Dag des oordeels

Dinsdag is aangebroken. Vandaag krijgen we het verlossende woord. Over 5 uur weten we het. Het voelt zo dubbel. Zo oneerlijk. Zo misselijkmakend.

Heeft mijn lichaam me echt voor de gek gehouden? Heeft mijn lichaam weer een kindje niet geboden wat het nodig heeft? Of heeft het kindje ons voor de gek gehouden, en ons laten beseffen dat niets vanzelfsprekend is? En gewoon wat later begonnen met wat volgens de dokter "per se" al zou moeten zijn? Zou het gewoon een kindje zijn zoals zijn of haar broer? Gewoon, relaxed, op het gemakje, wat vandaag niet is komt morgen wel?? En gewoon beginnen met groeien wanneer het zich daar klaar voor voelde, en niet wanneer "het boekje" zegt? Of het al opgegeven hebben terwijl het nog niet eens begonnen was? Allemaal vragen die nu zo levensecht zijn, maar vanmiddag ineens allemaal geen betekenis meer hebben. Gewoon, omdat het antwoord er dan ligt. En we er niet meer over hoeven te piekeren, of ons er druk over hoeven te maken. Dan staat onomstotelijk vast of ik met een kindje of een dood rozijntje rondloop. Want wat een verschil kan een week maken zo vroeg in een zwangerschap. Verschil tussen wel of geen hartactie, verschil tussen wel of geen (beginnende) ledematen. Maar het allerbelangrijkste, is dat zelfs minuten al een verschil kan maken. De paar minuten die de dokter nodig heeft om je te vertellen of je kindje wel of niet nog leeft......