Dokterspost

Zal eerst nog even vertellen dat ik afgelopen vrijdag nacht (20-4)wakker werd van de pijn,  had vreselijke steken in mijn ribben en rug, alsof er gewoon een mes aan de voorkant er door heen werd gestoken verschrikkelijk! Het was 03:30 me mannetjes lagen dus lekker te slapen, uiteindelijk maar mijn vriend wakker gemaakt en gezegd dat ik verging van de pijn eerst maar naar beneden zodat hij misschien nog weer in slaap kon vallen, het werd alleen maar erger we hadden inmiddels de huisartsenpost gebeld die vroegen of we meteen konden komen maar aangezien me vriendje nogal moe was en me zoontje lag te slapen hadden we eerst besloten om een telefonisch gesprek te krijgen, nadat de pijn echt onmenselijk werd vond ik het tijd worden om gewoon heen te gaan, ik ben wel zwanger en moet er toch niet aan denken dat er wat met de baby gaat gebeuren omdat ik vind dat het niet de juiste tijdstip is. Nou me zoontje met slaapzak en al in de auto gezet dekentje over, voelde me zo schuldig maar goed hij zat alleen maar met een lach van oor tot oor achter in de auto alsof we op een leuk uitje gingen. En dan kom je midden in de nacht rond een uur of 5 aan bij de dokterspost en moet je nog wachten, pfff ook in de wachtkamer was geen houding te vinden, ondertussen maar naar de wc geweest omdat ik nodig moest plassen. 

Goed daar was de dokter en ja hoor ik moest maar even in een potje gaan plassen omdat hij dacht aan mijn nieren, altijd geleerd dat die toch veel verder naar onder in mijn rug zitten. Goed ik moest dus plassen terwijl ik net geplast had dat was nog moeilijker dan ik dacht. Met een klein beetje urine deed hij dan de testjes, en zegt hij opeens je bent toch zwanger? ik zo ehm ja! Hij oh wat vreemd er zitten bloedcellen in je urine, je bent toch niet ongesteld ofzo?? Nee natuurlijk niet ik heb nog geen bloeding weer gehad sinds ik zwanger ben zelfs geen innestelingsbloeding. Maar goed het konden dan nierstenen zijn, nou die pijn die ik had was toch wat anders hoor, dus dokter me lichaam onderzoeken kwamen we er achter dat ik extreem last had van maagzuur helaas kon ik geen medicatie krijgen omdat ik zwanger ben. Dus met rennie de boel proberen rustig te krijgen hielp niet echt maar goed het gevoel dat je iets kan doen is altijd fijn, al met al kon ik gelukkig rond 7 uur eindelijk mijn slaap weer hervatten en heb van mijn lieve vriendje door mogen slapen tot 11 uur.

Stef was behoorlijk geschrokken van de opmerking dat de arts zei dat er bloedcellen in mijn urine zat en dat het vreemd was. 

Was eigenlijk de bedoeling om dit als tweede echo blog te doen maar is al zo lang verhaal dat ik daar even een apparte blog voor zal maken haha.