Trouwen

Nou daar zijn we weer. Laat ik eerst eens even zeggen: wat een heerlijk weer is het buiten toch! Ik zag op tv dat het dit weekend gewoon weer 25 graden wordt. Ik zeg: hier met die bikini!!

Gister zijn we maar weer eens op pad geweest voor een trouwlokatie. Die hebben we nog steeds niet. Ja, het gebak is al geregeld, en de muziek, en mijn jurk, en de limo, en het feest, en het diner, en het vervoer naar het hotel. Maar dus nog steeds niet de trouwlokatie zelf. NOu we hebben hem gevonden hoor! Eerst waren we hier in de buurt nog ergens wezen kijken. Erg mooi, we waren onder de indruk. We hadden alleen nog steeds niet de gelegenheid gehad om in de Grote Kerk van Breda te gaan kijken. Dus vol goede moed, maar we hadden ooit eens zien staan dat het 1500 euro kost om de kerk 1 uur open te houden. Dus met het idee van nou we kijken even maar het is vast heel duur, stapten we de imposante kerk binnen. Erg mooi allemaal, en de man vertelde wat we moesten weten.

Kennelijk is er vrijdag iets te doen waarvoor men nu dus alvast het orgel aan het stemmen was. Nou, ik was óm hoor! Want we hadden al min of meer besloten dat het een kerkje, kapelletje, of iets van die strekking zou worden. Vorige week bedacht ik me dat ik dan wel de bruiloftsmars op een orgel wilde. Dat kon overigens ook bij de gelegenheid die we die ochtend hadden bekeken. Maar goed, het gesprek liep ten einde, de man liet ons alleen om nog even rond te lopen en bij het naar buiten lopen bedacht ik me dat ik nog een kaarsje wilde branden voor beide oma's en ons bijna-kindje van november. Onderwijl ging het orgel steeds harder korte stukjes spelen. Nou, in mijn emo-periode aanbeland liep ik écht met tranen in mijn ogen, en kreeg het gevoel dat ik ook bij mijn jurk had: dit moet ik doen...

In de auto terug bespraken we het allemaal nog zo beetje, en tja de kosten waren toch wel hoog, het orgel dient apart te worden betaald, de kerk, en ook nog eens de leges. Wat een bedrag...

Maar waren we bereid onze beslissing te laten beinvloeden door geld? Ik niet in ieder geval. Geld is maar geld, daar komt nog genoeg van voorbij, maar je dag is je dag en daar is er maar 1 van. Wat manlief belangrijker vond, was of we het er voor over hadden. Dit zou wel een échte trouwdag worden, zo eentje uit het boekje. Dus zijn antwoord was eigenlijk ook gewoon ja, we moeten dit doen.

Natuurlijk moet alles wel even goed bekeken worden, we hebben 's middags een berekening gemaakt hoe nou de verdeling van het budget er op dit moment uitziet. En weer kwamen we erachter dat het wel kon. Dus: de beslissing is genomen, de papieren ingevuld, meteen maar een datum geprikt voor ondertrouw, een afspraak bij met een fotograaf geprikt, en even langs de goudsmid geweest om te kijken wat de mogelijkheden zijn. Als we dan toch bezig zijn ......!

Met de keuze van de trouwgelegenheid krijgt het nu echt vorm. Volgende maand moeten we al meteen de kerk betalen dus dat kan mooi van het vakantiegeld. Hebben we die uitgave maar meteen gehad. Ik zal blij zijn als de grootste uitgaven gedaan zijn: de kerk, zijn pak en schoenen, en de 2e betaling van mijn jurk. Dan hebben we de grote dingen gehad en kunnen we gaan genieten.

Kennelijk zijn er dus ook meerdere bruiloftsmarsen. Voorlopig zijn de belangrijkste die van Wagner en die van Mendelssohn. Nou , de laatste wordt het. De gasten gaan naar binnen terwijl ik in de limo achterblijf. Iedereen krijgt me echt pas te zien als ik de gang naar het altaar maak. Volgens mij ben ik dan de hele tijd aan het huilen, maar ik draag een sluier dus dat zien ze toch niet haha

Verder hebben we ook besloten om volgende week de babykamer uit te gaan kiezen. Ik bedoel, je zal maar een wat langere levertijd hebben, en de vakantie valt er tussen uit, je weet nooit wat de fabrieken dan doen, en als wij terug zijn van vakantie ben ik al weer 23 weken. We gaan dit weekend weer verder met het leegmaken van het kamertje en dan gaat manlief volgende week beginnen met het kaalmaken van de muren en stucen.

Lang leve being happy!!