Tranen

Met nog een week te gaan tot de vakantie was ik vanochtend mijn kledingkast aan het uitmesten. Achterin staat (diefstalveilig) de videocamera. Omdat ons fototoestel kapot is (fijn, een half jaar na aanschaf en net voor de vakantie), hebben we besloten om de videocamera mee op vakantie te nemen. Maar zoals al jaren, weet ik nooit wat op welk bandje staat en tape ik nog wel eens zaken over elkaar heen wat eigenlijk niet de bedoeling was. Omdat we ieder jaar naar hetzelfde op vakantie gaan, levert een snelle blik dus geen uitsluitsel. We hebben al een tijdje geleden zo'n pakje van 5 nieuwe bandjes gekocht, dus om het bandje dat in de camera zit toch een stickertje te kunnen geven, moest ik het bandje even kijken.

Het begon allemaal heel leuk hoor, we hebben een keer zo'n rondrit door Boedapest gedaan op een cabrio-bus. Alleen welk jaar dat was??? Met een glimlach op mijn gezicht keek ik verder. Vervolgens een stukje waarop de jongens aan het afwassen waren, wat was zoonlief klein daar! Nu is hij 10, maar daar duidelijk een stuk kleiner. Vervolgens nog wat stukjes op de vakantie zelf, en vervolgens kwam er een stukje waarop we de grens van Oostenrijk oversteken terwijl ik rijd en de mannen achterin Cars aan het kijken zijn (manlief filmt), en hij zegt bij de grensovergang ineens heel hard "GAS!" Niet heel verwonderlijk, in Duitsland gaat altijd het gas erop. Maar terwijl ik het op het scherm drukker zie worden in het verkeer, krijg ik al een knoopje in mijn buik.... dit zou toch niet.....

Maar het zou dus wel. Dit is de film van dát jaar. Het jaar waarop we een ongeluk kregen. 5 km na het punt dat gefilmd werd. Dus de camera wordt op een gegeven moment weliswaar uitgezet (nog voor het zover is), en weer aangezet als het leed al geschied is. Dat begint dan bij de voorste auto, die alleen achter wat krasjes heeft, dan de 2e auto, die heeft voor en achter wat meer krasjes maar nog niet dramatisch, maar die had een trekhaak dus de voorkant van auto 3 ziet er nou niet echt florisant uit, maar zijn achterkant valt wel mee. En dan komt die van ons..... Het was zo'n mooie auto, een splinternieuwe Audi A4, dikke velgen, andere grill, wauw wat waren we er blij mee.. En na 4 maanden reed ik hem totaal Total Loss... En daar waren nu dus de beelden van op het scherm te zien. De voorkant lag totaal in elkaar, die had zich in de trekhaak van mijn voorganger geboord, wat ervoor zorgde dat de versnellingsbak in elkaar was gedrukt en de motor in elkaar liep. De tranen stonden in mijn ogen terwijl ik er aan terug dacht. Vervolgens gaat de camera uit omdat we toen met de jongens naar het ziekenhuis moesten voor een hersenscan voor manlief en controle van zoonlief. Vervolgens start de film weer als we de volgende dag terug gaan naar de auto. Pffff wat een ellende. Als je de auto ziet snap ik echt niet dat we er zo goed vanaf zijn gekomen. We hadden nagenoeg niks, op wat blauwe plekken en schaafwonden na. Echt, de tranen liepen over mijn wangen....

Want wat zijn we er goed afgekomen! Er had zoveel meer kunnen gebeuren. Ik bedoel, die 4 auto's worden niet zomaar ff op elkaar gedrukt. We reden op dat moment ongeveer tussen de 80 en 100 (opkomend uit de laatste file), en boorden hem zo achter in de volgende file die ik niet aan zag komen omdat ik heel even wegkeek naar de navigatie. Nota bene om op het scherm te zien of er nog meer file zou komen!! Toen ik terugkeek was het al te laat. Ik heb geremd en manlief zijn naam heel hard geroepen zodat ze het ook aan zouden zien komen en zich schrap konden zetten, maar meer was er niet meer te doen. Vol erin.

Terwijl de tranen over mijn wangen liepen en zoonlief zich afvroeg wat ik zat te kijken, liet de buikbaby duidelijk merken er ook nog te zijn. "mammie, dat was erg, maar nu ben ik onderweg" Dat zet alles toch wel in perspectief, en suste mijn verdriet een heel eind. Maar vanavond laat ik het toch even aan manlief zien....