10 jaar geleden alweer

Bij ons is Discovery 1 van de meest bekeken zenders. Zo stond het ook vanochtend op en ging het over 911. Nou heb ik me dit altijd heel erg aangetrokken, en weer raakte het me. Want het is verschrikkelijk wat er is gebeurd, en het aantal dat het niet overleefd heeft enorm, maar mijn hart gaat vooral uit naar de overlevenden.

Al die zwangere vrouwen die op het laatst hun man verloren.

Al die mannen die hun zwangere vrouwen verloren.

Al die ouders die hun kinderen kwijt zijn. De kleintjes, die in het kinderdagverblijf zaten, en alle groten, want iedereen is iemands kind.

Al die kinderen die hun ouders kwijt zijn.

Al die mensen die hun broer of zus verloren zijn.

Maar wat te denken van de partners die 's ochtends met ruzie naar hun werk gingen, en er 1 niet meer terug kwam.

En de gebroken gezinnen, die soms niet 1 maar meerdere mensen tegelijk verloren. Dus met de kerst niet 1 maar 2,3 of 4 lege stoelen.

De klaargemaakte babykamertjes, waar nooit meer een baby in zou komen.

Of de mensen die gewoon "kwijt" zijn, en nooit meer gevonden onder het puin.

Wat moet het verdriet enorm zijn geweest. Inmiddels is het 10 jaar verder, maar het verdriet zal hooguit iets gesleten zijn, maar weg is het niet. Als een mens overlijdt is dat vreselijk, maar op deze manier, dat je daadwerkelijk een schuldige kan aanwijzen die jou je geliefde heeft afgenomen, ik denk dat je die woede nooit kan plaatsen.

Zelf ben ik nog steeds onder de indruk van die bewuste dag. Ik werkte 2 dagen in de week, en mijn zoon ging naar de opvang. Hij was toen 17 maanden oud. Ik hoorde het op de radio, en besefte direct dat dit wel eens het einde kon zijn. Of zelfs het begin. Het begin van een 3e wereldoorlog. Die ook ons zou bereiken. Want wij hebben 3 grote Shell-vestigingen in Nederland. Als die worden opgeblazen is alles in een straal van minimaal 50 km gewoon 1 krater. En laat ik nou op dat moment werken in Moerdijk, in de buurt van de Shell, en wonen in de plaats ernaast, waar zoonlief dus op dat moment op de opvang zat. Ik dacht alleen maar "ik moet naar huis, en mijn kind ophalen!" Die dag heeft me zo aangegrepen, dat ik er nog steeds de grootste moeite mee heb als ik het op tv zie.

En daarbij de boosheid dat we er nog steeds niet van geleerd hebben. Want nog steeds, is het zo'n beetje overal op aarde oorlog. Is hier in Nederland bijna niet voor te stellen, maar zet het journaal maar aan op een willekeurige dag. Ik moet zeggen dat ik van de rellen in Londen laatst toch wel een beetje de kriebels kreeg, dat was wel erg dichtbij dit keer....

Maar goed, inmiddels zijn we 10 jaar verder dan 11 september 2001 (ironisch toch dat 9-11 ook het nummer van de amerikaanse hulpdiensten is), en hoop ik alleen maar voor de nabestaanden dat het verdriet is gesleten. Dat ze hun leven weer hebben kunnen oppakken. Vergeten zullen ze het nooit, net als een hoop mensen, die misschien wel, net als ik, in een heel ander werelddeel zaten en vol afgrijzen toekeken....