Wordt weer eens tijd

Zo het wordt weer eens tijd om een blogje te schrijven vind ik zelf. Even voor mezelf, wat dingen kwijt, dan krijg ik het misschien weer een beetje op een rijtje, even relativeren.

Ik begin het namelijk voor het eerst in lange tijd echt zat te worden. Van mij mag het komen en dat gaan we de vk dinsdag ook maar eens zeggen. Daarnaast voelt het gewoon niet lekker om tot 42 weken te lopen, ik weet het niet mijn gevoel zegt gewoon dat dat kind (klinkt niet lief) er gewoon uit moet na 40 weken, maak me daar zorgen over. Dat is eigenlijk ook mijn grootste angst, je moet maar op de ervaring van de vk af gaan, hoe kan zij nou van de buitenkant zien hoe het vruchtwater is, hoe de placenta het doet en natuurlijk heel belangrijk het kindje. De laatste keer dacht de vk dat het kindje nu iets groter dan gemiddeld was, heb helemaal geen zin in 8 a 9 pond.

Ik heb volgens mij echt weinig ruimte nog maar over in mijn buik, ben benauwd, gauw buitenadem, bij alles wat ik doe komt een golf zuur naar boven zelfs snachts, even bukken is een prestatie op zich en sinds deze week last van ischiasklachten. Wow wat doet je been dan pijn, dacht eerst dat het een vaat/ vocht probleem was maar ben er nu achter (zelf diagnose als fysiotherapeut) dat het bij bepaalde beweging blokkeert in mijn onderrug en blijft dan pijnlijk in het hele been, zou hem wel willen amputeren op zo'n moment. Dan baal ik gewoon van mezelf, laat dat niet merken aan mijn omgeving die hebben er toch niets aan maar kan soms wel janken. Trouwens die emoties zitten toch erg hoog, hoeft maar iemand in mijn omgeving te huilen of ik doe mee. Aargh zo ken ik mezelf helemaal niet.

Net belde mijn moeder alweer, nee mam er is nog niets, nee mam ik voel me nog goed, moe wordt je ervan. En nee ik ga dus ook niet bellen ook al wil je dat wel als er wel iets aan de hand is. Dat wachten en bijna helemaal niets kunnen doen is echt niets voor mij.

Zo het is weer even uit, als ik het terug lees wordt ik wel een beetje verdrietig en dan ben ik weer bang dat die kleine dat kan voelen. Als ik naar buiten kijk zie ik het zonnetje schijnen, het wordt tijd om daar van te genieten, het schijnt koopzondag te zijn misschien maar even het centrum in, even een terrasje pakken. Zo die gedachte voelt alweer beter, eens kijken of ik een vriendinnetje kan strikken, vriendlief is namelijk aan het werk.