helemaal bovenop komt. Want de wereld is een klein stukje rijker met hem erop...