Opperwatje

Wat ben ik toch ook een verschrikkelijk watje!!!!

Vandaag lag ik eigenlijk compleet in een deuk om mijn eigen domme gedrag... 5 weken geleden heb ik van de verloskundige een formulier meegekregen om bloed te laten prikken. Held als ik ben, durfde ik niet. Dat is bij mij echt een kwestie van moed verzamelen, terugkrabbelen, moed verzamelen.... Maar goed, na 5 weken vond ik het welletjes en moest ik van mezelf toch echt. Dus uit mijn werk maar meteen de stoute schoenen aan en ernaartoe. Daar op de parkeerplaats aangekomen blijk ik het papier niet bij te hebben. Fijn, heb ik eindelijk de moed, moet ik weer weg omdat ik iets vergeten ben. De moed zakte al iets. Maar goed, doorgezet en dat papier gehaald. Kom ik weer terug, duurt de lift echt een eeuwigheid. Dat werkte dus ook niet mee. Het excuus "ach joh je bent er zo vanaf", duurde dus inmiddels al wat langer. Daar boven aangekomen, blijk ik bij het verkeerde gebouw te staan. Dus: weer terug in de auto en naar het andere gebouw. Weg moed. Kom ik daar aan, wachtkamer in, en nog geen minuut later was ik dan echt aan de beurt. Met knikkende knieen dat vrouwtje achterna en nog maar eens uitgelegd dat ik het verschrikkelijk vond. Begrijp me niet verkeerd, alles behalve bloed afnemen is geen probleem! Dus die vrouw stelt me heel lief gerust, vraagt naar mijn zwangerschap en of het de eerste is, en toen was het al gebeurd! Ik had het niet eens gevoeld! Echt, onderweg naar huis moest ik zo lachen om mezelf. Maak ik er 5 (!!) weken een drama van, stelt het gewoon écht niets voor.

En zo gaat het nou elke keer als ik bloed moet laten prikken........